Όταν ακούς «Τσουκάτος», διάβαζε Modiano

Εχω καιρό να γράψω για βιβλία. Δεν με αφήνει ο καιρός. Δεν με αφήνουν οι αγωνίες. Δεν με αφήνει η καταθλιπτική επικαιρότητα. Εχει γεμίσει από αυτή ο άνεμος. Γέμισαν τα ρουθούνια μας με την αποφορά αυτού του πτώματος της μεταπολίτευσης που παραμένει άταφο εδώ και μήνες και χρόνια μέσ’ στη μέση των σπιτιών μας. Μεσ’ τη μέση του μυαλού μας. Παρακαλάω να ξεθωριάσουν τα ονόματα και οι χρονολογίες. Κι όσο τα μνημονεύω τόσο πιο λαμπερά γίνονται. Λαμπερές μούμιες με ολόλευκες γάζες. Αηδιαστικές. Ζόμπι με γραβάτες. Τσουκάτοι. Χωρίς αντιπρόταση. Οι «φαραώ» και οι «βεζίρηδες» προτείνουν, μέσα από τα νεκροκρέβατα του «Ευαγγελισμού», ονόματα «διαδόχων». Ευαγγελίζονται «αλλαγή». Το «σουλτανάτο» δεν λέει να παραδοθεί. Ούτε καν στο χρόνο. Ούτε καν στο θάνατο.
Γιατί δεν τους χώνουμε το παλούκι στο στήθος, να γίνουν στάχτη; Να κλείσουν τα φέρετρά τους;
Τι περιμένουμε;
Γιατί συνεχίζουμε να τους προσφέρουμε άλλοθι;

///
Ας επιστρέψουν, τουλάχιστον, τα βιβλία:

Στο cafe της χαμένης νιότης Patrick Modiano Πόλις

"Παρίσι, δεκαετία του '60• μια νεαρή γυναίκα εξαφανίζεται. Το μόνο που γνωρίζουμε γι' αυτήν είναι το ψευδώνυμο της: Λουκί. Συχνάζει μαζί με άλλους μποέμ τύπους στο "Cafe της χαμένης νιότης".

Μα ποια ήταν; Ο Πατρίκ Μοντιανό δίνει τον λόγο σε όλους όσοι τη γνώριζαν, μα ελάχιστα την ήξεραν πραγματικά: έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, έναν φοιτητή, έναν εκκολαπτόμενο μυθιστοριογράφο, αλλά και τον σύζυγο της Λουκί. Παράλληλα την ακούμε να περιγράφει τη ζωή της, μια ζωή χωρίς ορίζοντα, σ' ένα Παρίσι φωτογραφημένο σε άσπρο-μαύρο.

Ο Μοντιανό είναι μία από τις πιο ωραίες φωνές της γαλλικής λογοτεχνίας, αλλά και μια μουσική που συνοδεύεται από απλές λέξεις και σιωπές. Δεν ξέρουμε με ποια μαγεία ο συγγραφέας επιτυγχάνει τη δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας, γεμάτης μυστήριο και μελαγχολία. Κατορθώνει να ρίξει φως σε ανώνυμα πρόσωπα και να τα καταστήσει ιδιαιτέρως σαγηνευτικά".

(Mohammed Aissaoui, Le Figaro Litterataire)

"Κάποια βιβλία, πολύτιμα και αναγκαία, μας κάνουν εύθραυστους, μας αφοπλίζουν. Αυτό το συγκινητικό πορτρέτο μιας γυναίκας που είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά μας ο Μοντιανό το ζωγραφίζει ακριβώς στο μεταίχμιο σκιάς και φωτός".

(Le Monde)