ANemos

Οι κερασιές έχουν ανθίσει. Το ίδιο και η αχλαδιά μας. Η πασχαλιά είναι γεμάτη λεπτά μπουμπούκια, την άλλη εβδομάδα θα είναι κι αυτή ολάνθιστη στον κήπο. Η δαμασκηνιά και η βερικοκιά είναι γεμάτες «μάτια» έτοιμα να «σκάσουν». Τα χελιδόνια επιδιορθώνουν τις φωλιές τους και ετοιμάζονται να κάνουν τ’ αυγά τους. Η θερμοκρασία ιδανική, γύρω στους 32 βαθμούς. Η φύση σε μια από τις πιο υπέροχες στιγμές της. Μια μικρή λεπτομέρεια: είναι 30 Σεπτεμβρίου 2007! Οκτώβρης αύριο… … Χθες, γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα, στο Λιμάνι, πηγαίνοντας προς την αποθήκη 8, η θερμοκρασία έφτανε τους 25 βαθμούς. Αγόρια με βερμούδες, κοντομάνικα και σταράκια, κορίτσια με σορτς και μποτάκια, η ατμόσφαιρα θύμισε νύχτες Ιουλίου στην Αμοργό, στην Αστυπάλαια, στην Αντίπαρο. Στην αποθήκη 8 ήταν αποπνικτικά. Ο κόσμος έκανε «βουτιές» έξω για να πάρει ανάσες και ξαναέμπαινε. Μερικοί παίζαν μπουγέλα. Στις 3 και μισή στην παραλία και στους γύρω δρόμους γινόταν χαμός. Ελάχιστοι μέσα στα μαγαζιά –κι ας δούλευαν στο φουλ τα ερ-

Έχει και η Ιστορία την ιστορία της... Το παρελθόν και το μέλλον Μαυρίλα

Αρχίζει Και ξεσκατίζεται Το μπλογκάγκι Από των εκλογών την τριβή Τον βουλευόμενο φασισμό Την βολή της επικαιρότητος Την μικροπρέπεια των Επιγόνων Τα πολλά πάρε Δώσε Με τα στρατόπεδα Τους στρατευμένους Και τους απόστρατους Ανακαλύπτει ήρωες Και λέξεις ωραίες Και φιλίες Και λίγη τρυφερότητα παραπάνω Λίγη ψίχα ψωμί Να ξεπλυθεί το στόμα Από το βαρύ λάδι του Σεπτεμβρίου Που τελειώνει Ευτυχώς, τελειώνει Ο πανάθλιος μήνας Ευτυχώς! Χωρίς αποχωρισμούς Ευτυχώς! Χωρίς την οσμή του θανάτου! Το μόνο που με ανησυχεί Η κερασιά Που άνθισε και πάλι… Καλός δεν μου φαίνεται Αυτός ο οιωνός Όταν άνθισε το ξερό ραβδί του Μωυσή Είχε ήδη αρχίσει ο ξεριζωμός Λένε…

Ωραία είναι εκείνα τα Σάββατα Τα αγεωγράφητα Και αγεωμέτρητα without chains σαν κι εκείνο το τραγούδι της Πάτι Σμιθ για το Γκουαντάναμο Εκείνα τα Σάββατα Που ούτε Μεγάλα είναι Ούτε και μικρά Σαν τα δαμάσκηνα του κήπου μας Που μαζέψαμε σήμερα Σαν τα ξύλα που ντανιάσαμε στον φράχτη Σαν τα παιδιά που δεν έχουν διάβασμα Τα ψάρια που περιμένουν στην πιατέλα Αλατισμένα Το καλοκαίρι που επιστρέφει Ως άνθος κερασιάς Από τον Πολύγυρο μέχρι την Καμπέρα Και το Ισλαμαμπάντ… Ωραίο είναι αυτό το Σάββατο Σχεδόν αρχαίο…

