Δεν το παίρνουμε ανάποδα;
60.000 κενές θέσεις ή 60.000 αναλφάβητοι;
Είναι προφανές, προφανέστατο, ότι σ' αυτή τη χώρα έχουμε πάρει εδώ και χρόνια διαζύγιο από την απλή λογική φλερτάροντας ανηλεώς με το λογικοφανές παράλογο. Ετσι λοιπόν θρηνολογούμε για τις 60.000 θέσεις που θα μείνουν φέτος κενές στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Λες κι εκεί είναι το πρόβλημα, το πως θα γεμίσουν οι θέσεις. Μη σώσει και γεμίσουν ποτέ κι αυτές οι 60 και οι υπόλοιπες 80 που «γέμισαν» αν είναι να τις καταλάβουν κούτσουρα απελέκητα και ντενεκέδες ξεγάνωτοι. Διότι αν δεν «πιάνεις» τη βάση του δέκα, -να μη σου πω αν δεν πιάνεις ένα δεκαπενταράκι γεμάτο- απλά ΔΕΝ μπορείς όχι να καθίσεις αλλά ούτε να σταθείς σε μια αίθουσα ή ένα αμφιθέατρο. Διότι και να καθίσεις μάλλον σύντομα θα αρχίσεις να υποφέρεις από ημικρανίες προσπαθώντας να παρακολουθήσεις μαθήματα που έχουν ως βάση αυτά που κανένας δεν σου έμαθε κατά τη διάρκεια της στοιχειώδους εκπαίδευσης.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ενας μαθητής κάτω του δέκα ή και του έντεκα και του δώδεκα το μόνο που μπορεί να κάνει μπαίνοντας σε ένα Πανεπιστήμιο είναι να παρακολουθεί ανελλιπώς τα περίφημα πάρτυ των φοιτητικών παρατάξεων, να παίζει κανένα ταβλάκι, κι αυτό με δυσκολία στο μέτρημα, να ξεροσταλιάζει στα ιντερνετ-καφέ και τίποτα παραπάνω. Διότι μην πει κανείς πως το παιδί που πήρε δώδεκα στη Φυσική και δέκα στη Γεωμετρία θα μπορέσει ξαφνικά να αντιμετωπίσει τα βιβλία της Ιατρικής Φυσικής, της Παραστατικής Γεωμετρίας, την Ιστορία και Φιλοσοφία της Τεχνολογίας. Ούτε την εισαγωγή δεν θα καταφέρει να διαβάσει. Ή μήπως θα τα καταφέρουν καλύτερα στις ιδιωτικές σχολές που τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας τα ποσοστά αποτυχίας; Διότι τι θα τους μάθουν οι ιδιωτικές σχολές; Ορθογραφία ή ανάγνωση; Εξισώσεις ή τριγωνομετρία; Αστεία πράγματα!
Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν έμειναν κενές 60, 70 ή 80 χιλιάδες θέσεις. Το ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΜΑ είναι το πώς έμεινε κενό από γνώσεις το κεφάλι όλων αυτών των παιδιών. Τι είδους σχολεία έχουμε φτιάξει που ένας μαθητής που υποτίθεται θέλει -γι αυτό και το δηλώνει άλλωστε και δίνει εξετάσεις- να προχωρήσει στις ανώτατες σπουδές δεν μπορεί να πιάσει τη βάση; Και μην πει κανένας ανόητος πως τα μαθήματα του Λυκείου είναι δύσκολα και πως «οι εξετάσεις σπάνε κόκαλα», διότι τότε δεν θα υπήρχε κανένα παιδί που να συγκεντρώνει 19.500, 19.600, 19.890 μόρια. Και αυτά τα παιδιά είναι μια χαρά χαρούλα και με τα κοκαλάκια τους σε άριστη κατάσταση. Μην τρελαθούμε κιόλας!
