Ο θάνατος του lifestyle (;;;)

Οντως λοιπόν το συγκεκριμένο lifestyle πεθαίνει. Τα περιοδικά που το υποστηρίζουν ακόμα (με αξιοσημείωτο κόλλημα) είναι σκιές του παλιού τους εαυτού και πουλάνε ελάχιστα. Οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις επιταγές του θεωρούνται φαιδροί από ένα μεγάλο κομμάτι του νέου κόσμου. Αυτό το μοντέλο με πούρο/ αρμάνι/ μπουζούκια στην Πόρσε/ Μύκονο το υποστηρίζει κυρίως η γενιά που μεγάλωσε διαβάζοντας «Κλικ» και επί ΠΑΣΟΚ έκανε την επανάστασή της. Γερνούν μαζί και θυμίζουν μεσόκοπα καμάκια με πολλές χρυσές αλυσίδες στον Αλιμο. Οσο κι αν προσποιήθηκαν τους κομψούς και τους μπον βιβέρ, τελικά αποπνέουν παρακμή και μικροαστισμό. Δέος και επίθεση.

Ο θάνατος του lifestyle

Με τον ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ

Το Κλικ δεν άντεξε την επιτυχία του. Και σιγά σιγά μεταλλάχτηκε. Και κάπως έτσι, μέσα από τις σελίδες του Κλικ, δημιουργήθηκε η τάση του λεγόμενου «lifestyle», μια τάση που με τον καιρό κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος του περιοδικού Τύπου και εξακολουθεί να παραμένει κυρίαρχη μέχρι και σήμερα. Το λάϊφστάϊλ από μόνο του δεν είναι κακό. Μόνο που στην Ελλάδα προσεγγίστηκε με τον τρόπο που προσεγγίζεται σχεδόν το κάθε τι. Επιφανειακά και ευκαιριακά. Τα Αρμάνι και τα Γκούτσι είναι ικανά να ντύσουν το σώμα μας και να μας κάνουν να δείχνουμε πραγματικά ομορφότεροι. Δεν μπορούν να ντύσουν ούτε τον χαρακτήρα ούτε την ψυχή μας. Δεν μπορούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε και δεν μπορούμε να μην είμαστε αυτό που είμαστε. Το λάϊφστάϊλ έφτιαξε έναν πολύ εντυπωσιακό στην εμφάνιση περιοδικό Τύπο, με ωραία σελιδοποίηση και ακόμη πιο ωραίες φωτογραφίες, δημιούργησε μεγάλες εμπορικές αξίες και μια αγορά εκεί που δεν υπήρχε, αλλά αρκέστηκε σε μια πολύ επιφανειακή δημοσιογραφία και στο κυνήγι της προβολής των διασημοτήτων ανεξαρτήτως ειδικού βάρους . Και μοιραία διαμόρφωσε ένα κοινό με αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Στις μέρες μας αυτό το είδος περιοδικού Τύπου έχει εξαντλήσει το οπλοστάσιό του, έχει περάσει στην «βιομηχανοποίηση» της παραγωγής διασημοτήτων, με αποτελέσματα που δεν προξενούν ούτε έκπληξη ούτε ενδιαφέρον. ΄Όπως είναι φυσικό, η μονότονη επανάληψη των ίδιων ή παρόμοιων προσώπων και των ίδιων θεμάτων, έχει γίνει βαρετή ακόμη και για τους πιο φανατικούς αναγνώστες του είδους. Γι αυτούς τους λόγους αλλά και για άλλους που έχουν να κάνουν με τα χαρακτηριστικά της σημερινής εποχής και την γιγαντιαία μετατόπιση οικονομικών και τεχνολογικών μεγεθών η γυαλιστερή βιομηχανία του λάϊφστάϊλ Τύπου έχει περάσει τα τελευταία χρόνια στην περίοδο των οικονομικών προβλημάτων, που μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα μπορέσει να τα ξεπεράσει.

Ο Θάνατος και η ζωή του ΚΛΙΚ
-Aρης Τερζόπουλος

Μου φαίνεται τρομερό, 34 χρόνια μετά να μην ξέρουμε πόσοι ήταν οι νεκροί του Πολυτεχνείου. Μου φαίνεται τρομερό που τουλάχιστον 16 τους παραχώσαμε σε κάποιον ομαδικό τάφο και ποτέ δεν μάθαμε ποιοι είναι. Τόσο τρομερό, που δεν πιστεύω ότι αυτή η άγνοια δικαιολογείται από την έλλειψη στοιχείων, από απλή ολιγωρία ή αδιαφορία των ερευνητών της περιόδου εκείνης.

Αντίθετα, μια ολόκληρη γενιά -η γενιά μου- «συνωμότησε» έτσι ώστε να μη δοθεί ποτέ οριστική απάντηση για το τι συνέβη τότε. Κι από αυτήν τη γενιά μια «Πέμπτη Φάλαγγα» ανέλαβε τη βρόμικη δουλειά άλλοτε ως νεκροθάφτης και άλλοτε ως «face controller». Τα «επίσημα όργανα» αυτής της «Πέμπτης Φάλαγγας», τα περιοδικά lifestyle που έκαναν την εμφάνισή τους τη δεκαετία του ’80, κατάφεραν ανάμεσα στ’ άλλα να παρουσιάσουν το Πολυτεχνείο ως ένα ιδιωτικό κολλέγιο που προετοίμαζε τους αυριανούς επωνύμους. Οσοι δε χωρούσαν στους πολιτικούς και κοινωνικούς τους σχεδιασμούς για τις επόμενες δεκαετίες συνελήφθησαν από τη «fashion police» και δικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, οι οποίες κατέληξαν σε ετυμηγορίες-editorial: «Ταγάρια! Καταδικάζεστε να παραμείνετε ισοβίως ανώνυμοι!» (Ηταν τα ίδια editorial της lifestyle βαρβατίλας τα οποία διατράνωναν πως «οι γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα· όσο τις φτύνεις, τόσο κολλάνε» διαπλάθοντας τους νεότερους αναγνώστες τους με αρχές και αξίες ανάλογες του δικού τους ήθους!).

Πέμπτη, Νοέμβριος 15, 2007
Sunday - ANemos