ANemos

-Ρε σεις, χθες τη νύχτα σκοτώθηκε ο Φάνης! -Ποιος Φάνης, ρε μαλάκα; -Ο «Ζητάς»! Στούκαρε με τη μηχανή σε μια κολόνα, στην παραλιακή! Κομμάτια έγινε! Μείναμε άφωνοι. Ο Φάνης, ο «Ζητάς» ήταν ένας 30άρης αστυνομικός, φόβος-τρόμος για τους «μηχανόβιους» όχι μόνο της περιοχής μας αλλά και της μισής Αθήνας. Από τότε που είχε πρωτοεμφανιστεί, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, δεν μας είχε αφήσει σε χλωρό κλαδί. Πρώην μηχανόβιος και εκείνος, κάπου από τη Νίκαια, είχε περάσει στη σχολή χωροφυλακής και από εκεί στην ομάδα «Ζήτα». Από το ’78 –το θυμάμαι γιατί πήγαινα Α’ Λυκείου- ξεκίνησε να μας καταδιώκει. Τι συλλήψεις! Τι αυτόφωρα! Τι κατασχέσεις μηχανών! Μας κυνηγούσε έναν-έναν, μας πετύχαινε σε κάποιο δρόμο, εμφανιζόταν μπροστά μας σε μια στροφή και τέλος. Την είχαμε βάψει. Τιμή σε όποιον του ξέφευγε στην καταδίωξη. Σπάνιο βέβαια, ήταν άφθαστος οδηγός. Πολλές φορές του την «στήναμε» για να τον χαζέψουμε. Μαθαίναμε κόλπα από αυτόν. Και βέβαια παρά το οτι τον βρίζαμε και τον καταριόμασταν τ

Διεκδικούμε την αποκάλυψη τής αλήθειας σε κάθε της πτυχή που αφορά στο δημόσιο βίο: οικονομικά σκάνδαλα, κατάχρηση εξουσίας, αξιόποινες πράξεις, αναξιοκρατία. Αρνούμαστε την εισβολή στα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα οποιουδήποτε, ακόμα και των υποκειμένων των παραπάνω πράξεων, ως μη απαραίτητη και δυνητικά επικίνδυνη (τούτο αφορά στην κοινή γνώμη - τα αρμόδια όργανα, υπό τις νόμιμες διαδικασίες, ας διαχωρίσουν τα νομικώς ενδιαφέροντα από τα μη). Το επίπεδο τού πολιτισμού μας προσδιορίζεται και από το πόσο πολύτιμες θεμελιώδεις αξίες υπερισχύουν τής αδηφάγας, σκανδαλοθηρικής περιέργειάς μας. Η οριοθέτηση και η προστασία τού σκληρού πυρήνα τής προσωπικής ζωής τού καθενός, αφορά όλους μας. Σήμερα χτίζουμε τα όρια τού δικού μας προσωπικού αύριο. _ Κείμενο του NETPEN πάνω σε μια ιδέα του e-Lawyer . /// Οι φαιδρές αποκαλύψεις των blogs “ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΜΑΛΑΚΙΕΣ” /// ///

...και εχθρος για το ταξιδι που κανεις δεν θα αποφυγει,δεν εχει θεση η φιλια με τον νεκροθαφτη και τον θανατο! Πολυ περισσοτερο δεν εχει χωρο αναμεσα σε αναρχικους και αγωνιστες το μισος,η κακια και ο μισανθρωπισμος! Και οταν εκφραζεις δημοσια με αφισσα την χαρα για την αρρωστια του Χριστοδουλου εισαι ετοιμος να το κανεις για τον καθενα απο εμας αθλιο κουφαρι της "αυτονομιας"! Γιατι εχεις στο μυαλο σου και στο στομα σου κατι χειροτερο απο τον καρκινο που "σαπισε τον πατερ"! Την μποχα και την σαπιλα απο το πτωμα της "ιδεολογιας" σου και τον χουλιγκανισμο της θρησκειας σου που ξεχασε το καπακι της αποχευτεσης της ανοικτο! " Ετσι! Ακριβώς! Οχι στα χυδαία τσακάλια και τις ύαινες! ( Ανάλεκτο… )