Όχι, δεν φταίνε τα παιδιά. Ούτε τα μαθήματα φταίνε. Ούτε η «βάση του δέκα». Ούτε καν οι εξετάσεις. Και σας λέει κάποιος πως άθλια λειτουργεί το Λύκειο, πως άθλιο είναι το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων, χάλια τα μαθήματα, ανεπαρκέστατη η διδασκαλία. Σωστά τα λέει, το θέμα είναι τώρα τι γίνεται και πως λύνεται το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα πολύ μεγαλύτερο από αυτό που καταγράφεται αυτές τις ημέρες στις εφημερίδες διότι κοντά στα 60 χιλιάδες παιδιά που έμεινα εκτός ΑΕΙ και ΤΕΙ θα πρέπει κάποιος να προσθέσει τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά που εγκαταλείπουν το σχολείο από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Το ποσοστό τους φτάνει το 16% κάθε χρόνο. Θέλετε να το δυσκολέψουμε κι άλλο; Το 23,5% του παιδικού πληθυσμού στην Ελλάδα πλήττεται από τη φτώχεια σύμφωνα με περσινή μελέτη του ΕΚΚΕ (Ελευθεροτυπία 23.09.2007). Αυτά τα παιδιά πως θα σπουδάσουν, πως και που θα μάθουν στοιχειωδώς ένα επάγγελμα;
Ας τολμήσουμε να το πούμε: αυτά τα 60 χιλιάδες παιδιά συν όλα εκείνα που εγκαταλείπουν το σχολείο, είναι για τις ανάγκες της εποχής αλλά και της αγοράς ουσιαστικά αναλφάβητα. Αυτές οι χιλιάδες παιδιών σε μερικά χρόνια θα γίνουν όχι μια ακόμη «Γενιά των 700 ευρώ» αλλά μια γενιά που δεν θα έχει στον ήλιο μοίρα. Κι εν πάση περιπτώσει όταν αντιμετωπίζεις ένα τέτοιας έκτασης πρόβλημα δεν ξεκινάς ανάποδα για το λύσεις, από πάνω δηλαδή και προς τα κάτω. Από τα άδεια ΑΕΙ και ΤΕΙ προς τις εξετάσεις και τον τρόπο που λειτουργεί το Λύκειο. Ούτε φυσικά αποτελεί λύση η ιδιωτική εκπαίδευση, διότι τα παιδιά είναι το ίδιο ανέτοιμα και για τη δημόσια εκπαίδευση και για την ιδιωτική όταν δεν πιάνουν τη βάση. Απλά στην ιδιωτική θα ξοδέψουν και μια περιουσία για να πάρουν ένα χαρτί χωρίς να έχουν μάθει τίποτα. Ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα λύνεται μόνο από κάτω προς τα επάνω, από το νηπιαγωγείο και το Δημοτικό προς το Γυμνάσιο και το Λύκειο και από εκεί προς τα ΑΕΙ. Από το νηπιαγωγείο θα μάθουν να αγαπούν την εκπαίδευση και να αποκαλύπτουν τις επιδεξιότητές τους τα παιδιά. Στο Δημοτικό θα μάθουν να διαβάζουν, να αναζητούν πληροφορίες και να τις συνδυάζουν. Στο Γυμνάσιο θα αποκτήσουν μια σφαιρική εικόνα του τι συμβαίνει γύρω τους και θα αρχίσουν να αναμετρώνται με την ουσιαστική γνώση αλλά και τις επιθυμίες τους για το τι θέλουν να κάνουν. Στο Λύκειο θα αρχίσουν να επιλέγουν. Στο Πανεπιστήμιο να πραγματοποιούν την επιθυμία τους να γίνουν αυτό που ονειρεύτηκαν. Αλλά κι αν ακόμη μείνουνε έξω από αυτό, θα έχουν αρκετά εφόδια για να ζήσουν και παραγωγικά αλλά και με αξιοπρέπεια. Ας πάψουμε λοιπόν να θρηνούμε για τις έρημες σχολές των ΑΕΙ και ΤΕΙ κι ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή πριν να είναι πολύ αργά για τις επόμενες γενιές μαθητών...
