Οι Κυριακές της Ανορθοδοξίας #2

Θυμάμαι εκείνες τις πρώτες Κυριακές που όλο το σπίτι μύριζε καφέ, καμμένη ζάχαρη, τυρόπιτα και χαρτί εφημερίδας. Θυμάμαι τους ήχους από τα αεροπλάνα και τις τρεις μύγες στη μέση του σαλονιού.
Ο πατέρας διάβαζε το κύριο άρθρο και μετά γυρνούσε στ' αθλητικά καπνίζοντας "Παλλάς" ενώ η γιαγιά του ζητούσε μόλις τελειώσει να της πάρει την πίεση. Εγώ με το που το άκουγα έτρεχα να φέρω τ' ακουστικά και το πιεσόμετρο από το γραφείο. Υστερα πιάναν σειρά. Πρώτα η γιαγιά, μετά ο παππούς που δεν έπρεπε να κόψει τα χάπια και μετά αν είχαμε κανέναν καλεσμένο για φαγητό καθόταν κι αυτός να του πάρει ο μπαμπάς την πίεση. Ο οποίος μπαμπάς δίπλωνε την εφημερίδα, έσβυνε το τσιγάρο και ξεκινούσε, πίεση και παρατήρηση, πίεση και συμβουλή, πίεση και σιωπή, αναλόγως τη σοβαρότητα της κατάστασης και τα κέφια του μπαμπά. Πίεση, ξεπίεση τωρα όλοι αυτοί δεν ζουν πια. Και μάλλον έχουν πεθάνει.
Μετά η γιαγιά ρωτούσε αν θέλαμε ουζάκι πριν το φαγητό. Αλλά κανένας, όσες Κυριακές θυμάμια, δεν ήθελε ούζο εκτός από μια Κυριακή που είπε "ναι" ο θείος Μιχάλης και τότε ανακλύψαμε οτι δεν είχαμε ούζο στο σπίτι.
Πριν καθήσουμε στο τραπέι ανοίγαμε ο ραδιόφωνο να ακούσουμε τις ειδήσεις που άρχιζαν πάντα, όλες τις Κυριακές, την ώρα που ήταν έτοιμα να φάμε. Εγώ έπρεπε στο μεταξύ να δω πόσοι είμαστε κι αν είναι εντάξει τα μαχαιροπήρουνα. Αμα δεν ήταν φώναζα οτι δεν είναι εντάξει και να φέρουν άλλο ένα και μια φορά φώναξα τόσο δυνατά που τρώμαξε η γιαγιά και αναποδογύρισε το τηγάνι με το καυτό λάδι πάνω στο χέρι της.
Κι ύστερα κόβαμε την τυρόπιτα. Ανάλογα με την πίεση και το μέγεθος του κομματιού. Σε μένα σέρβιραν πάντα τις δύο γωνίες "γιατί το τυρί δεν μ' αρέσει". Υστερα οι μεγάλοι ξεκινούσαν να τρώνε και να συζητούν. Κάθε Κυριακή τρία ήταν τα κύρια θέματα συζήτησης: η τιμή της φέτας και της ντμάτας (το ξεκινούσε η γιαγιά), η κατάσταση στο Βιετνάμ (το ξεκινούσε ο παππούς-δημοσιογράφος με ερώτημα: "πως τα βλέπεις Χαράλαμπε τα πράγματα εκεί κάτω;") και η σκλήρυνση κατα πλάκας (το αγαπημένο θέμα του μπαμπά). Αυτά τα τρία θέματα τα παίζω στα δάχτυλα από τεσσάρων χρονών...