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 31 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2008 ΣΤΙΣ 8.00 μ.μ . ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΜΕ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΚΟΕ, ΔΕΡΒΕΝΙΩΝ 50 ΚΑΙ ΕΜΜΑΝ. ΜΠΕΝΑΚΗ , ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ. ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ, Ο ΧΩΡΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ, ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ. /// Νίκη του ΣΜΤ! from Επισφαλής εργασία στα ΜΜΕ by solidarity http://www.somtechnik.gr/ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ///

Πόσο μοιάζουμε, τελικά, με τους εχθρούς μας. Στη γλώσσα, στις σκέψεις, στις ιδέες, στις σημαίες, στους τρόπους, στα όνειρα, στις λέξεις. ΦΤΥΣΤΟΙ είμαστε! Κι εγώ... ...Κουράστηκα να φωνάζω… /// /// Χριστόδουλος... from στης Βουλής τα έδρανα by Γιώργος Χατζηδημητρίου

Εχει απαλύνει την οργή το πένθος για τον φίλο που έφυγε ξαφνικά και ο πόνος που μου προσφέρει ακόμη το τραύμα στη μέση. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ηφαίστειο δεν κοχλάζει εκεί μέσα. Η ύπουλη μαχαιριά που έφαγα την ώρα που ήμουν πεσμένος– ακριβώς επειδή είναι πισώπλατη- δεν πρόκειται να περάσει έτσι. (Για όσους ξέρουν και μου γράφουν και ρωτούν γιατί δεν λέω τίποτα τόσες ημέρες: δεν πρόκειται να πω πριν να κάνω ο,τι θα κάνω!)

ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣ Καλιγούλα! Και συ, και συ είσαι ένοχος. Λοιπόν! Τι περισσότερο, τι λιγότερο, δεν είναι έτσι; Μα ποιος θα τολμούσε να με καταδικάσει σ’ αυτόν τον δίχως κριτή κόσμο, όπου κανένας δεν είναι αθώος; Το βλέπεις καλά. Ο Ελικώνιος δεν ήλθε. Δεν θ’ αποχτήσω το φεγγάρι! Αλλά πόσο σκληρό είναι να έχει δίκιο και να πρέπει να φτάσεις ως τη συντέλεια! Γιατί τη φοβάμαι τη συντέλεια! Ακούω τα όπλα! Είναι η αθωότητα που ετοιμάζει τον θρίαμβό της. Να μπορούσα να είμαι στη θέση τους! Φοβάμαι! Τι σιχαμένο! Νάχω περιφρονήσει τους άλλους για τη δειλία τους κι όμως να την αισθάνομαι μέσα μου. Αλλά δεν πειράζει. Ούτε κι ο φόβος διαρκεί. Θα ξαναβρώ αυτό το τεράστιο κενό όπου η καρδιά γαληνεύει. Όλα μοιάζουν νάναι τόσο μπερδεμένα. Κι όμως είναι τόσο απλά. Αν είχα το φεγγάρι, αν η αγάπη ήταν αρκετή, όλα θάταν αλλοιώτικα! Μα που να ξεδιψάσω; Ποια καρδιά, ποιος θεός θα 'χανε για μένα όλο το βάθος μιάς λίμνης; Δεν υπάρχει τίποτα, ούτε σ’ αυτόν τον κόσμο ούτε στον άλλο, που να είναι

…είναι χίλιες φορές χειρότερη από τη χυδαιότητα της εξουσίας γιατί την δυναμώνει, αφού «παίζουν» στο ίδιο "γήπεδο"! «Να αστειεύεσαι με ένα κακούργημα είναι πιο φοβερό κι από το ίδιο το κακούργημα. Τίποτα δεν είναι πιο αισχρό από το έγκλημα που δεν διατηρεί τη σοβαρότητά του» έλεγε ο Β. Ουγκό .

