ANemos

…αρχίζει η απότομη ανηφόρα! Ότι διακοπές κάναμε, κάναμε για φέτος… Φτου κι απ’ την αρχή τώρα!

«Ξέρεις ότι το σπουδαστήριο της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ ονομάζεται “Αίθουσα Χαράλαμπος Α. Παναγόπουλος”;» Δεν το ήξερα… Εμεινα για κάποια λεπτά, έτσι, στον αέρα χωρίς να μπορώ να πω λέξη… Δεν δάκρυσα… Τουλάχιστον έτσι νομίζω… Πόσες εκπλήξεις μου επιφυλάσσονται ακόμη; Ή μήπως όλη αυτή η διαδρομή είναι μια σειρά εκπλήξεων; Όχι, δεν θα μιλήσω πάλι για τον πατέρα μου. Ειδικά τώρα που ξέρω ότι κάποιοι τον τιμούν ακόμη. Εμένα μου αρκεί αυτό…

…αυτής της ανεκδιήγητης που κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ εκεί γύρω στις 9 το βράδυ! Ανεκδιήγητη όμως! (Χθες, στο «αφιέρωμά» της για τον Κούρκουλο έδωσε ρέστα.) (Εχει κι ένα (1) ταλέντο όμως: διαβάζει τα δελτία τύπου και τις ανακοινώσεις λες και τα σκέφτεται εκείνη την ώρα!)

… Tη βασίλισσα Ελισάβετ και τον Τ.Μπλερ θα συναντήσει η Ινδή νικήτρια του «Big Brother» (Πάντα μπρος, πάντα μπρος, στρατιώτη!)

"H Aστυνομία δεν είναι εκδικητής και δεν έχει βεντέτα με κανένα πρόσωπο και καμία ομάδα. Eίναι η ήρεμη δύναμη της δημοκρατικής νομιμότητας και ο αυθεντικός εκφραστής της (σε επίπεδο πρόληψης και καταστολής). O εφαρμοστής του νόμου προ και μετά τη Δικαιοσύνη".

Οι ειδήσεις των τελευταίων εβδομάδων! (Αντε σιγά-σιγά να μάθουμε να σκαρφαλώνουμε και στα δέντρα!)

… «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες ΑΥΤΟΙ μασούσαν βελανίδια!» (Πρόσεχε μην πνιγείς από το λιόφυλλο, μαλάκα!)

Ανάμεσα σε χαρτιά, οθόνες, καφέδες, χιλιάδες αποτσίγαρα, τηλέφωνα, χιλιάδες cd και κείμενα και λέξεις και τίτλους και καπέλα και πλάγιους και βινιέτες… Γραφιάς-αμπιγιέρ, σαν κι εκείνον που συνέχιζε να δουλεύει όταν οι βομβαρδισμοί μαίνονταν γύρω από το θέατρο… (τι ταινία αλλά και τι παράσταση κι εκείνη!!!) Αντε να σταθούμε και πάλι όρθιοι λοιπόν! Το κοντέρ ξανάρχισε να γράφει!

Kai pws afto to pragma tha mporei na xanadiavazete? Kai giati polloi filoi (eidika sta comments) eginan eite Kinezoi eite ...Anwnymoi (enw eixan to onoma tous fardi-plati?)

Ολα πήγαν καλά!

