Προσπαθώντας να βγάλω συμπέρασμα…

Ξαναδιαβάζω, σχεδόν μονορούφι «τα καημένα» του Μένη Κουμανταρέα, εκδόσεις «Κέδρος», Αθήνα 1978, β’ έκδοση. Πήγαινα ακόμη στο Λύκειο όταν το πρωτοδιάβασα, κοντεύουν τριάντα χρόνια τώρα. Ασύλληπτη μου είχε φανεί η γραφή του τότε, στην αρχή με δυσκόλεψε, γρήγορα την έμαθα να τη διαβάζω σαν μου μιλάνε πολλοί μαζί ταυτόχρονα για το ίδιο πράγμα, με άλλα λόγια, αλλά να βγάζω άκρη, να στρώνω την ιστορία μέσα στο κεφάλι μου και όχι με την πρώτη ανάγνωση αλλά μετά, περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας. Το ίδιο αίσθημα και τώρα, η ίδια εμπειρία, μόνο που τότε ήμουν σχεδόν άγραφο χαρτί ενώ τώρα έχω γεμίσει μουτζούρες. Τότε «έγραφε» το κάθε βιβλίο που διάβαζα, τώρα «σβήνει». Τα «καημένα» τα κουβαλώ μέσα μου εδώ και τριάντα χρόνια, αυτό ανακαλύπτω τώρα επιστρέφοντας στις σελίδες τους. Τον Παρασκευά, τον Μαρίνο, τον Τσίχλια, τη Λόγγα, τον Νικολή, τη Μεγάλη Τετάρτη προς Μεγάλη Πέμπτη του 1966, τις μυρουδιές από θάλασσα, μπογιά και πετρέλαιο. Στα ρουθούνια μου ο μαύρος καπνός από την καμένη ψαρόβαρκα, σαν τη φωτιά των αιώνων που πέρασαν από τότε μέχρι σήμερα. Και ο δημοσιογράφος που ερευνά βήμα προς βήμα τα περιστατικά και προσπαθεί να βγάλει συμπέρασμα για τους ανθρώπους, την πόλη, τα ίδια τα παιδιά.

Το συνιστώ…

Για να μην πω: το συνταγογραφώ! Για όσους εξακολουθούν…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το Πολυδύναμο Κέντρο Κοινωνικής Παρέμβασης Νομού Κυκλάδων...

Τα 15 sites που άλλαξαν το internet