Η ιδεολογία του χαβαλέ - Η χαζοχαρούμενη κοινωνία - Γράφει ο Γιάννης Η. Χάρης " Διότι είναι αντιδραστική ιδεολογία ο οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει τα πάντα, μέσα από το χαβαλέ, ή εν ονόματι του χαβαλέ, κόντρα τάχα στη σοβαροφάνεια, είναι αντιδραστική ιδεολογία ο λαϊκισμός που απευθύνεται αποκλειστικά στο θυμικό και υποβάλλει την ιδεολογία, στάση πλέον ζωής, πως όλοι ίδιοι είναι, πως όλα ίδια είναι. Στη θεόρατη χύτρα του χαβαλέ, αν ξεκινήσουμε από το τέλος, από την τηλεοπτική επιτυχία «Όλα», μέσα από αξιοθρήνητες σκηνές ξελιγωμένου στριπτίζ περασμένων δεκαετιών, όταν χαίρονταν μάτια και χέρια με ολίγη από γυμνό, που έβγαινε πια από τα απαγορευμένα περιοδικά της Ομόνοιας και περνούσε και στα καθωσπρέπει, με διάκοσμο τέτοιες σκηνές παρωχημένων εποχών και μέσα από τόνους σάλια χλευάζεται η Ρεπούση και ασκείται κριτική στο βιβλίο της Ιστορίας της Στ΄ δημοτικού, παραδίδονται εν γένει μαθήματα ιστορίας και ασκείται κριτική στην εξωτερική πολιτική, π.χ.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ «Η παγκόσμια πολιτιστική ηγεμονία ανήκει στη μαζική κουλτούρα που προέρχεται από τις ΗΠΑ. Ο αιώνας του Διαφωτισμού και η ευρωπαϊκή "υψηλή κουλτούρα" έχουν χάσει κάθε επιρροή. Οι διαπιστώσεις ανήκουν στο αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ (Νοέμβριος). Αλλά, τι έιναι η μαζική κουλτούρα και τι η κουλτούρα του Διαφωτισμού; Η πρώτη απευθύνεται σε όλους, άρα έχει δημοκρατικό περιεχόμενο. Αντίθετα, η δεύτερη γίνεται αντιληπτή από τους λίγους, συνεπώς είναι "ελιτίστικη" και αντιδημοκρατική. Ολα αυτά ανακλήθηκαν στη μνήμη μου καθώς διάβαζα, για μία ακόμη φορά, ένα κείμενο που στρεφόταν εναντίον των "δύσκολων λέξεων", ενώ συγχρόνως δόξαζε αυτές που είναι άμεσα κατανοητές. Κατανοητές, όμως, από ποιον; Οσο γίνεται από περισσότερους. Αλλά, έτσι η γλώσσα δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε τριακόσιες, το πολύ, λέξεις; Επίσης, έτσι, δεν χάνεται η παιδαγωγική διαδικασία και η δυνατότητα του αναγνώστη να εμπλουτίζει τη γλώσσα του και τον πολιτισμό του; Δυσ

...Όμως, αυτό που πάνω απ' όλα εξοργίζει τον Χατζιδάκι είναι το φαινόμενο της Αυριανής , που καταγγέλλει με τον πιο εντυπωσιακό και θαρραλέο τρόπο στις 7 Σεπτεμβρίου 1987, απευθυνόμενος σε δεκάδες χιλιάδες ανύποπτου κόσμου που ήρθαν να τον ακούσουν με την Νάνα Μούσχουρη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Εκεί μιλά για τη φυλλάδα που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας (...) που κολακεύεται να πιστεύει σαν τον Καραγκιόζη ότι αυτή έριξε τον Καραμανλή. Ενώ το μόνο που κατάφερε ήταν να κατακρημνίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (...) Που ισχυρίζεται ότι προστατεύει τη δημοκρατία όσο είναι δυνατόν να την προστατεύει ένα τρωκτικό της. Που αποκομίζει κέρδη κολακεύοντας την αγραμματοσύνη και την ασημαντότητα σαν άλλη Αγία Αθανασία του Αιγάλεω.

" Σήμερα περνάμε στο τελευταίο, κρίσιμο στάδιο της πορείας σας. Ζητώ απ΄εσάς τα ΠΑΝΤΑ, δηλαδή αυτό που στο Θέατρο σημαίνει ένα πράγμα: Ερμηνεία! Εσείς τώρα περνάτε τη νομοτελειακή φάση που δεν δίνετε τίποτα απολύτως παρά μόνο πλήξη. Την πλήξη τη δική σας που την μεταδίδεται και στους άλλους. Κανένα ερέθισμα, καμιά έμπνευση. Κανένα προχώρημα και καμιά μετακίνηση δεν γίνεται από εσάς του ίδιους. Μέχρι τώρα αυτό το λύνατε με τη δική μου παρέμβαση. Από τώρα και στο εξής θα είστε εντελώς αβοήθητοι και θα πρέπει να δώσετε τα πάντα. Καμιά στήριξη. Κάποιοι από εσάς θα αρχίσετε να σκέφτεστε αν σας κάνει το Θέατρο, αν κάνετε εσείς για το Θέατρο, αν θα αφιερώνατε τη ζωή σας σ' αυτό ή σε μια άλλη δουλειά. Θα βγουν αρνήσεις, αναστολές, υπαρξιακά, δικαιολογίες. Αυτή είναι η στιγμή που χάνονται οι περισσότεροι από το Θέατρο. Ετσι λένε οι Νόμοι του Θεάτρου. Ακόμη δεν έχετε γίνει καλλιτέχνες, πόσο δε μάλλον καλλιτεχνική Ομάδα. Δεν έχετε ακόμη όρια, νέες θέσεις, νέους στόχους. Κάθε βήμα έξω από