Προσπαθώ να το πάρω ελαφριά. Το ξέρουμε πια ότι δεν είναι κάτι σοβαρό. Μια τόση δα επέμβαση είναι που πρέπει να γίνει. Εκείνα τα τρελά storming με τα χειρότερα ενδεχόμενα δεν υπάρχουν. Όμως, ρε γαμώτο, δεν το αντέχει η ψυχή μου και ούτε θα το συνηθίσει ποτέ. Ο μικρός είναι από το πρωί στο νοσοκομείο. Αυριο το πρωί θα μπει στο χειρουργείο και είμαι κομμάτια. Όπως κομμάτια είμαστε εδώ και τρεις (3)(Ναι! Τρεις!) μήνες βιώνοντας την απίστευτη περιπέτεια του Εθνικού (μη χέσω!) Συστήματος (ουδεμία σχέση!) Υγείας (!!!) και βέβαια την δική μας, προσωπική, ανθρώπινη περιπέτεια. Αυτή την απέραντη αγωνία του γονιού που γεμίζει ρωγμές προσπαθώντας πρώτα απ’ όλα και πέρα από τον δικό του πόνο να προφυλάξει το παιδί από αυτό το μαρτύριο όπως τουλάχιστον το βιώνει το ίδιο... Γιατί, μην λέω σαχλαμάρες και μην με ακούτε που την δική μου αγωνία περιγράφω. Η αγωνία του Χάρη, όλους αυτούς τους μήνες και τις εβδομάδες είναι απερίγραπτη. Δεν την ομολογεί. Το «παίζει» γενναίο το παλικαράκι μου. Την βλέπω όμ

-Τι είχαμε σήμερα γιατρέ μου; «Πολλή δουλειά, δεν προλάβαμε να πάρουμε ανάσα… -Κανένα βαρύ περιστατικό; «Δύο… Μια αεροπειρατεία στο Σουδάν και εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Βαγδάτη… -Πως πάνε; Τι πορεία έχουν; «Η πρώτη είναι υπό έλεγχο. Στην άλλη είχαμε εικοσιπέντε νεκρούς… -Ακτινογραφίες έχουμε; «Από τέσσερα πρακτορεία! -Αιματολογικές; «Περιμένουμε… Κάνουν και απεργία οι παρασκευάστριες! -Όλα τα είχε η Μαριορή… Άλλο; Η Παιδεία στο 16; «Σε εμπύρετο και με κρίσεις στηθάγχης… -Τι χορηγούμε σ’ αυτή; «Αντιβίωση και την έχουμε σε καταστολή… -Πόσα μιλιγκράμ αντιβίωση; «70 ml … -Για να δούμε… Επισκεπτήριο είχε; «Τέσσερις πρυτάνεις! -Τι λένε; «Να πάρει εξιτήριο και να την πάρουν σπίτι… -Σ’ αυτά τα χάλια; «Σάμπως και εδώ που είναι; Μόνο το κρεβάτι που πιάνει… -Και να καταλήξει σπίτι; «Εχει καταλήξει εδώ και χρόνια. Μην κοιτάτε που δεν της το έχουμε πει ακόμη… -Στα εξωτερικά τι είχαμε; «Ξεκίνησε η δημοπρασία στα Κρίστις, ο Λίβανος υπό

(Που δεν είναι υπόθεση, βεβαιότητα είναι!!!) …ότι τα ασημικά και τα μπακίρια του Γεώργιου του Α’ του Γλυξβούργου ανήκουν στον Ελληνικό Λαό! Και ότι πρέπει να τα ζητήσουμε πίσω διότι ως Λαός ουδέποτε αποφανθήκαμε ότι θέλουμε να τα βγάλουμε στο Γιουσουρούμ μιας και έχουμε και κόρες να παντρέψουμε και ποτέ δεν ξέρεις… Να το υποθέσουμε! Να υποθέσουμε ότι καλώς έπραξε και ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης να στείλει σχετική επιστολή; Καλά έκανε! Αν όμως τα σερβίτσα του Γεωργίου του Α’ είναι περιουσίας ΜΑΣ, τότενες… …ο ΟΤΕ …η Ολυμπιακή …η ΔΕΗ …η Εθνική Τράπεζα …η Αγροτική Τράπεζα …τα Πανεπιστήμια …τίνος περιουσία είναι; Ε;

«ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ» OXFORD UNIVERSITY PRESS Ξανά: Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για την Τραγωδία. Σελίδες (στρατσόχαρτο): 173 ΜΕ το Ευρετήριο ΚΑΙ την Βιβλιογραφία! Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα! Σε καλό σας!!!