(Τώρα ΚΑΙ στο Open Magazine)
πάρτο αλλιώς ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόσφατα άκουσα+είδα τον υπ. παιδείας να ανακοινώνει περήφανα την έναρξη επιμορφωτικών σεμιναρίων για καθηγητές μέσης εκπαίδευσης. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιμορφωθείτε γιατί χανόμαστε.
(άλλο ρήμα ταιριάζει, αλλά δεν το γράφω)
Νομίζω ότι δεν ξεκινάει από επιμορφωτικά σεμινάρια, νομίζω ότι πάει πιο πίσω. Γιατί και αυτοί βγήκαν από τα λύκεια (...) και τα πανεπιστήμια (...) στα οποία όντως ενθαρρύνεται η παπαγαλία και η κούφφια αναπαραγωγή των γνώνσεων, σε βάρος της κριτικής ικανότητας. Η παιδεία και το πώς διδάσκει κάποιος νομίζουν δεν μπορούν να κριθούν ούτε να βοηθηθούν ιδιαίτερα σε επιμορφωτικά σεμινάρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, το θέμα στο post τέθηκε πολύ σωστά, όντως υπάρχει θέμα παιδείας, το οποίο νομίζω και πάλι ότι θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί συνολικότερα.
Μην ξεχνάμε ότι το πώς μαθαίνουν καλύτερα και τα παιδιά και οι ενήλικες (μαθητές και φοιτητές) είναι διεθνώς ένα δύσκολο θέμα και έχουν αποτύχει πολλές θεωρίες πάνω στο τι και πώς πρέπει να γίνεται.
Έχω πολύ καλό φίλο μου ο οποίος μονίμως έπαιρνε 12 ή 13 στο γυμνάσιο και στο λύκειο, θεωρούνταν τελειωμένη περίπτωση -καλή ώρα όπως περίπου περιγράφεις εσύ όλους όσους παίρνουν τους παραπάνω βαθμούς- και τελικά κατέληξε μέσα από μια απίθανη για αυτόν μεταλυκειακή διαδρομή καθηγητής πανεπιστημίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλη περίπτωση. Μία κοπέλα η οποία συνεχώς έπεφτε κάτω από τη βάση στα γυμνασιακά της χρόνια, ένα χάλι μαύρο, κύριε τάδε μου η κόρη σας δεν ειναι για τα γράμματα, ε το παιδί φαίνεται,κρατήστε το σπίτι και τα λοιπά και τα λοιπά. Η άχρηστη κόρη η όχι για τα γράμματα κατέληξε πρόεδρος πρωτοδικών και μάλιστα από τα γερά κεφάλια.
Επειδή ασχολούμαι επαγγελματικά και ερευνητικά με την εκπαίδευση, δεν υπάρχει πιο ισοπεδωτικό σύστημα από αυτό των βαθμών. 'Εχουμε ένα από τα χειρότερα εκπαιδευτικά συστήματα. Ένας βαθμός πιστεψέ με δε λέει απολύτως τίποτα για το αν κάποιος μπορεί να παρακολουθήσει μια πανεπιστημιακή σχολή ή όχι και το τι ακριβώς θα καταφέρει εισερχόμενος σε αυτήν. Μα τίποτα. Και το θέμα σηκώνει πολύ συζήτηση και όχι ευκολους αφορισμούς.