ΙΕ' Quid πλατανών opacissimus? Ο ύπνος σε τύλιξε, σαν ένα δέντρο, με πράσινα φύλλα, ανάσαινες, σαν ένα δέντρο, μέσα στο ήσυχο φως, μέσα στη διάφανη πηγή κοίταξα τη μορφή σου κλεισμένα βλέφαρα και τα ματόκλαδα χάραζαν το νερό. Τα δάχτυλά μου στο μαλακό χορτάρι, βρήκαν τα δάχτυλά σου κράτησα το σφυγμό σου μια στιγμή κι ένιωσα αλλού τον πόνο της καρδιάς σου. Κάτω από το πλατάνι, κοντά στο νερό, μέσα στις δάφνες ο ύπνος σε μετακινούσε και σε κομμάτιαζε γύρω μου, κοντά μου, χωρίς να μπορώ να σ' αγγίξω ολόκληρη, ενωμένη με τη σιωπή σου βλέποντας τον ίσκιο σου να μεγαλώνει και να μικραίνει, να χάνεται στους άλλους ίσκιους, μέσα στον άλλο κόσμο που σ' άφηνε και σε κρατούσε. Τη ζωή που μας έδωσαν να ζήσουμε, τη ζήσαμε. Λυπήσου εκείνους που περιμένουν με τόση υπομονή χαμένοι μέσα στις μαύρες δάφνες κάτω από τα βαριά πλατάνια κι όσους μονάχοι τους μιλούν σε στέρνες και σε πηγάδια και πνίγουνται μέσα στους κύκλους της φωνής. Λυπήσου το σύντροφο που μοιράστηκε τη στέρησή μας

"Από καιρό από χρόνια πολλά ακολουθεί τον ποιητή ένας μυστηριώδης πρίγκιπας του πολέμου. Κανένας δεν γνωρίζει ποιος είναι. Τη γενιά του το όνομά του το σκοπό του. Είναι πάντα μονάχος με σιωπή και σαν από ένα καθήκον ακολουθεί τον ποιητή. Στο τέλος τον υποτάσσει. Την ανύπαρκτη σχέση του μ' αυτόν τώρα την κάνει σχέση. Αλλά μια σχέση τρομερή άδικη. Ανεξήγητη ως το τέλος. Με μιαν ανεξιχνίαστη κακία βασανίζει ταπεινώνει αναίτια τον ποιητή του βγάζει τα μάτια. Τον κλείνει στη φυλακή κι ο ποιητής πεθαίνει όμως αυτό δεν έχει σημασία. Γιατί εχθρός του ποιητή δεν μπορεί να είναι ο θάνατος. Ο ποιητής δεν φοβάται το θάνατο το λέει. Ο θάνατος είναι φυσικός η ποίηση είναι υπερφυσική. Ποιος μπορεί να είναι αυτός ο άγνωστος εχθρός του ποιητή. Ο προαιώνιος κακούργος των ποιητών. Τότε άκουσα τον οιωνό με το κλειστό το στόμα. Μοίρα του ποιητή είναι η τιμωρία. Χωρίς κανένα έλεος χωρίς αιτία χωρίς να υπάρχει έγκλημα. Ο βασιλιάς είναι ένα άγνωστο αδυσώπητο πλάσμα κακό. Έχει αποστολή κι υπόσταση να