Τους κάμπους βλέπει που ακόμη ορίζει με το σιτάρι, με τα ζώα, με τα καρποφόρα δένδρα. Και πιο μακρυά το σπίτι του το πατρικό, γεμάτο ρούχα κ' έπιπλα πολύτιμα, κι ασημικό. Θα του τα πάρουν -Ιησού Χριστέ!- θα του τα πάρουν τώρα. Άραγε να τον λυπηθεί ο Καντακουζηνός αν πάει στα πόδια του να πέσει. Λεν πως είν' επιεικής, λίαν επιεικής. Αλλ' οι περί αυτόν; αλλ' ο στρατός;- Ή, στην κυρία Ειρήνη να προσπέσει, να κλαυθεί; Κουτός! στο κόμμα να μπλεχθεί της Άννας- που να μην έσωνε να την στεφανωθεί ο κυρ Ανδρόνικος ποτέ. Είδαμε προκοπή από το φέρσιμό της, είδαμε ανθρωπιά; Μα ως κ' οι Φράγκοι δεν την εκτιμούνε πια. Γελοία τα σχέδιά της, μωρά η ετοιμασία της όλη. Ενώ φοβέριζαν τον κόσμο από την Πόλι, τους ρήμαξεν ο Καντακουζηνός, τους ρήμαξε ο κυρ Γιάννης. Και που το είχε σκοπό να πάει με του κυρ Γιάννη το μέρος! Και θα τόκαμνε. Και θάταν τώρα ευτυχισμένος, μεγάλος άρχοντας πάντα, και στεριωμένος, αν ο δεσπότης δεν τον έπειθε την τελευταία στιγμή, με την ιερατική του επιβολή, μ

Το ενδεχόμενο ελληνικών επενδύσεων στη Σμύρνη διερευνά επιχειρηματική αποστολή Για γέλια, για κλάματα, για… …ας συνεχίσουμε να μαλώνουμε για το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού! Σιχτίρι!

«Τους βρήκαν μαζί. Δίπλα δίπλα. Οπως τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Εκείνος 84 χρόνων, εκείνη 83. Πέρυσι, στο τελευταίο του βιβλίο τής έγραψε πως την ερωτεύτηκε για μία ακόμη φορά. Φέτος, βίωσαν μαζί μία ακόμη ένωση, την "εκρητική ομορφιά της ένωσης δύο 80χρονων ερωτευμένων" που πεθαίνουν μαζί. Πρόκειται για το Γάλλο φιλόσοφο της πολιτικής οικολογίας και συνιδρυτή του "Nouvel Observateur" Andre Gortz που μαζί με τη βαριά άρρωστη αγαπημένη του, Ντορίν, σαν μία ανάσα πέρασαν στην αντίθετη μεριά του φαραγγιού, εξουδετερώνοντας το πεθαίνω. Η σχέση τους, αυτός ο μεγάλος έρωτας, ήταν "το προϊόν ενός μακρύ διαλόγου", έλεγε ο ίδιος. Αλλά, αν η ζωή είναι στιγμές, ένα χάδι, ένα φιλί, ένας περίπατος κάτω απ' τη βροχή, αυτό το κοινό πέρασμα απέναντι είναι εκατό ακόμη ζωές, είναι η απόλαυση να φεύγεις μαζί, όπως ένας ακόμη περίπατος χέρι χέρι στο φεγγαρόφωτο. Εδώ ο θάνατος απομυθοποιείται, παύει να είναι τρομακτικός. Εδώ κατάλαβα ότι ο άνθρωπος οικειοποιείται το θά