υγ:Η δευτερη περίπτωση είναι η μητέρα μου
Είναι προφανές (προφανέστατο!!!) οτι σ' αυτό το κομμάτι δεν υπερασπίζομαι το βαθμολογικό μας σύστημα. Οσο για τους "εύκολους αφορισμούς", έχοντας περάσει επί μια πενταετία σχεδόν από τις πανεπιστημιακές αίθουσες ως διδάσκων, νομίζω οτι μπορώ να μιλώ για τους χάσκοντες φοιτητές που δεν γνωρίζουν τα στοιχειώδη όχι από την επιστήμη τους αλλά απο το τι συμβαίνει γύρω τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα δεν είναι οι βαθμολογίες, είναι οι γνώσεις που παίρνουν και οι δεξιότητες που αποκτούν, που πιθανότατα κινούνται σε πολύ χειρότερα επίπεδα από τις βαθμολογίες. Έχω γράψει ένα post εδώ http://iremidynami.blogspot.com/
ΑπάντησηΔιαγραφή2008/08/2_29.html, στο δεύτερο μέρος για την παιδεία και την κριτική ικανότητα. Το κομμάτι του πώς μαθαίνεις να ... μαθαίνεις, να επεξεργάζεσαι τις πληροφορίες, να τις αντιμετωπίζεις κριτικά και να σχηματίζεις προσωπική άποψη είναι απλώς ανύπαρκτο από κάθε συζήτηση για την παιδεία. Έτσι όπως είναι, απλώς διδάσκει τη συσσώρευση άχρηστων γνώσεων, ενώ αμοίβεται ο καλύτερος...σκουπιδοτενεκές. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δλδ., από όλους αυτούς που υποτίθεται ότι ξέρουν αυτά στα οποία έγραψαν καλά, πόσοι μπορούν να επεξεργαστούν απλά ζητήματα λίγο έξω από την πεπατημένη; Και γι αυτό υπάρχουν τα φροντιστήρια, για να χαράζουν ακόμα καλύτερα την πεπατημένη (που είναι το μόνο που ενδιαφέρει την ίδια την παιδεία). Τι θα γίνει αυτός ο "αριστούχος" που έλυσε άπειρες ασκήσεις φυσικής, χημείας, μετέφρασε αρχαία κλπ.; Το αυριανό φερέφωνο που θα στήνεται να ακούσει τη μια και μοναδική ενημέρωση από τις "επίσημες" και "αξιόπιστες" πηγές, θα δέχεται να τον κοροϊδεύουν και θα λέει ευχαριστώ και θα τον εκμεταλλέυονται από παντού, μόνο μέχρι να φτάσει να εκμεταλλεύεται αυτός τους πάντες. Αυτή είναι η παιδεία για τα παπαγαλάκια.
και ποιος φταίει οταν ο μαθητής δε γνωρίζει τα στοιχειώδη ή το τι συμβαίνει γύρω του; Ποτέ ο διδάσκων, σωστά; Το εκπαιδευτικό σύστημα, η άτιμη η κοινωνία, το σκατοκέφαλο του μαθητή και πάει λέγοντας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος φταίει οταν ο μαθητής δεν ενδιαφέρεται να μάθει; Το βλαμμένο κεφάλι του, σωστά; Ή ακόμη καλύτερα, ξανά κάτι γενικό και αόριστο το οποίο συνήθως ναι μωρέ έχουμε δυσκολία να καθορίσουμε και να δείξουμε επακριβώς. Όλο μεγάλα λόγια είμαστε όλοι και εύκολες λύσεις. Και απορώ πως ένας άνθρωπος που έχει διδάξει νέους ανθρώπους, όπως εσύ, μπορεί να μεταχειριζεται τη φράση "χάσκοντες φοιτητές", τη βρίσκω πολύ άσχημη.Ένας δάσκαλος που αγαπά τους μαθητές του δεν μπορεί ποτέ να μιλάει έτσι για αυτούς. Για μένα συνιστά μέχρι και λόγο απόλυσης, έχω διώξει καθηγητριά μου επειδή αναφέρθηκε στους μαθητές της σε συζητηση μαζί μου ΄΄τα βλαμμένα'' ή τα ''άχρηστα''. Είναι εξοργιστικό πραγματικά.