Και μετά το ένα χτύπημα να και το επόμενο! Ο Δάσκαλός μου, ο Ακης Δαβής , έφυγε από κοντά μας! Μέσα σε μία ημέρα! /// Ο Άκης Δαβής γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1960 στην Ξάνθη. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε θέατρο στην Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης της Ρούλας Πατεράκη (περίοδος 1975-1982). Ως ηθοποιός πήρε μέρος στις παραστάσεις: ' Σκοτεινά εγκλήματα ', (' Φάκελος' του Φουκώ και 'Ελευθερία στη Βρέμη' του Φασμπίντερ) σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. 'Κολεξιόν' του Πίντερ σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Ψαλτόπουλου, ' The Changelling ' ('Οι Αλλοπαρμένοι') των Μίντλετον και Ρόσνελυ σε σκηνοθεσία Γιώργου Σεβαστίκογλου (θίασος 'Αεικίνητο'), ' Η Κυρία των Δυνάμεων ' (κείμενα Επτανησίων σατιρικών) σε σκηνοθεσία Πλούταρχου Καϊτατζή (θίασος της Αθήνας), ' Περιπέτειες του έρωτα στη Χώρα των Φαντασμάτων '

Καμπ: Τελείως άσχετα. Πριν δυο μήνες. Κατάλαβες; Μας έλεγε, παιδιά ο Ζαχόπουλος αυτό, ο γενικός γραμματέας που αυτό, που είχε κάνει τη Νατάσσα αυτό και λοιπά. Γιατί ο Ζαχόπουλος ήταν από την ομάδα των καθηγητών που πήρε τη Νατάσσα ως νηπιαγωγός και την έκανε χειρούργο. Κατάλαβες; Για το τι γίνεται εκεί μέσα; Χίος: Αυτός τι καθηγητής ήταν; Καμπ: Αυτός, τώρα δεν ξέρω τι ακριβώς. Χίος: Δεν είναι γιατρός; Καμπ: Όχι, θα σε γελάσω. Χίος: Την βοήθησε στο διδακτορικό Καμπ: Τη βοήθησε στο διδακτορικό από νηπιαγωγός να πάει στην ιατρική και από την ιατρική να πάει στη χειρουργική. Απόσπασμα από τη συνομιλία των Δημοσιογράφων Χίου και Καμπουράκη . ( Το link με την «κασέτα» Καμπουράκη-Χίου . ) « Αυτός τι καθηγητής ήταν; » Ο «αυτός» είναι ο Ζαχάπουλος, ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού (αυτό, φαντάζομαι, το ήξεραν οι δύο Δημοσιογράφοι), ο οποίος είχε πέσει από το μπαλκόνι λίγες ώρες πριν. « Αυτός, τώρα δεν ξέρω τι ακριβώς . » Που να ξέρεις; Ασχολήθηκες

«Η ντροπή της δημοσιογραφίας», «ντρέπομαι για την κατάντια της δημοσιογραφίας», «η αποθέωση του κιτρινισμού», «η κατάπτωση των μέσων». Φράσεις-κλισέ. Φράσεις που κι εγώ εκστόμισα τελευταία, ειδικά το «ντροπή!». Ντροπή στα μούτρα μου! Ντροπή για το ανιστόρητο της ντροπής μας και της ντροπής μου… Λες και τώρα πέσαμε, δεν είχαμε ξαναπέσει στο βούρκο… Λες και όλα αυτά που ζούμε δεν είναι ρόλοι που έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί χιλιάδες φορές. Λες και μας έχουν λοβοτομήσει και ξεχνάμε… …τα κίτρινα, ψευδή δημοσιεύματα της Ακρόπολης και της Απογευματινής λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το δεξιό παρακράτος. «Ο Λαμπράκης υιοθέτησε εξώγαμο τέκνο που είχε με την κουμπάρα του». «Ο Λαμπράκης κακοποίησε, αφού νάρκωσε στο ιατρείο του το Δεκέμβρη του 1952, την Κ.Β. από την επαρχία. Τον ίδιο χρόνο είχε συλληφθεί μοιχόμενος με σύζυγο φίλου του». «Το τέκνον του ζεύγους Λαμπράκη εγεννήθη πριν από τον γάμο του». Το άθλιο «Κους-Κους» της εποχής… Η ΙΔΙΑ ακριβώς χυδ