Και δες τώρα, πως δένει μια νέα ψηφίδα δίπλα στις άλλες. Και πως εκείνες οι παλιές ψηφίδες γίνονται επίκαιρες και ταυτόχρονα αποκαλύπτουν πλευρές που ούτε είχες κατά νου στην αρχή. Η εικόνα που άρχισες να σκιτσάρεις εμφανίζεται μπροστά σου. Αν όχι ολόκληρη, ένα μεγάλο κομμάτι της. (Όχι, ποτέ ολόκληρη… Η τελευταία ψηφίδα θα σημάνει το τέλος της σκέψης…)… Προσθέτω αυτό το κείμενο που μόλις διάβασα…: Ψυχολογίες ήττας Η απώλεια γεννά συνήθως κατάθλιψη και επιθετικότητα Της Φωτεινής Τσαλίκογλου ftsalic@panteion.gr Η πολιτική σκηνή όσο και αν το επιθυμεί δεν μπορεί να αυτονομηθεί από την ψυχική. Απλά μαθήματα ψυχολογίας ερμηνεύουν όψεις του πολιτικού σκηνικού, όπως π.χ. την αδυναμία μας να αναγνωρίσουμε μια ήττα, το ναρκισσιστικό τραύμα που νιώθουμε όταν χάνουμε, τα φαντάσματα που αναβιώνουν μέσα μας όταν αλλιώς τα περιμέναμε και αλλιώς μας ήλθαν. Η ήττα διακινεί έτσι κι αλλιώς ένα τραύμα, μια απώλεια. Η απώλεια γεννά συνήθως δύο διαμετρικά αντίθετες σε πρώτη

...καλά, ούτε τον φραπέ δεν έχουν ανακαλύψει; (Ούτε καν το "τέλος της ιστορίας";) ... Η εξέγερση στη Μιανμάρ

Κάπως έτσι διαλύονται αργά και βασανιστικά αυτοί που άνοιξαν τις πύλες στις «μελαμψές φυλές, τις κοντοπόδαρες». Εις τα εξ ων συνετέθησαν. Κι εκεί, στα τελευταία τους, αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο η κουτοπονηριά, οι σαρκοβόρες και δει ανθρωποβόρες διαθέσεις τους, η παντελής έλλειψη πολιτικού πολιτισμού, στοιχειώδους συντροφικότητας –ούτε καν αυτή την συντροφικότητα της αγέλης δεν διαθέτουν-, της απροκάλυπτης χυδαιότητας. «Πολιτικές μηχανές» κρούσης που όταν δεν λαφυραγωγούν αλληλοσπαράσσονται σαν τους αρουραίους, τώρα με ξεμονταρισμένους τους μηχανισμούς τους, με σάπια τα ύφαλα, με σκοροφαγωμένα τα κατάρτια, μετατρέπονται σε ζόμπι και ύστερα σε σκιές. Αυτοί που έφεραν στις εξουσία τα πιο λούμπεν στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, χτίζοντας παράλληλα τα «νέα τζάκια». Εφαγαν, ήπιαν, ανέδειξαν σε ηγεμονεύουσα τάξη τους τραπεζικούς και τις κομμώτριες, τους τηλεοπτικούς ανθυποδημοσιογράφους και τους «πορτιέρηδες», τους χαφιέδες θυρωρούς και τους «Βαβυλο-Γιοσάκηδες». Αθλιοι εξ

"Χαρακτηριστική η ασάφεια ανάμεσα σε έθνος και κράτος. Η διηνεκής διάσταση έθνους και κράτους μέσα στη νεοελληνική ιστορία, ήτοι η αδυνατότητα σύμπτωσής τους με τη μορφή του εθνικού κράτους αποτελεί αυτή καθ΄ αυτή σημείο της ελλιπούς ανάπτυξης του αστικού στοιχείου . Τ Το κράτος συγκροτήθηκε σε προαστική, ήτοι πατριαρχική κοινωνική βάση / το άλυτο εθνικό πρόβλημα επέδρασε ανασχετικά τόσο στην κοινωνική όσο και στην ιδεολογική εκδίπλωση του αστικού στοιχείου / (τότε) το έθνος είναι πρωτίστως έννοια πατριαρχική , στηρίζεται δηλαδή σε πραγματικούς ή φανταστικούς φυλετικούς και πολιτισμικούς παράγοντες (γλώσσα, θρησκεία), ενώ η έποψη της οικονομικής του βάσης, της κοινωνικής του υφής και της θεσμικής του οργάνωσης περνά στο περιθώριο. Οι προαστικές – πατριαρχικές δυνάμεις ούτε υπήρξαν οι αρχικοί ιδεολογικοί δημιουργοί της έννοιας του έθνους στην α ή τη β εκδοχή της ούτε και ταυτίστηκαν εξαρχής μαζί της. Την προσεταιρίστηκαν (και την τροποποίησαν) για να την παρουσιάσουν ως έρεισμα κα