Το ημερολόγιο μπορείτε να το βρείτε στον «Σπόρο» , Σπυρίδωνος Τρικούπη 21, στο Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13 και στα κεντρικά βιβλιοπωλεία και περίπτερα. Η τιμή του είναι 5 ευρώ. Πληροφορίες: 210-7522248 - 210-9589022. Τα έσοδα από την πώλησή του θα διατεθούν για την κατασκευή ενός μικρού ιατρείου, μιας φαρμακαποθήκης και ενός εργαστηρίου φαρμάκων από βότανα, στον αυτόνομο εξεγερμένο Δήμο Φρανσίκο Βίγια.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να σιωπά για τα όσα λένε οι Ακροδεξιοί και οι Φασίστες για τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, έτσι; Αραγε το ΚΚΕ ζει; Ή θα μας πάρει σύντομα η μπόχα της πτωμαϊλας; (Θανάση, τα έχω πάρει πολύ στο κρανίο με τα «συντρόφια»! Στο λέω!)

Και να καρφώνω λέξεις ανάμεσα στις λέξεις σου Να βρίσκω χώρο να προσθέτω λίγο κόκκινο και λίγο μαύρο και λίγο από εκείνο το μπλε της Πρωσίας… Μια νότα. Μια νότα μόνο χωρίς να σου χαλάω τον Σιντάρτα. Θάνο… Αλκη… Σαν παρέλαση… σαν αόρατος θίασος που περνά χρόνια τώρα κάτω από το παράθυρό μου… Μπαίνει στη φλέβα μου η μουσική. Ηρωίνη. Ναι, ηρωίνη φιλενάδα μου. Που ύστερα φεύγει με αυτόματο πιλότο. Τζαμάρω λέξεις τώρα. Χίλια τα πλάνα σου… Τα χρώματα… οι τόποι… Μια χαραμάδα… Πως ισιώνει η πλάτη… Πως ανοίγουν τα ρουθούνια να μπει αλμυρός αέρας… Πως… Πως… Σιγοντάρω. Μ’ ακούς; Βουρκώνω. Μ’ ακούς; Τσιγάρο ανάβω. Μ’ ακούς; … Πάμε πάλι! Το ‘χασα! Ελα… Τόσα ταξίδιαα σε κορμιά, ψυχές και τρένα Τόσα τραγούδια σε παράθυρα κλεισμένα Σαν τους φαντάρους που ξεχνούν την μοναξιά τους Με ένα τρανζιστοράκι στην σκοπιά τους. Πάμε! Πετάμε! Πετάμε… Τόσα ταξίδια σε κορμιά, ψυχές και τρένα Τόσα τραγούδια σε παράθυρα κλεισμένα Πιο ψηλά! Ένα ζεϊμπέ

...Χίλια τα πλάνα σου τα χρώματα κι οι τόποι

Αν η θεία μου η Κούλα είχε δει το «Ριχάρδο τον Γ’» στο θέατρο, θα την είχε σίγουρα γλιτώσει την κατάθλιψη ή τουλάχιστον θα την περνούσε στο πόδι και δε θα είχε πέσει τ’ ανάσκελα εδώ και τρεις μήνες –από τότε δηλαδή που άρχισε να δέχεται τα χτυπήματα της (τηλεοπτικής) μοίρας. Και δεν ήταν και λίγα: το κόψιμο της εκπομπής της Ρούλας, η πτώση των ποσοστών θεαματικότητας του Γρηγόρη, η παραίτηση της Ελλης, η ήττα του Αμφικράτη από τον Ντέρια στο «Survivor». Και τελευταία, σαν να μην έφταναν αυτά, ήλθε και η χαριστική βολή, η παραίτηση Χατζηνικολάου, και κόντεψε να μείνει «φυτό» η θεία. Πιο πολύ της στοίχισε αυτή η τελευταία κι από τον απαγχονισμό του Σαντάμ. Και σίγουρα δεν ήταν η μόνη… Διότι επτά πρότυπα είχαν απομείνει στη ζωή της θείας Κούλας από τότε που έχασε τον άντρα της και τα πέντε από αυτά έγιναν μπουχός μέσα σε μισή τηλεοπτική σεζόν (τα άλλα δύο είναι ο Στράτος, από τη «Βέρα στο Δεξί» και ο Φερεντίνος από το «Super Deal», που, ευτυχώς, αντέχουν ακόμη). Είχε επενδύσει πάνω σε αυτ

