Για την συναυλία της Ελένη Καραΐνδρου

Από πού έρχεται η μουσική και που πηγαίνει;

Ερχεται από ένα πορτοκαλί φεγγάρι, ανοίγει δρόμο στη θάλασσα κι ύστερα χάνεται στο τίποτα, δηλαδή στα πάντα.

Κι ο κόσμος; Που πηγαίνει ο κόσμος;

Ακολουθεί τη μουσική. Ακολουθεί μια νότα, δύο, τρεις νότες, άλλες φορές ένα βιολί κι άλλες ένα τύμπανο κι ύστερα χάνεται κι αυτός, βουλιάζει για να αναδυθεί χρόνια μετά, αιώνες, καινούργιος. Τόσο ίδιος και τόσο αλλαγμένος. Ωσπου…

…ώσπου να ακουστούν ξανά αυτές οι δύο, τρεις νότες και να ξαναρχίσει, ο κόσμος, το ταξίδι στους δρόμους του φεγγαριού.

Τ' όνομά μου είναι Ρόζα.
Είμαι το τραγούδι της ψυχής
πάνω από τις στέγες των σπιτιών,
πέρ' από τον άνεμο.

Θέλησα ν' αλλάξω τον κόσμο.
Κι έγινα το τραγούδι,
για να σώσω τ' όνειρο,
πέρ' από τον άνεμο.

Ο πατέρας μου έλεγε:
''- Ρόζα, είσαι η θύελλα!''.
Η μητέρα μου έλεγε:
''- Ρόζα, είσαι το σύννεφο!''.
Τ' αδέρφια μου φώναζαν:
''- Ρόζα, είσαι η Επανάσταση!''.

Κι έγινα η Ρόζα,
για να σώσω τ' όνειρο.
Κι αγάπησα πολύ,
πίστεψα πολύ.

(Αυτό το ποστ θα ήθελα να το είχα γράψει χθες βράδυ, εκεί, πάνω στο λόφο της Σάνης, λίγα λεπτά αφού θα είχε τελειώσει η συναυλία. Εκείνες τις στιγμές υπήρχαν όλα μέσα στο κεφάλι μου. Τώρα απλώς θυμάμαι ελάχιστα…)