"Όλα πήγαν στραβά εξ αρχής στο κράτος που ονομάστηκε Ελλάδα, το 1830 που εμφανίστηκε η νέα Ελλάδα στον ίδιο τόπο που στην αρχαιότητα υπήρχε η Αρχαία Ελλάδα, πράγμα που δημιούργησε μύριες παρανοήσεις όσον αφορά την καταγωγή των Νεοελλήνων, που βέβαια δεν είναι ανάγκη να έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα για να είναι Έλληνες. Ούτε είναι κανείς σώνει και καλά Έλληνας γιατί έτυχε να γεννηθεί στην Ελλάδα. Η ζορισμένη γεωγραφία πολύ μικρό ρόλο παίζει στην εθνικότητα, και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι Αρχαίοι Έλληνες, οι διάσπαρτοι τότε σε όλο τον γνωστό κόσμο. Άλλωστε, οι Εβραίοι που ΄μέχρι πρότινος δεν είχαν πατρίδα, δεν έπαψαν ποτέ να είναι ο πιο συνεκτικός λαός από εθνολογικής απόψεως. «Η Ελλάδα ως κράτος», λέει ο Γεράσιμος Κακλαμάνης , «ήταν εξαρχής ο Λίβανος των Βαλκανίων». Δηλαδή ένα κράτος εθνικής σκοτοδίνης, χωρίς κανέναν φορέα εθνικής υπάρξεως. Μια απλή ματιά στα κατά καιρούς ελληνικά συντάγματα, λέει ο Κακλαμάνης είναι ικανή για να δείξει την εξ αρχής έλλεχη θεμελίων αυτού του

…την εξωτερική (και εθνική) μας πολιτική και στρατηγική… …τόσο θα τρώμε σφαλιάρες από τον ΟΗΕ, τον Καναδά και άλλες 117 χώρες που έχουν αναγνωρίσει το συνταγματικό όνομα της FYROM … Τι λέει; Σε πόσα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει κι αυτό;

το 54ο πληκτρολόγιο Πέντε δεύτερες σκέψεις για το Εγχειρίδιο Ιστορίας της ΣΤ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ Πέντε πρώτες σκέψεις για το Εγχειρίδιο Ιστορίας της ΣΤ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ Τι έχει επισκιάσει η «διαμάχη» για το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού… «Μπαμπά, γιατί η άνοιξη είναι ακριβή;» ΤΟ «ΚΙΝΗΜΑ» ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΤ' ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ Κι ενώ εμείς λέμε να κάψουμε…

Απέναντι σε όλους όσους μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι, χέρι με χέρι με τους ορθόδοξους μουλάδες… Ιστορική απάτη Του Αλέξη Καλοκαιρινού «Εμπαιγμός και σκοταδισμός» Κ. Μπόικος, γραμματέας ΟΛΜΕ «Πόσο περήφανη μπορεί να είναι αυτή η κυβέρνηση που εν έτει 2007, για να παραδοθεί στους μαθητές ένα εγχειρίδιο, καθ΄ ύλην αρμόδιοι θεσμοί γίνονται κλωτσοσκούφι και το γενικό πρόσταγμα το έχουν εξωθεσμικοί, υπερπατριώτες, “εθνικώς φρονούντες”, και κομματικά επιτελεία; Σ΄ αυτόν τον εμπαιγμό και τον σκοταδισμό είμαστε υποχρεωμένοι να αντιδράσουμε». «Οπισθοδρόμηση και συντηρητισμός» Αντώνης Λιάκος, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών «Με έκπληξη παρακολούθησα όχι τον προαναγγελθέντα θάνατο του βιβλίου, αλλά τις φτηνές δικαιολογίες για την απόσυρσή του. Δυστυχώς, όμως, η απόσυρση του βιβλίου της Ιστορίας επισφραγίζει την απόσυρση της κυβέρνησης από τα μετριοπαθή προεκλογικά λόγια στην άκρα οπισθοδρόμηση και τον συντηρητισμό». «Παλαιότερα τα ΄καιγαν - τώρα τα