«Τ' άσημο τ' όνομα απ' τον τίτλο το μεγάλο / μια φήμη μάταιη το χωρίζει, τίποτ' άλλο» Ριχάρδος Γ', Α,3

"Για δες! Τι ήταν αυτό; Ένα από τα φίδια είχε δαγκώσει την ίδια του την ουρά, και αυτή η μορφή στροβίλιζε περιπαικτικά μπροστά στα μάτια μου. Σαν από λάμψη αστραπής ξύπνησα... Όλη την υπόλοιπη νύχτα την πέρασα βγάζοντας τις συνέπειες αυτής της υπόθεσης. Λοιπόν κύριοι ας μάθομε να ονειρευόμαστε και τότε ίσως βρούμε την αλήθεια." Ο οργανικός χημικός Κεκουλέ (Friedrich August Kekulé von Stradonitz) διηγείται ότι εμπνεύστηκε την ιδέα της κλειστής (κυκλικής) ανθρακικής αλυσίδας του βενζολίου (αρωματικός δακτύλιος) χάρη σ' ένα όνειρο σχετικό με τον ουροβόρο.

«Αρκετοί από τους φίλους μου με έπεισαν να γράψω αυτή την τελευταία στήλη· όπως υποστηρίζουν, είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να αμελήσω προτού πεθάνω. Ερχεται κάποια στιγμή που αρχίζεις να αθροίζεις τα συν και τα πλην της ζωής σου. Στην περίπτωσή μου θα ήθελα να αθροίσω όλα τα καλά παιχνίδια τένις που έχω παίξει και όλους τους σπουδαίους παίκτες που κατανίκησα με τη φημισμένη πλέον ψηλοκρεμαστή μπαλιά μου. (...) Δεν μπορώ να καλύψω όλα τα θέματα που θα ήθελα σε αυτή την τελευταία στήλη, αλλά θα ήθελα απλώς να πω τι μεγάλη ευχαρίστηση ήταν το ότι γνώρισα όλους εσάς και το ότι έγινα μέρος της ζωής σας. Ο καθένας σας, με τον τρόπο του, συνέβαλε στη δική μου ζωή. Τώρα, για να μπω και στο θέμα μου, είχα πολλές επιλογές σχετικά με το πώς θα ήθελα να φύγω από τη ζώη. Οι περισσότερες ήταν πολύ πολιτισμένες, ιδίως η φροντίδα στον οίκο ευγηρίας. Ενα γηροκομείο σε διευκολύνει πάρα πολύ όταν αποφασίσεις να φύγεις. Είναι ενδιαφέρον το ότι όλοι και όλες έχουν τη δική τους άποψη για το πώς πρέπει να πε

Πρωί Κυριακής. Εξω έχει λιακάδα. «Αλκυονίδες ημέρες» ενός χειμώνα που δεν ήλθε ποτέ. Οι εφημερίδες απλωμένες στο τραπεζάκι του σαλονιού, στους καναπέδες, στο πάτωμα. Τα παιδιά έχουν αρπάξει ένα από τα DVD-προσφορές και το έχουν βάλει ήδη να παίζει –«Η γέννηση της Γης». Παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου ξεφυλλίζοντας ταυτόχρονα τα ένθετα και τις ειδικές εκδόσεις. Μια λευκή, ειρηνική μπαλίτσα ανάμεσα σε άλλες χρωματιστές μπαλίτσες περιστρέφεται γύρω από τον Ηλιο. Κι ύστερα πάνω στη λευκή, ειρηνική μπαλίτσα σκάει ένας τεράστιος κατάμαυρος μετεωρίτης και γίνεται η κόλαση. Η Γη πυρακτώνεται. Κεραμιδαριό. Επειτα από λίγο γίνεται μαύρη σαν κάρβουνο με κόκκινες ρωγμές. Υστερα συννεφιάζει και η επιφάνειά της παγώνει, για να σπάσει και πάλι και να ξεχυθούν ποτάμια λάβας. Ακολουθεί βροχή. Ενας κατακλυσμός απ' άκρου εις άκρον. Και ξανά εκρήξεις. Θάλασσες που κοχλάζουν, σύννεφα που αφήνουν μόνο τις κόκκινες ακτίνες να φτάσουν στην επιφάνεια, βουνά που αναδύονται από το πουθενά, ήπειροι που

…να έχω ποτέ πετάξει ολόκληρη εφημερίδα στα σκουπίδια. Μαζί με τα ένθετα της… Μπλιαχ!

