Τελευταίο Σάββατο του Αυγούστου

Είμαι ακόμη εδώ. Είμαι καλά. Η χρονιά βγαίνει από πάνω μου σα δέρμα φιδιού. Αργά αλλά όχι επώδυνα. Τελικά, μόνο ο Φόβος προκαλεί πόνο. Και η απώλεια. Τον πρώτο τον ξεπερνάς αν τον κοιτάξεις κατάματα, η δεύτερη σε ξεπερνάει είτε το θες είτε όχι.

Το καινούργιο σκαρί είναι σχεδόν έτοιμο. Το έφτιαξε ο Νάσος μέσα στο καλοκαίρι. Το παιδεύω μέχρι να γυρίσουν τα ναυτόπουλα από τις άδειες. Γεμίζω τα αμπάρια του με προμήθειες. Είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι χωρίς να με πνίγουν οι προθεσμίες και τα deadlines. Γερό να ‘ναι και όποτε να ‘ναι. Θα είναι πάντοτε ανοιχτό σε όλους όσους θέλουν να ταξιδέψουν μαζί του. Για μακρινά ταξίδια ή και κοντινές διαδρομές, κόστα-κόστα. Το θέμα είναι να καταφέρουμε να κάνουμε κάτι μαζί, να ενώσουμε ό,τι ενώνεται και ο,τι μπορεί να δέσει. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς υποσχέσεις που δεν θα τηρηθούν. Οσοι και όσο μπορούμε. Αρκεί να είμαστε εδώ. Οσοι θέλετε να στείλετε κείμενα, φωτογραφίες, ιδέες, σκέψεις, οτιδήποτε, είστε καλόδεχτοι. Τον «Ανεμο» τον ξέρετε κοντά τέσσερα χρόνια τώρα.

Στο ενδιάμεσο συνεχίζουμε τις βουτιές στη θάλασσα με τους γιούς μου. Μεγάλωσαν πολύ αυτό το καλοκαίρι, κυπαρισσάκια έγιναν, παίζουν, μαλώνουν, πέφτουν, πονάνε, ερωτεύονται. Χτες το βράδυ διοργάνωσαν συναυλία στην πλατεία του χωριού. Πήραν μικρόφωνα και ανέβηκαν μπροστά στο σιντριβάνι. Δεν μασάνε τίποτα. Ο ένας προανήγγειλε τον άλλον και τους έκανε σαπόρτ. Απίστευτοι τύποι. Άλλη μια μέρα και από τη Δευτέρα μπαίνει ο Σεπτέμβριος… Όμως αυτό το καλοκαίρι έχει ακόμη δρόμο μπροστά του.