Πως είναι όταν συναντάς μετά από χρόνια μια πρώην σου που έχετε ζήσει τη μισή σας ζωή μαζί και σκέφτεσαι «πως ήταν ποτέ δυνατόν να ήμουν εγώ μαζί της πάνω από μια μέρα»; Έτσι ακριβώς ένιωσα σήμερα, τέταρτη ημέρα εδώ, για την Αθήνα. Τριανταφεύγα χρόνια μεταξύ Εξαρχείων, Αμπελοκήπων, κέντρου και Χολαργού και απορώ πως έζησα και μεγάλωσα σε αυτή την πόλη. Βέβαια τότε δεν ήταν έτσι, ποτέ δεν ήταν χειρότερα από αυτό που είναι τώρα. Ή μάλλον να το πω αλλιώς: είναι ακριβώς όπως ήταν. Απαράλλακτη επί της ουσίας. Μόνο με ένα πολύ χρήσιμο λαγούμι σκαμμένο στα έγκατά της. Ένα λαγούμι που αντί να της δώσει ανάσες, να την ζωντανέψει, να την απλώσει, να την κάνει πιο φιλική, πιο χαμογελαστή, λειτουργεί σαν το σιφόνι μια πολύ βρώμικης μπανιέρας που ρουφά και ξερνά τυφλοπόντικες. Τόσο κακογαμημένους δεν τους έχω ξαναδεί τους Αθηναίους. Θα μου πεις, μιλάνε και οι καλογαμημένοι του Βορρά, όχι δεν είμαστε, αλλά δεν δείχνουμε και τέτοιο μαράζι. Ολη η πόλη λες και κρατάει σε κάποιον και για κάποιον λόγ