«Η σφαίρα καρφώθηκε στη Βίβλο. Στ’ ορκίζομαι. Την είχε στην τσέπη και σταμάτησε την σφαίρα. Και σίγουρα τώρα θα ήταν ζωντανός αν …είχε άλλη μια Βίβλο στη μούρη». Μνημειώδης ατάκα από «το Κόλπο» του Ντέιβιντ Μάμετ

...από τις τέσσερις: 3. Κάψε την καλύβα σου Ποτέ μην πεις «καλά είναι εδώ». Μπες στην περιπέτεια γυμνός και με στόχους μεγάλους, όχι μικροαστικούς (να βγάλουμε λεφτάκια, να πάρουμε ένα σπιτάκι). Οσον αφορά τα όνειρά σου, να είσαι large (τζάμπα είναι!). Και να μην κωλώνεις: όταν κάποιος σου κλείνει τον δρόμο, σε εξευτελίζει, σε ακυρώνει ή νομίζεις ότι βάλτωσες, άρχισες να τρως από τα έτοιμα, κυνηγάς την ουρά σου και μαραζώνουν τα ταλέντα σου, βάλε φωτιά στα τόπια, φύγε και ξεκίνα πάλι από την αρχή. Δεν υπάρχει πιο θλιβερό είδος δημιουργικού ανθρώπου από εκείνον που μένει δεκαετίες στην ίδια δουλειά, περιμένοντας το στοργικό χέρι του αφεντικού να του χαϊδέψει το κεφάλι και να τον ανταμείψει για την πίστη του. Ανοησίες. Τα αφεντικά συμπαθούν τους πιστούς υπαλλήλους, αλλά εκτιμούν περισσότερο τα τρελαμένα και δημιουργικά παιδιά, που με τον ενθουσιασμό και την αντισυμβατική ψυχοσύνθεσή τους θα δώσουν ορμή και νέες ιδέες στην επιχείρησή τους. Αργά ή γρήγορα, το πιστό υπαλληλάκι θυσιάζεται,

To "Φιλοξενείο" άνοιξε! Με τέτοια κείμενα! Εξαιρετικά!

Διαβάζω τώρα...

...περιοδικά έβλεπα στον ύπνο μου απόψε. Σε άλλες χώρες όμως. Με ποτάμια... Θα ξε-βερολινιαστώ άραγε;

Και τώρα δηλαδή όλοι αυτοί, οι δύο εκατομμύρια πτωχοί θα χωρούν σε μία και μόνη λωρίδα κυκλοφορίας; Μήπως μας δημιουργήσουν τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα; Μήπως επίσης θα έπρεπε να επιβληθεί ένας «φόρος φτώχιας»;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά/ στου κόσμου τα στενά ποιον σημαδεύει/ Πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά/ που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει/ Για κάποιον μες στον κόσμο είναι αργά/ Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά; Είναι φορές που νομίζω πως κάποιοι αντικρίζουν τον κόσμο για πρώτη φορά. Πως το κάθε τι τους φαίνεται καινούργιο. Σαν μωρά ημερών που μήτε τα σχήματα μήτε και τις αποστάσεις ξεχωρίζουν και που το κάθε τι που περνά μπροστά από τα μάτια τους, κάθε τι που συλλαμβάνει το αυτί τους, είναι και μια έκπληξη και που άλλοτε χαμογελούν με μια αχτίδα από φως που πέφτει στο κουβερτάκι τους κι άλλοτε μπήγουν τα κλάματα για τη μύγα που ζουζουνίζει στο τζάμι. Κάπως έτσι και με τις κάμερες, κάπως έτσι και με τα επεισόδια στις πορείες, κάπως έτσι και με τους φυγόστρατους, τις δωροδοκίες, τη βία των αστυνομικών. Με τα πάντα σχεδόν! Όλα καινούργια. Όλα πρωτοφανή. Όλα αδιανόητα. Όλα «τσκ τσκ τσκ» και «τι είναι αυτό που πάθαμε» και «τι είναι αυτό που πάνε να μας κάνουν». Και δεν βγαί

