Το βαμπίρ μέσα μου…
Σήμερα έχω μια γεύση αίματος στο στόμα. Δεν είναι γεύση εκδίκησης. Αυτήν τη χαίρομαι μόνο όταν βάφονται κόκκινα τα ίδια μου τα χέρια. Εκδίκηση που την πραγματοποιεί άλλος είναι άνοστο πράγμα. Δεν έχει δικαιοσύνη μέσα της. Δεν φέρνει κάθαρση.
Η γεύση του αίματος είναι κάτι άλλο. Κάτι αρχέγονο. Ξυπνάει τη μνήμη του Θηρίου, τον τρόμο του Σκοταδιού, τα αρχαία ξόρκια. Το αίμα ξεπλένεται μόνο με αίμα. Κυριολεκτικά και συμβολικά. Όμως και στο συμβολικό επίπεδο έχει την αξία της αυτή η γεύση. Με συγκινούν οι πολιτισμοί που ξερίζωναν την καρδιά του εχθρού. Με γοητεύει, το γράφω και μερικά ποστ πιο πίσω, το τσεκούρι, η σπάθα και η γκιλοτίνα. Κι αυτή η ιστορία: όταν ο Ερρίκος διέταξε την εκτέλεση του Κρόμγουελ παράγγειλε να τον αποκεφαλίσει ο πιο ατζαμής, πρωτάρης δήμιος. Τρεις φορές ανεβοκατέβηκε το τσεκούρι στο σβέρκο του καταδικασμένου. Υστερα, λέει, πήραν το στραβοκομμένο κεφάλι και το έβρασαν και μετά το κρέμασαν σε ένα παλούκι, στον Πύργο του Αίματος.
Αγριο αλλά διαδακτικό! Με φωτιά και με τσεκούρι πάντα ο κόσμος προχωρούσε!
Υστερα εφευρέθηκαν οι «τρόποι», η «συγνώμη», το «έκανα μαλακία τελικά» και γεμίσαμε καθάρματα. Αεριτζήδες. Λακέδες. Επιπλέοντες φελλούς.
Μας μακέλεψαν. Μακελεύτηκαν…
No mercies!
Η συγχώρεση δεν είναι πράξη ανθρώπων. Είναι πράξη αγγέλων. Ελεγε ο Μπόρχες.
Η συγχώρεση σημαίνει Λήθη! Θάνατος διπλός δηλαδή!
Το κακό με το αίμα είναι πως όταν το γευτείς δεν το χορταίνεις πια. Ψάχνεις κι άλλο. Περισσότερο. Αγριεύεις, δεν καταλαγιάζεις. Είναι το τίμημα αυτής της σπάνιας γεύσης να μην ξεδιψάς…
Προς το παρόν κρατώ αυτή την άγρια χαρά. Σαν να πετώ πάνω από την πόλη.
Θέλω κι άλλο!
Ελπίζω στις νύχτες που θα έλθουν! Η λίστα μου μεγάλωσε πολύ τους τελευταίους μήνες!
>>>
Όχι πως το δικό μου λάθος, να κουβαλήσω αυτό το καθίκι μέσα στις ζωές μας, μπορώ να το συγχωρήσω σε μένα. Ούτε κανείς να το ξεχάσει. Εχω ήδη αναλάβει την ευθύνη και πληρώνω…
>>>
Δεν θέλω σχόλια…
Αυτό το ποστ το θέλω όλο δικό μου και το αφιερώνω σε όσους την πλήρωσαν ακριβά.
