Πολύ προσωπικό
Πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος μέσα σε μία εβδομάδα; Όλα ξανά μανά από την αρχή. Καινούργια περιοδικά, άλλο γραφείο, νέες φάτσες, νέα ωράρια, περισσότεροι καφέδες, περισσότερο μελάνι από μαρκαδόρους στα χέρια, πιο ανήσυχα όνειρα, ατελείωτες ώρες πάνω από κείμενα και φωτογραφίες. Τα τελευταία – δεν ξαναλέω πόσα- χρόνια ανασαίνω έναν αέρα με 85% πληροφορίες. Εμαθαν τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν έτσι, κι ακόμη χειρότερα: έγιναν αχόρταγα. Αυτό δεν σημαίνει ότι μεταβολίζουν καλύτερα αυτές τις πληροφορίες. Ούτε βέβαια και τα δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Όλα αυτά κατακάθονται μέσα μου. Παχιά στρώματα λέξεων και εικόνων. Κι ο μόνος τρόπος να ζω είναι να βρίσκω το οποιοδήποτε μέσο, τον οποιονδήποτε τρόπο να τις αποθέτω, έστω και προσωρινά. Πριν δύο εβδομάδες μου ζήτησαν να γράψω ένα θεατρικό για το 2007. Χάρηκα πολύ με την πρόταση. Είχα στα σκαριά και δυο βιβλία. Δεν είναι η πρώτη φορά. Οι σκληροί μου δίσκοι είναι γεμάτοι με προσχέδια. Ελάχιστα έχουν υλοποιηθεί. Κάποιες –ατυχέστατε