Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε...

Τα είχαμε ανακαλύψει μαζί με τον δάσκαλό μου, τον Ακη Δαβή και τα είχα μεταφράσει το 1992. Ηταν η δεύτερη μεταφραστική μου προσπάθεια μετά τον "Θάνατο του Εμποράκου"...
Πριν λίγους μήνες και 16 χρόνια αργότερα ανέβηκαν σε παράσταση από το θεατρικό σχήμα του 5ου Γυμνασίου Βύρωνα. Η ομάδα διακρίθηκε με το Α' Βραβείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο 23ο Παιδικό Φεστιβάλ Βύρωνα.

Πριν λίγες ώρες, η σκηνοθέτρια της παράστασης Τζούλια Κοντοαγγέλου μου έστειλε φωτογραφίες από αυτή την παράσταση που δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω λόγω των περιπετειών μου της περασμένης Ανοιξης.

Χάρηκα! Χάρηκα πολύ!
Θα ήθελα να το μάθει και να χαρεί και ο Ακης.
Αν πίστευα σε κάτι θα έλεγα πως θα είχε βρει τρόπο να δει την παράσταση των παιδιών...

>>>

Αποσπάσματα από το πρόγραμμα:


‘’ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ’
(Συρραφή κειμένων από τα ‘’Εργα πολέμου’’ του Εντ. Μποντ)

Ο παλιός αιώνας αναγγέλθηκε μ’ ένα ουρλιαχτό

Ο νέος αιώνας αναγγέλλεται με μια κραυγή
Η κραυγή είναι πιο λογική απ’ το ουρλιαχτό
Ε. Μποντ, Λαβύρινθος (1996)

Αντρέας Παναγόπουλος-Σάντερς

Επιμέλεια παρουσίασης/ Μουσική επιμέλεια: Τζούλια Κοντοαγγέλου

Μουσική επιμέλεια έναρξης: Γιάννης Σφυρής

ΔΙΑΝΟΜΗ

( με σειρά εμφάνισης)

Α μέρος

Κα Σίμονς: Δήμητρα Αγραφιώτη

Γυναίκα: Ηρώ Γώγου

Γιός: Στέλιος Ροζακλής

Β μέρος

Γυναίκα (α): Δέσποινα Φράγκου

(β): Κατερίνα Βλάχου

(γ): Γιούλη Μαρούλη

(δ): Νάγια Ξυλά

(ε): Δέσποινα Χαραλαμποπούλου

Γυναίκα 1: Στέλλα Ζοτάι

Κόρη (α): Άννα Γράδου

Μάνα (α): Ζαχαρούλα Βασιλειάδη

Κόρη (β): Βάσια Πριμηκύρη

Μάνα (β): Χριστιάνα Γιάννη

Αντρας 1: Στέλιος Ροζακλής

Αντρας 2 Δημήτρης Ψωμιάδης

Στο ρόλο του ΛΟΧΑΓΟΥ ακούγεται ο ηθοποιός: Βαγγέλης Λιοδάκης

Ευχαριστούμε τους μουσικούς: Ιωάννα Βρακατσέλη και Βαγγέλη Μπότα.