Από τη μια, «εκσυγχρονισμός» της Παιδείας –διότι, λέει, «ήμαστε ΠΟΛΥ πίσω»-, αλλαγή στο Αρθρο 16, ιδιωτικά πανεπιστήμια… Από την άλλη, κατάργηση της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού κατά τα κελεύσματα της Εκκλησίας και της Ακαδημίας! (Οι οποίες είναι ΠΟΛΥ μπροστά!)… Αυτό θα πει Μεταρρυθμίσεις! Ο «Χομεϊνί» πότε θα μας έλθει; Προλαβαίνουμε να φορέσουμε μαντίλες στις γυναίκες μας; Στο μεταξύ ο Ανθιμος χαράζει την εξωτερική μας πολιτική στα Βαλκάνια κραδαίνοντας χάρτες! Πως γίνεται να έχουμε ΚΑΙ θεοκρατία ΚΑΙ να μην έχουν τον Θεό τους; Ελλαδαϊτζάν (προς Χιτλεριστάν) 2007 Το βιβλίο της Ιστορίας περνάει στην Ιστορία: "Επιτέλους, η κυβέρνηση της χώρας, αποκρυπτογραφόντας το μήνυμα της κάλπης, εδέησε να αποσύρει οριστικά το μιαρό βιβλίο. Επίσης, έλαβε στα σοβαρά την υπόδειξη του Άδωνι Γεωργιάδη ότι στα πανεπιστήμια «κυριαρχούν οι φορείς της θολής κουλτούρας που ακούν “Ελλάδα” και βγάζουν σπυράκια κι αυτό ε ίναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστε

Του Μεσαίωνα! Δυσθεώρητα μεγάλη! Αποσύρεται οριστικά το βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού Βολές από την Αντιπολίτευση για την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας Ελλάδα, Τρι 25/09/2007 15:14 Κατά τ’ άλλα «δεν είχε προλάβει να τυπωθεί» διότι έπεσε προεκλογική δουλειά στα τυπογραφεία! Ολη η ιστορία της ντροπής για την Ιστορία της ΣΤ’ του Δημοτικού: Ξανά στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο το βιβλίο Ιστορίας, το οποίο οδεύει προς απόσυρση ΣΥΡΙΖΑ κατά κυβέρνησης για το ενδεχόμενο απόσυρσης του βιβλίου της Ιστορίας (24/9/2007) Σε εκκρεμότητα παραμένει η υπόθεση του βιβλίου Ιστορίας της Στ' Δημοτικού (21/9/2007) Τον Οκτώβριο αναμένεται στα σχολεία το βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού (20/9/2007) Με ελλείψεις και χωρίς το βιβλίο Ιστορίας αρχίζει η νέα σχολική χρονιά (10/9/2007) Έκρηξη Μ.Γιαννάκου με αφορμή το θέμα με το βιβλίο Ιστορίας της Γ' Λυκείου (12/9/2007) Αντιδράσεις προκαλεί χάρτης στο βιβλίο Ιστορίας της

…όσοι (αριστεροί και «προοδευτικοί») έσκιζαν τα ιμάτιά τους για το εγχειρίδιο της ΣΤ’ Δημοτικού… …πως εκτός του ότι έδιωξαν την Μαριέτα από το Κοινοβούλιο… (Διότι ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν την έριξε η «Γενιά του Αρθρου 16»!!!) …έ μπασαν ΔΕΚΑ (10) φασισταριά στον ίδιο χώρο; Το έχουν καταλάβει; Όχι; Ναι; Στα «τέτοια» τους; Το έχουν πάρει χαμπάρι ότι η πιθανή απόσυρση του βιβλίου θα είναι μια νίκη των Χριστόδουλου, Ψωμιάδη, Καρατζαφέρη, Παπαθεμελή, Ανθιμου, Πλεύρη, Λιακόπουλου, Αδωνη… και λοιπού Μεσαίωνα; Τώρα θα το κάψετε all together ; …ή σε χωριστές πυρές, μη και σας πουν φαιοκόκκινους ; ΤΡΟΜΑΡΑ ΣΑΣ! Στυλιανίδης που σας χρειάζεται!