Επίσης μπορεί σε αυτό το κομμάτι να μην υπερασπίζεσαι, όπως λες το βαθμολογικό μας σύστημα, αλλά ακόμη και η επιχειρηματολογία με βάση αυτό -οι φοιτητές που δεν έχουν καλούς βαθμούς κτλ- τι άλλο συνιστά εκτός από έμμεση υπερασπισή του;
Τέλος πάντων, θεώρησε με ως δικηγόρο του διαβόλου κι όχι ως επιτιθέμενη αναγνώστρια, το έντονο ύφος το συνηθίζω, άσε που αρέσει μέχρι και στους μαθητές των κάτω της βάσης!
φιλικά
υγ: επίσης όσοι περνούν κατά καιρούς από διάφορες έδρες, είτε σχολείων, είτε πανεπιστημίων, αυτό δε σημαίνει ότι είναι κατάλληλοι και για να διδάξουν. Ετσι δεν είναι;
@iremi dinami, έχεις μεγάλο δίκιο στο θέμα του ότι κανείς δεν μαθαίνει τους μαθητές πως ακριβως πρέπει να μάθουν. Εκεί ακριβώς είναι όλο το κλειδί. Στη μεταγνώση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε, η διδασκαλία ήταν λειτούργημα. Από τη στιγμή που έγινε επάγγελμα, φυσικό είναι η απόδοση να ακολουθεί το μισθολόγιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, παλιά το δασκαλίκι ήταν στόχος των φοιτητών. Σήμερα γίνονται καθηγητές Μ.Εκπαίδευσης οι αποτυχημένοι να σταδιοδρομήσουν στον επιστημονικό τομέα.
Ακόμα, όσοι καταλήγουν στην εκπαίδευση δεν έχουν καμία εκπαιδευτική εμπειρία/γνώση. Εδώ μάλλον βοηθούν τα σεμινάρια.
(ευτυχώς, ήμουν μαθήτρια σε καλές εποχές και έτυχε να έχω καλούς Δασκάλους)
regina b. >>>
ΑπάντησηΔιαγραφή1.Στο απαντητικό μου σχόλιο δεν αναφερόμουν σε "μαθητές" αλλά σε "φοιτητές". Περιττό να εξηγήσω τη διαφορά!
2. Προφανώς για τους μαθητές μεγάλο μερίδιο της ευθύνης το έχουν οι δάσκαλοι. Οχι όμως μόνο αυτοί. Το έχουν και οι γονείς, το έχουν και οι υπεύθυνοι της εκπαίδευσης, το έχουμε όλοι μας.
3. Το τι φταίει μάλλον το εξηγώ στο ποστ. Ούτε γενικό είναι ούτε αόριστο. Από τον τίτλο μέχρι τον επίλογο το κείμενο αναφέρεται στην ανάγκη αλλαγής από κάτω προς τα επάνω.
4. Ξανά: άλλο μαθητής και άλλο τεταρτοετής φοιτητής που δεν ξέρει καν ποιο είναι π.χ. το πολιτικό μας σύστημα και ποιες οι εφημερίδες που κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Ευτυχώς δεν υπήρξα ποτέ από τους δασκάλους που χάϊδευαν τα σοκολατόπαιδα για να πάρουν τις ψήφους των παρατάξεών τους.
5. Σε ένα σύστημα που παράγει ανέργους ή μετριότητες το λιγότερο που του φταίει είναι ο τρόπος βαθμολογίας.
6. Πολλοί από αυτούς που περνούν από τις έδρες, όχι να διδάξουν δεν μπορούν, αλλά ούτε από το απέναντι πεζοδρόμιο δεν θα έπρεπε να τους αφήνουν να περάσουν. Δες και το πιο πρόσφατο ποστ μου...
Τέλος, πιστεύω οτι μάλλον δεν έγινε κατανοητό το θέμα του ποστ μου το οποίο ουδεμία ως ελάχιστη σχέση έχει με αυτά που συζητάμε εδώ.