…όλα σε ένα σχήμα ανάγονται. Κι αυτό το σχήμα είναι που αγαπάμε! Μαθηματικώς έτσι έχουν τα πράγματα!

Καλό παιδί δεν ήμουν ποτέ. Τσογλάνι ήμουν. Μεγάλο. Ηξερα όμως εκεί που έπρεπε να φοράω προβιά αγγέλου. Στο σπίτι για παράδειγμα –όχι πάντα. Και στο σχολείο. Με όσους δασκάλους και καθηγητές γούσταρα. Με τους υπόλοιπους ήμουν τρεις φορές τσογλάνι. Στο δρόμο και στις πλατείες, αρχιτσόγλανος. Με τα κορίτσια, γάμησέ τα. Για πολλές μπάτσες. Κάτι μου έλειπε όμως. Δεν έλεγα «βρομόλογα». Αδύνατον να τα εκστομίσω. Το «μαλάκας» με τα χίλια ζόρια, το «α γαμήσου» περιορισμένα. Το «ρε πούστη» σπανιότατα. Εκεί που ήμουν όμως εντελώς «πάτος» ήταν στις σεξουαλικές περιγραφές και την περι αυτών ονοματοδοσία πράξεων και υποκειμένων. «Γκομενάρα» έλεγα, «μουνάρα» ούτε καν το σκεφτόμουν. «Θα ήθελα να την πάρω αυτή» δήλωνα, «να της ξεσκίσω το μουνί» ούτε να το ακούσω. Παράξενο πράγμα. Ισως γιατί δεν είχα συνηθίσει από νωρίς την χρήση αυτών των λέξεων και εκφράσεων στο σπίτι και στη γειτονιά. Όταν πήγα Γυμνάσιο ήταν αργά. Πάλι καλά που έριχνα κανένα μπουνίδι όταν το καλούσαν οι περιστάσεις, που καβαλού

Με μια ομιλία - σταθμό για τη σύγχρονη κυριαρχία των μέσων ενημέρωσης στην πολιτική ζωή αλλά και στην καθημερινότητα των πολιτών, η πρύτανης Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ έθεσε το δάκτυλο εις τον τύπον των ήλων για τη σημερινή κατάσταση στα ΜΜΕ, στην εκδήλωση αναγόρευσής της σε επίτιμη διδάκτορα του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ. Δε δίστασε να μιλήσει για τη δεοντολογία που συχνά καταστρατηγούμε και αγνοούμε οι δημοσιογράφοι. Ολόκληρη η ομιλία της για όλα αυτά στα σύγχρονα μέσα που πληγώνουν τους τηλεθεατές, όπως τη δημοσιεύει σήμερα ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, έχει ως εξής: «(...) Χρέος μου λοιπόν να εκθέσω εμπειρίες, να αναπτύξω απόψεις και να αναλύσω σκέψεις, γύρω από το επίμαχο θέμα της επικοινωνίας στη σύγχρονη κοινωνία, της επικοινωνίας που έχει για κύριο φορέα το νεότευκτο λειτούργημα (δε λέω επάγγελμα) του δημοσιογράφου: αυτό που επιτελεί και υπηρετεί το τμήμα σας. Να αρχίσω με ένα ανέκδοτο: Μπρος στην απελπισία του να βρει λύση στις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι

…μια πρόχειρη καταγραφή αυτών που δεν πρόκειται να ξεχάσω! Την περιοχή του Hackescher Markt Τον Ζωολογικό Κήπο του Βερολίνου Το Reinhard ’ s Restaurant (νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ την βουτυράτη γεύση της πάπιας) Το μπαράκι που πήγαμε με το exiled και δεν θυμάμαι το όνομα του (του bar εννοώ) Το σοκ που έπαθα όταν μπήκα στην αίθουσα 1930-1945 του Μουσείου Ιστορίας. Μου κόπηκαν τα πόδια… Ο γερμανός ταρίφας που επειδή έκανε λάθος δύο δρόμους και μας έκανε έναν μικρό κύκλο, σταμάτησε την ταρίφα για να μην μας χρεώσει παραπάνω… Τα απίστευτα γλυκά και η ατμόσφαιρα του Operncaf é. Η στιγμή που πρωτοαντίκρισα της Alexanderpatz H Μπουκάτι σε μια βιτρίνα της Friedrichstrasse Ο Ναός της Περγάμου

Για τον μη-χειμώνα! Εμείς πάλι στην καρακοσμάρα μας!

Είσαι πιο γρήγορ ος από εμένα. Είσαι πιο δυνατός από εμένα. Σίγουρα θα ζήσω περισσότερο από εσένα. Ξέρεις πως είναι : Να ελπίζεις. Να αγαπάς. Να απελπίζεσαι. (Αυτό κι' αν το ξέρεις καλά)!!! Αν είχες μια ευχή, θα ήταν να μπεις στο δημόσιο . Μπορείς να αγγίξεις την αιωνιότητα, κάνοντας ένα σπουδαίο πράγμα. Εγώ την αγγίζω, επειδή δεν ψοφάω. Νομίζεις ότι είσαι το μέλλον, αλλά κάνεις λάθος . ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ! … …

... και η φωτογραφία είναι το οπτικό μου μέσο επικοινωνίας με το οποίο φωτογραφίζω εκατομμύρια εικόνες που υπάρχουν εκεί έξω και εκατομμύρια άλλες που υπάρχουν εκεί μέσα, στο μυαλό μου. Χρησιμοποιώ περιγραφές του κόσμου μας και δημιουργώ περιγραφές οι οποίες ανήκουν, στον δικό μου κόσμο. Θανάσης Παπαδόπουλος ... Με τον Θανάση έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές αν και όχι όσα θα ήθελα… Το θεωρώ έναν από τους καλύτερους φωτογράφους της γενιάς του. Τώρα που έστησε τον καινούργιο του site ( www . icphotos . eu ) σας προκαλώ να το επισκεφθείτε… Μια πρόσκληση σε ένα χώρο μαγείας, σε χρώματα, πρόσωπα και τοπία δρώντα !

...και κάτι ημέρες! Πότε κιόλας;;;

…δεν θα έλθει ποτέ!

Δώρο υπέροχο το κάθε του τεύχος! Αυτή τη φορά αφιερωμένο στο Γιώργο Βελτσο! Αλλά και με νεανικό δίηγημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου! Καλή χρονιά να έχει και το περιοδικό και ο Γιώργος Κορδομενίδης (φίλος καρδιάς και νου) και οι συνεργάτες του!!!

…τότε τι είναι; Ή μήπως είναι τυχαίο το ότι επισκιάζει, σε παγκόσμιο επίπεδο, ειδήσεις όπως αυτές: Η φυλακή του Γκουαντάναμο μετρά πέντε χρόνια λειτουργίας και παγκόσμιας κατακραυγής Δεκάδες άμαχοι και αντάρτες νεκροί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν …και σε τοπικό επίπεδο, όπως αυτές: Ο «πόλεμος» Marfin και Τράπεζας Πειραιώς αλλάζει το σκηνικό στον τραπεζικό κλάδο Έκκληση φορέων προς τα κόμματα κατά της αναθεώρησης του άρθρου 24 Αλλαγές στον νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ εξετάζει το υπουργείο Παιδείας … Για να δείχνουν όλα τα Media , όλου του κόσμου, ΑΥΤΟ: Πως μετέδωσαν το χτύπημα κατά της πρεσβείας των ΗΠΑ τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ???????????????