H πρόσκληση του Rizobreaker γίνεται αποδεκτή και ιδού: Ανισόρροπη μούσα "Ενθάδε κείται η ιδέα που σχημάτισα για τον εαυτό μου και μια φωνή μου ψιθυρίζει να έρθω εδώ να μείνω στο κοιμητήριο των καλών προθέσεων, στον τάφο μιας ωραίας ελπίδας όπου θα καταθέσουνε στεφάνια οι ανθοδέσμες και οι αυταπάτες ενθάδε κείται η ιδέα που είχα για τον εαυτό μου ολόκληρο ένα κεφάλαιο της ζωής μου είναι εδώ κλεισμένο όταν όλα πήγαιναν καλά κι ήτανε όλα ρόδινα μες το βιβλίο που ήμουνα ο ίδιος θύτης, θύμα κι αναγνώστης αλλά δεν ήρθε εγκαίρως ο εαυτός μου στο μέρος το καθορισμένο ίσως να σταμάτησε ένα ρολόι-κι ίσως αυτός που διάβαζε να πήδηξε μια σελίδα απ' το βιβλίο και να τ' άφησε ίσως ν' άλλαξαν οι προφητείες και να σκοτείνιασαν οι οιωνοί- κι έμεινα με τη μισο-σχηματισμένη ιδέα του εαυτού μου και τώρα ενθάδε κείται ο θυρωρός της σκέψης μου της κεντρικής με τ' αντικλείδι μου στου νου το χέρι κλέφτης κι ο παλιατζής των αποφάσεών μου ενθάδε κείται ωραία προκλητική ολόκληρη η σελίδα η

«Η διένεξη αφορούσε κυρίως τον Φιλιππόπουλο και τον Σιαμαντά . Ο Τεγόπουλος έξυπνα και ψύχραιμα διατηρούσε μια απόσταση από τα γεγονότα. Ηξερε πως όλα δούλευαν για λογαριασμό του. Ετσι φτάσαμε στην πρώτη κρούση για απόλυση. Οι εκδότες για κάποιον ασήμαντο λόγο, θέλησαν να απολύσουν τον δημοσιογράφο Ντίνο Τσακοτέλη . Το θέμα ήρθε στη συντακτική επιτροπή. Παμψηφεί απορρίφθηκε. Ακολούθησε όμως δεύτερο κρούσμα, χωρίς αυτή τη φορά να υπολογιστή η συντακτική επιτροπή. Ο «Παρατηρητής» -που ήταν ο παλιός διακεκριμένος συντάκτης της Ελευθερίας, Μακρής - απολύεται σύμφωνα με το νόμο περί Ανωνύμων Εταιρειών. Αιτία: Τα γραπτά του που κρίνοντας πολύ αριστερά… και ενοχλούσαν την τότε κυβέρνηση Καραμανλή. Ο Μακρής είχε πάρει με δικαστικό κλητήρα στο σπίτι του την απόλυση. Είχε ειδοποιήσει τον Φιλιππόπουλο και εκείνος μας ενημέρωσε λέγοντας: «Ζητήστε να συγκληθεί η συντακτική επιτροπή. Παίζεται παιχνίδι. Θέλουν να πάρουν την εφημερίδα στα χέρια τους». Και αυτό ήταν η πραγματικότητα.».

Όταν είσαι «μέσα» στην οθόνη γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να κρίνεις αυτό που βλέπεις. Βάλε τώρα και το ότι τα ανακλαστικά σου που επιμένουν ούτως ή άλλως να κατακρίνουν το κάθε τηλεοπτικό προϊόν. Βάλε και τις κραυγές δύο θηρίων που είδαν τον πατέρα τους στο γυαλί (ο μικρότερος έπαθε και ένα μικρό κλακάζ από το δισυπόστατο του να είμαι και «εδώ» και «εκεί» και μέχρι να του εξηγήσεις έχεις χάσει ένα δεκάλεπτο τουλάχιστον…). Βάλε και αυτό το ατομικό σπλάτερ που ζω με τα αίματά μου να λερώνουν κάθε λίγο και λιγάκι επιδέσμους, μπλούζες, παντελόνια, κάλτσες και καναπέδες, μου είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσω αναλυτικά για το χθεσινό ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ. Μια αυξημένη δόση Λοναρίντ μου επιτρέπει να πω πως χάρηκα που είδα τα πρόσωπα αγαπημένων συν-ιστολόγων, χάρηκα που βρισκόμουν μαζί τους σε μια εκπομπή που παρακολουθώ από το 1976 –παιδί ήμουν και γέρασα- και που φαίνεται σαν να μην έχει χάσει τη φρεσκάδα της, τη φρεσκάδα εκείνων που την δημιούργησαν πριν 32 χρόνια, του Παπαστάθη και του Λαμπρινού αλλ