Αύριο, αν είναι καλό παιδί, θα πάει βόλτα στον Εθνικό Κήπο και θα αγοράσει και παγωτό χωνάκι! Γουάου!

Στη σημερινή Ελευθεροτυπία : Φήμες χωρίς ταυτότητα... Και όμως, η δύναμη μιας φήμης ή, στην προκειμένη περίπτωση, η διασπορά μιας ψευδούς είδησης, είναι ανίκητη. Είναι αυτό που συνέβη τις τελευταίες τρεις μέρες με το επώνυμο του Ευάγγελου Βενιζέλου, το οποίο, δήθεν, δεν είναι το πραγματικό του και ο ίδιος το έχει αλλάξει. Στα e-mail πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων δημόσιων προσώπων, αλλά και σε ορισμένα blogs μεταδόθηκε αυτή η φήμη, με προφανή στόχο να πληγεί ο υποψήφιος για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Αλλά πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν το θέμα πήρε τη θέση του στο λήμμα Evangelos Venizelos της αγγλόφωνης έκδοσης της παγκόσμιας τράπεζας πληροφοριών Wikipedia. Ο κ. Βενιζέλος αντέδρασε, η τράπεζα έκανε τη διόρθωση και ήδη αναζητεί τον δράστη της ψευδούς πληροφορίας ( Λάσπη στη Wikipedia: Η μάχη των ονομάτων! ). Μάλιστα, είχε αντιδράσει και τον περασμένο Ιούνιο, με επιστολή του στην εφημερίδα «Καθημερινή», στην οποία διαψεύδει κατηγορηματικά ότι έχει αλλάξει το ε

Στην αρχή γελάσαμε… Άλλο ένα σκουπίδι στον τηλεοπτικό σκουπιδότοπο… Μετά κάναμε πλάκα… «Χέρι-χέρι…» Μέχρι που γέμισαν οι οθόνες με τις φάτσες τους. Από τα κουσκουσάδικα και τις συμβουλές τους για το σεξ μέχρι τα «σοβαρά» δελτία και τις συμβουλές τους για το πώς γράφεται η Ιστορία. Ξαναγελάσαμε! Κι όσο γελούσαμε τα ποσοστά τους ανέβαιναν! Χαβαλές-ψήφος στους χαβαλέδες! Οσο πιο απολιτική η ψήφος και ο χαβαλές τόσο περισσότερα τα ποσοστά! Και να και ο Κύριος Νομάρχης! Και να και ο Χριστόδουλος! Και να και ο Ανθιμος! Και να ο Λιακόπουλος, ο Βορίδης, ο Πλεύρης… Γέμισαν και τα περίπτερα με κάτι φυλλάδες για την ιστορία των Βάφεν! Γέμισαν τα βιβλιοπωλεία με προφητείες του μοναχού Παϊσιου, δίπλα-δίπλα στα Πρωτόκολλα της Σιών και στην Τεχνολογία των Αρχαίων… Γέμισαν τα κανάλια μίσος και ρατσισμό και εθνικισμό! Κι εμείς γελούσαμε! Σιγά τ’ αβγά (του φιδιού)! Θα εξαφανιστούν όσο ξαφνικά εμφανίστηκαν! Αυτά δεν είναι ανεκτά στην Ελλάδα που πολέμησε, όσο λίγες χώρ