Βερολίνο. Σαν πάντα. Σαν αύριο. Βήματα. Βήματα. Βήματα. Βήματα. Βήματα. Χιλιάδες. Ανυπολόγιστα βήματα. Ανυπολόγιστες σταγόνες σαν σελίδες βιβλίων που κάηκαν κι ύστερα ξαναγράφτηκαν. Ποτέ οι ίδιες λέξεις. Πάντα οι ίδιες εικόνες. Και συντροφικότητα και βλέμματα αναγνώρισης. Πως καλά κάναμε και συνεχίσαμε να ζούμε. Πως καλά κάναμε και ξαναρχίσαμε τα ταξίδια. Να κάνεις πάντα τέτοια σχέδια. Να ψάχνω στους χάρτες. Να αναρωτιόμαστε προς τα πού πρέπει να πάμε. Pankow ή Ruhleben ; Και γιατί ξαφνικά αδειάζει το τρένο; Τέτοια. Κι ύστερα. Πάπιες με γεύση βουτύρου και το άλλο με τη σοκολάτα πως το έλεγαν; Περνώντας τη γέφυρα προς Unter de Linden με τον κόκκινο, σοβιετικό μπερέ που μας πούλησε ένας Αζέρος μετανάστης. Και μπύρα αδελφάκι μου. Πολλή μπύρα. Ενας Σπρέε μπύρα στις φλέβες μου. Ο κόσμος μας στηρίζεται σε κάτι θεόρατες κολώνες. Κοίτα τις. Από πάνω μας. Κυνηγώντας δύο ακτίνες ήλιου με μια γυαλιστερή Μπουκάτι. Στη μέση της Αλεξάντερπλατζ, δίπλα στο άγαλμα του Ποσειδώνα με τα χταπόδια

…περί του τι συνάντησα όταν, γυρίζοντας από Βερολίνο, άνοιξα μερικά blog φίλων! Ούτε ίσες ούτε μακρινές ούτε κοντινές αποστάσεις! Είμαι «αλλού» και θα παραμείνω «αλλού» για τα επόμενα 17 έτη του βίου μου! Εις το εξής θα bloggaro χωρίς να επιζητώ να σηκωθεί κύμα ντε και καλά. Και θα το κάνω –όσο αυτό είναι δυνατόν- εξίσου «φυσικά» όπως όταν μπαίνω σε λεωφορείο, αεροπλάνο, τσιπουράδικο, βιβλιοπωλείο, δισκάδικο. Σαν να το έκανα πάντα… Τα ενδο-blog-ικά ποσώς πλέον θα με ενδιαφέρουν ή τόσο όσο και τα ενδο-λεωφορειακά, ενδο-τσιπουραδικά, ενδο-μουσικά… Με το μέτρο της καθημερινότητας κάποιου που τον ενδιαφέρει η επικοινωνία με το περιβάλλον του για να ξέρει απλώς το που πατά και που βαδίζει… Κατά τα λοιπά γνωστά περί του monitoring - war , με καλύπτει απόλυτα το: Δεν είναι μόνο κουραστικό. Καταντάει και γελοίο . Αυτά και τέλος και σε σχόλια, όσο ευγενώς ή αγενώς προκλητικά και αν είναι, δεν θα απαντήσω (όχι από αγένεια αλλά από κούραση ή πιο σωστά: από ξεκούρασ

Αλλά πριν από οτιδήποτε, ένα ΜΕΓΑΛΟ «Ευχαριστούμε» στον exiled , που μας «ξεστράβωσε»! Ο φοβερός Γιάννης μας έκανε να κολλήσουμε για τα καλά στα μέρη που μας έδειξε με αποτέλεσμα να μην πάμε στα υπόλοιπα 145 μουσεία της πόλης! Τα υπόλοιπα μόλις συνέλθω από το …τζετ-λαγκ (της μιας ώρας)!!! (Πάμε τώρα να βρούμε ΠΩΣ πίνεται αυτό το πράγμα που αγοράσαμε με τη νταμιτζάνα!)

Σπανιοτάτη φωτογραφία του ANemou , σχεδόν συλλεκτικής αξίας! (Λέμε τώρα!)