Δεν μπορώ να κάθομαι για πολλή ώρα. Δεν μπορώ να διαβάσω πάνω από πέντε σελίδες συνεχόμενα. Δεν βολεύομαι πουθενά. Εκνευρισμός και χούφτες Λοναρίντ για τον πόνο. Μπορώ και παρακολουθώ με ένα μάτι την τηλεοπτική μας αποβλάκωση (κορυφαία στιγμή η ειλικρινέστατη απορία του Παπανώτα στον Κύρτσο: «Μα γιατί τα βάζουν όλοι με τον Θέμο, όλοι οι δημοσιογράφοι που έχουν περάσει από το πολιτικό ρεπορτάζ και τα γραφεία τύπου, το ίδιο δεν έχουμε κάνει;». Από κουσκούς κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια!) . Οβερντόουζ. Ευτυχώς που τα παιδιά παίζουν και φωνάζουν γύρω μου και δεν ακούω σχεδόν τίποτα. Ή ελάχιστα. Στο κομπιούτερ κάθομαι ελάχιστα. Μέρες δύσκολες. Μέρες «ξεβρακώματος». Θα περάσουν! Απόψε το «Παρασκήνιο» των blogs στην ΕΤ-1 στις 20.00… Περιμένω σχόλια… Ελπίζω να μην είναι (πάρα) πολύ καυστικά! Πονάαααω ήδη! /// Το ντοκυμαντέρ του Ανδριωτάκη στην ΕΤ1 για τα μπλογκς (YouTube) ///

Οι προηγούμενες ημέρες έχουν ήδη σκεπαστεί από μια ομίχλη ασήμαντων παρατηρήσεων, κακοδιαβασμένων σελίδων, χρονικών κενών και διαπεραστικών πόνων στον θάλαμο 109 του Νοσοκομείου Πολυγύρου. Η κύστη που με ταλαιπωρούσε εδώ και δύο μήνες στη μέση, έχει αφαιρεθεί με επιτυχία από το βράδυ της Τετάρτης. Λίγο έλλειψε να πενθήσω την απώλεια, ψυχραιμότερες σκέψεις όμως καθώς και τα περιστατικά που έβλεπα γύρω μου με αποτρέψανε από μια τέτοια γελοιότητα. Αλλοι είχαν μόλις χάσει πόδια, χέρια, μάτια, νεφρά. Ακόμη και τα «ελαφρά» περιστατικά του 109 ήσαν απείρως σοβαρότερα από την περίπτωσή μου. Μιας απλής κύστης δεν της αξίζει δα και μνημόσυνο. Ετσι, χωρίς το τελετουργικό κάποιου πένθους, άφησα τον εαυτό μου να κάνει αυτό που μου αρέσει περισσότερο: να παρατηρώ και να ανακαλύπτω. Μέγιστη ανακάλυψη των ημερών: τα νοσοκομεία είναι μια πολύπλοκη μηχανή του χρόνου αποτελούμενη από επιβραδυντές και επιταχυντές οι οποίοι δουλεύουν είτε εναλλάξ είτε και ταυτόχρονα μοντάροντας την τέταρτη διάσ

...κι ελπίζω οι γιατροί να μου δώσουν σημασία! Μέχρι να γυρίσω θα έχω διαβάσει (τουλάχιστον) τους "Δαιμονισμένους"! Ο'ρεβουάρ και φιλιά στο σπίτι! ...αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις αλλά εσύ που μ' αγαπούσες μια φορά όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις Σχόλια δεν επιτρέπονται! Ας μην γίνω περισσότερο μελό!

…και μη συνωστίζεστε στον διάδρομο!

Σα να μη μας έφτανε η πανούκλα! ///

Το προτελευταίο σκαλοπάτι ANTI WEBLOG

…είναι ο αποχαρακτηρισμός της Δημοκρατίας!