Στην αριστουργηματική τριλογία «Έργα Πολέμου»* (1985) ο Άγγλος θεατρικός συγγραφέας περιγράφει τη μοναχική πορεία μιας γυναίκας με το μωρό της λίγο πριν κι αμέσως μετά το τέλος του κόσμου. Η γη είναι καμένη, ο ουρανός κατάμαυρος και βρέχει στάχτες. Ήλιος δεν υπάρχει ούτε και φεγγάρι. Δεν έχει απομείνει ούτε ίχνος ζωής, ούτε ένα φυλλαράκι, ούτε ένα έντομο. Το μοναδικό πράγμα που σπάει την εκκωφαντική σιωπή είναι η φωνή της μάνας που μιλάει στο παιδί της. Του τραγουδάει, το κανακεύει, το παρακαλάει να φάει, το μαλώνει, του λέει παραμύθια, του διηγείται ιστορίες από τότε, πριν τον πόλεμο, το νανουρίζει. Ζει για χάρη του. «Κάποτε» του λέει «είχαμε ένα σπίτι κι έναν δρόμο γεμάτο με δέντρα δεξιά κι αριστερά κι ύστερα μας τα έκοψαν τα δέντρα. Κι ύστερα, αγάπη μου, μας πήραν και το δρόμο». Έτσι του περιγράφει το τέλος του κόσμου. Παίρνει ένα ξύλο και ζωγραφίζει στο χώμα, σαν να ήταν μαυροπίνακας, ένα σπίτι, ένα δρόμο, ένα δέντρο κι άλλο ένα δέντρο κι άλλο ένα και του τα δείχνει. Μάταια το παρακαλάει να μεγαλώσει, να γίνει όπως τα άλλα παιδιά Το παιδί είναι φασκιωμένο μέσα σε κουρέλια και παρ’ όλο που βλέπουμε το χρόνο να τρέχει κι εκείνη, πράξη την πράξη, να γερνάει, εκείνο παραμένει μωρό. Δεν υπάρχει όμως παιδί, μόνο ένας μπόγος από τυλιγμένα κουρέλια Ο ΕντουαρντΜποντ τελικά επινοεί το αδιανόητο. Το κουρέλι μιλάει: «Μανούλα! Μαμά! Τι μου κάνουν αυτοί οι στρατιώτες, μαμά;». Είναι η μία από τις φορές που ακούμε τη φωνή του παιδιού…

Αντρέας Παναγόπουλος-Σάντερς




Η τριλογία «Εργα Πολέμου» («Το Κόκκινο, το Μαύρο και η Αμάθεια», «Τενεκεδένιοι Ανθρωποι», «Μεγάλη Ειρήνη») παίχτηκαν δύο όλες κι όλες φορές, τη μία στην Αγγλία το 1986 και τη δεύτερη στο φεστιβάλ της Αβινιόν το 1992 σε μία …επτάωρη παράσταση. Ο Μποντ είχε την απαίτηση να παίζονται και τα τρία έργα σε μία παράσταση χωρίς να «σπάνε», πράγμα που δεν επέτρεψε σε κανέναν θίασο να το ανεβάσει ξανά και στο πλατύ κοινό της Ευρώπης και της Αμερικής να δει ένα από τα συγκλονιστικότερα θεατρικά του 20ου αιώνα.



>>>
Φωτογραφικό αφιέρωμα από το 23ο Παιδικό Φεστιβάλ!
Ξεκινά το 23ο Παιδικό Φεστιβάλ!

>>>

THE ARMY SONG
στίχοι: Edward Bond μουσική: David Shaw-Parker

Είμαι ο στρατός

Τα πόδια μου είναι από τανκς

Τα χέρια μου είναι από όπλα

Το κορμί μου είναι από πυρηνικά

Το κεφάλι μου είναι από βόμβες

Είμαι ο στρατός

………………….

Όταν ο στρατιώτης ρίχνει μια σφαίρα τι βλέπει?

Το αίμα να πετάγεται όπως το νερό από το σωλήνα

Αυτή είναι η ανταμοιβή του στρατιώτη για τις ικανότητες του:

Η ευχαρίστηση να βλέπει τον τρόπο που σκοτώνει.

Δεν βλέπω τίποτα….

Είμαι ο στρατός

Τα πόδια μου πατούν στη γη

Τα χέρια μου φτάνουν στο φεγγάρι

Το κεφάλι μου είναι στο διάστημα

Μην μου κλαψουρίζετε από φόβο

Μην με παρακαλάτε για το ανθρώπινο γένος

Μην μου δείχνετε τα παιδιά που κουλουριάζονται με τρόμο

Είμαι ο στρατός

…………………

Υποκλιθείτε και λατρέψτε με!

Είμαι ο στρατός!