1)Οι φοιτητές πριν λίγους μήνες ήταν μαθητές
ΑπάντησηΔιαγραφή2)πάντως όχι οι μαθητές, εδώ λοιπόν συμφωνούμε
3)Δυστυχως είναι γενικό και αόριστο γιατί μιλάς με τους κλασσικούς αφορισμούς χωρίς να καταδεικνύεις κάτι συγκεκριμένο αλλά και χωρίς να προτείνεις. Βέβαια αυτά δε γίνονται στα μπλογκς, χρειάζονται προσεκτικό σχεδιασμό και συζήτηση, αλλά οκ μιας και μιλάμε για το ποστ.
4)Υπήρξες όμως από τους δασκάλους που αρνούνται να βλέπουν σοκολατόπαιδα, αλλά μπορούν να δουν μονο ''νέους ανθρώπους''; Υπήρξες από τους δασκάλους που εμπνέουν και διειγείρουν το μυαλό και κάνουν τα "σοκολατόπαιδα" να ωριμάσουν; Οι ερωτήσεις ειναι ρητορικές και δεν αποσκοπούν σε προσωπική προσέγγιση επί του θέματος..
5)Δεν αντιλέγω, εσύ όμως αναφέρθηκες σε αυτό ως θέμα ιδιαιτερης σημασίας.Ξαναδιάβασε λίγο τι έγραψες για τους βαθμούς.
6)Μην το συζητάς.Η πλειοψηφία των καθηγητών στα πανεπιστήμια, είναι καλοί μόνο για να μαθαίνεις πόση ακριβώς ώρα χρειάζεται για να ξύσεις προσεκτικά τη μύτη σου ή πόσο δημιουργικό πρέπει να κάνεις το μυαλό σου για να το κρατήσεις με το ζόρι ξύπνιο, την ώρα της παραδοσης των μαθημάτων τους. Η πλειοψηφια λέω.
Συμφωνώ με την αρχική ανάρτηση. Έχει μεγαλύτερη σημασία η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στο σχολείο από το πόσοι θα περάσουν σε κάποια σχολή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τον κόσμο πια. Γι αυτό και η κάθε κυβέρνηση επικεντρώνεται σε μεταρρυθμίσεις στο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ-ΤΕΙ παρά στη συνολική αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε να γίνει αποτελεσματικό, δηλ να δίνει μία σφαιρική και ουσιαστική μόρφωση στους μαθητές.
Βασικά, περάσαμε στο από το τι γνώσεις έχουν οι απόφοιτοι λυκείου στο τι ρόλο παίζουν οι δάσκαλοί τους σε αυτό. Η αλήθεια είναι ότι ακούγεται συνέχεια πόοοοοσο καλή είναι η παιδεία και πόοοοοοοσο όλο και χειρότεροι γίνονται οι φοιτητές. Όσο για τη συμπεριφορά των διδασκόντων, από την προσωπική μου εμπειρία, μπορεί και να αγγίξει τα όρια του ποινικού αδικήματος, ειδικά όταν γίνεται με πρόθεση και δόλο και για να καλυφθούν παράνομες πράξεις. Όταν έχεις δει αυτά και παράλληλα ακούς (με ένα σωρό υποθέσεις παρανομίας άλυτες και στα πανεπιστήμια) πόοοοοσο best of the best είναι και πόσα λεφτά επιπλέον πρέπει να τους δώσουν για το εξαίρετο έργο τους και για να συνεχίσουν να αλληλοσυγκαλύπτονται....απλά δεν αντέχεις να ακούς υποκριτικά πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γιατί συμβαίνει: απλό. Όταν προσλαμβάνεις ή προάγεις κόσμο με βάση τις γνωριμίες κλπ., όταν όλοι τρέχουν στον ΑΣΕΠ για να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι (δλδ. να μην ελέγχονται ποτέ από κανέναν, να μην αξιολογεί κανείς τπτ, να διδάσκουν ό,τι τους δίδαξαν προ 30ετίας, να διεκδικούν όποτε θέλουν ό,τι θέλουν όπως θέλουν), όταν όλοι καλύπτουν όλους, είναι ανούσιο να μιλάς για παιδεία, απλώς. Δεν είναι καν το πρόβλημα, είναι απλώς μια από τις συνέπειες.