Η ηθική των γελοίων είναι μια γελοία ηθική… Πως φτάσαμε εδώ, στην μεγάλη αρένα, δεν το θυμάμαι. Και ούτε που έχει πια σημασία. Αλλοι ήλθαμε εθελοντικά, άλλοι «δια επαγγελματικούς λόγους», άλλοι πισθάγκωνα δεμένοι, άλλοι με κλούβες και άλλοι περπατώντας χρόνους πολλούς, άλλοι κατεβαίνοντας απλώς από την κερκίδα και άλλοι πέφτοντας από τα θεωρεία και τους προμαχώνες. Και τώρα είμαστε όλοι μέσα, οι χριστιανοί και τα λιοντάρια, οι Νουβίοι, οι ινδιάνοι και οι Καρχηδόνιοι, οι ιθαγενείς, οι εξόριστοι, οι μέτοικοι και οι μετανάστες, οι μονομάχοι και οι λεγεωνάριοι, οι δεσμώτες και οι δεσμοφύλακες, οι πραίτορες, οι γερουσιαστές, το κονκλάβιο, οι αρχιερείς, οι γενικοί γραμματείς, οι γραφείς, οι προεστοί, οι αυλικοί, οι ευνούχοι, οι λακέδες μαζί με τους αιχμαλώτους, τους είλωτες, τους δουλοπάροικους, τους μουζίκους, τους ισοβίτες, τα κλεφτρόνια, τα πρεζόνια, τους άνεργους, τους ανασφάλιστους. Ολοι θεατές, όλοι μελλοθάνατοι. Ολοι εναντίον όλων. Πρώην σύμμαχοι, ομόδοξοι και ομοϊδεάτες, ο

Χρονογραφήματα Επιλογή-Επιμέλεια: Γιώργος Ζεβελάκης Κώστας Βάρναλης Αν το χρονογράφημα σε καιρό ειρήνης συνιστά επίπονη εργασία, στην Κατοχή αποτελούσε επικίνδυνη απασχόληση. Μια λέξη κοινωνικής κριτικής παραπάνω, μπορούσε να οδηγήσει τον χρονογράφο στο κολαστήριο του Χαϊδαρίου, ενώ μια έκφραση επαινετική να του αποδώσει πρόθεση συνεργασίας. Ισορροπώντας σαν ακροβάτης στη σκοτεινιά αυτών των ημερών, ο Κώστας Βάρναλης κατόρθωσε με τις στήλες του στην εφημερίδα Πρωία να συμπαρασταθεί στον κόσμο που δεινοπαθούσε, να αποφορτίσει την ατμόσφαιρα στις πιο δραματικές ώρες και να αναδείξει στα τραγικά γεγονότα το ενυπάρχον κωμικό στοιχείο. Ο Παύλος Νιρβάνας θεωρούσε το χρονογράφημα «ιστορία του λεπτού και του δευτερολέπτου». Επισήμαινε ότι «συμβάντα, επεισόδια, σκηναί της ζωής, ασήμαντα κάποτε γεγονότα […], παραλαμβάνονται από τον χρονογράφον, ιστορούνται, διυλίζονται, καλούνται ν’ αποδώσουν την βαθυτέραν των ουσίαν και, κάποτε, την βαθυτέραν των έννοια». Από τη σήραγγα αυτής τ

Φούρνος Μαυρομιχάλη 168, 11 472, Αθήνα Tηλ. 210 6460 748, 6420 451 Ιανουάριος-Μάρτιος 2008 Το Κέντρο για τον ψηφιακό πολιτισμό Φούρνος και η Κοινωνία των δε-κάτων σας καλούν στον κύκλο σεμιναρίων του συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη με τίτλο Ιταλική Αναγέννηση: η επανάκτηση του σώματος *** Δομή κύκλου σεμιναρίων (6 δίωρα σεμινάρια) 1. Η Αναγέννηση ως σωματική παρεκτροπή και ως σαρκική ανάγκη 2. Το σώμα ως παραφορά: Φραγκίσκος της Ασίζης / Τζιότο ντι Μποντόνε: η ανακάλυψη των εκκρίσεων 3. Ντάντε Αλιγκιέρι: οι όροι της ανθρωπινότητας στο στομάχι της Κόλασης 4. Σάντρο Μποτιτσέλι: η ανεξέλεγκτη σάρκα ως ομορφιά / Λεονάρντο Ντα Βίντσι: η αναδιάταξη της primo motore 5. Μιχαήλ Άγγελος Μπουοναρότι: η πίστη ενάντια στο σώμα / Ραφαήλ Σάντσιο: η καθολική ευτοπία και ο ατομικός τρόμος 6. Μετά την Ανάγεννηση: για την σαρκική παρεκτροπή και την σαρκική ανάγκη *** T ιμή συμμετοχής σε κάθε κύκλο: 100 Ευρώ Τα σεμινάρια θα γίνουν ε