Ο φασισμός δεν έρχεται απ` το μέλλον Καινούργιο κάτι τάχα να μας φέρει Τι κρύβει μες στα δόντια του, το ξέρω Καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν Και χάνονται βαθιά στα περασμένα Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν Μα όχι και το μίσος του για μένα Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον Δεν θα πεθάνει μόνος ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ! Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος Που λούζεται στον ήλιο και στ` αγέρι Το κουρασμένο βήμα του το ξέρω Και την περίσσια νιότη μας την ξέρει ΜΑ ΠΑΛΙ ΘΕ Ν` ΑΠΛΩΣΕΙ ΣΑ ΧΟΛΕΡΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΝΕΜΕΛΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΑΝ ΧΑΣΕΙΣ ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΓΥΑΛΙΑ ΣΟΥ Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον Δεν θα πεθάνει μόνος ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ! στίχοι: Φώντας Λάδης

Να τους χαιρόμαστε! Ο ΛΑΟΣ στη Βουλή Του Γιωργου Παγουλατου* Τ ους είδαμε το βράδυ των εκλογών να παρελαύνουν θριαμβικά στα κανάλια, περιφέροντας τα αγαπημένα τους θέματα: το βιβλίο Ιστορίας, το «προδοτικό» Σχέδιο Ανάν, το «ξεπούλημα» της Μακεδονίας, την υποψηφιότητα της Τουρκίας στην Ευρώπη, τους μετανάστες που μας έχουν κυριεύσει. Η είσοδός τους στη Βουλή δεν είναι απλώς μια ακίνδυνη προέκταση της τηλεοπτικής ελαφρότητας που τείνει να χαρακτηρίζει τον αρχηγό τους. Κάποτε απεχθείς ιδέες εμφανίζονται με το καθημερινό πρόσωπο της κοινής λογικής. Εχουν την οικεία όψη του αυτοδημιούργητου πολιτικού που αστειεύεται στο τηλεπαράθυρο, που μιλά την απλή γλώσσα του προδομένου Ελληνα πατριώτη, του φοβισμένου μικροσυνταξιούχου, της ζορισμένης νοικοκυράς. Αλλωστε από την εποχή της Χάνα Αρεντ γνωρίζουμε πως η διαδρομή του ακραίου διέρχεται την οδό της κοινοτοπίας. Οι εκπρόσωποι του ΛΑΟΣ που είδαμε δεν αναδύθηκαν απλώς σαν γυμνές Αφροδίτες από τον χυλό του τηλε-λαϊκισμού. Ορισμένοι, χάρη στου

[...] Σίγουρα δεν υπάρχει πιο παράξενο έργο στα χρονικά της λογοτεχνίας πολιτικής διαμαρτυρίας από το μυθιστόρημα Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα. Γραμμένο και ξαναγραμμένο από το 1926 ως το 1940 το βιβλίο αποτελεί δριμύ «κατηγορώ» για το σταλινικό καθεστώς. Πρόκειται για μια σύνθετη αλληγορία του καλού και του κακού ή, αν θέλει κανείς, του κακού και του καλού. Ο βασικός ήρωας είναι ο Σατανάς ο οποίος, μεταμορφωμένος σε αλλοδαπό επισκέπτη, φέρνει τα πάνω κάτω στη σταλινοκρατούμενη Μόσχα. Ο Σατανάς μαζί με την αλλοπρόσαλλη ακολουθία του _ όπως ένας μαύρος γάτος με ανθρώπινη λαλιά _ εισχωρεί στους λογοτεχνικούς κύκλους της σοβιετικής πρωτεύουσας και κάνει θεωρητικές συζητήσεις υπερασπιζόμενος την ύπαρξη του Ιησού σε ένα κράτος αθεϊστικό. Ο κυριότερος πάντως λόγος της επίσκεψης του Σατανά στη Μόσχα είναι η επιθυμία του να γνωρίσει τον Μαιτρ, τον συγγραφέα ενός ανέκδοτου μυθιστορήματος με θέμα τον Πόντιο Πιλάτο. Ο Μαιτρ ζει έγκλειστος σε ίδρυμα με σαλεμένα τα λογικά του μετά τη