Περί φθόνου και μνησικακίας... ΙΙΙ
Επίσης… «…Να θυμίσουμε εδώ ότι, κατά τον Αριστοτέλη (Ρητορική, 1387β 10-1388 α 25), το λυπηρό συναίσθημα (πάθος) του φθόνου προκαλείται σε τρέχοντα χρόνο από τη σύγκριση κάποιου με τους ομοίους του, όταν εκείνοι επιτυγχάνουν σε κάτι που αυτός θεωρεί πλεονέκτημα ( ΣΗΜ. An.: Ασχετα βέβαια με το αν ο άλλος πράγματι επιτυγχάνει και το αν όντως αυτό θα ήταν πλεονέκτημα για το υποκείμενο ) χωρίς όμως ο ίδιος να βλάπτεται πραγματικά. Κατά τον Joseph Epstein (2005: 54), στον αμιγή φθόνο δεν χρειαζόμαστε καν κάποιο όφελος για τον εαυτό μας, αλλά αρκούμαστε στο να εξασφαλίσουμε ότι ο διπλανός μας δεν θα αποκομίσει κανένα όφελος. Επίσης, όπως αναφέρει ο Elster (1999: 165) ο φθόνος παραβιάζει εκείνο που ο Leibniz αποκάλεσε αρχή της «αθώας χρησιμότητας», τη χαρά δηλαδή που νιώθουμε από την ευημερία ή την επιτυχία κάποιου άλλου, στο βαθμό που εμείς δεν βλαπτόμεθα εξ αυτού. » Πρόσφατα παραδείγματα παραβίασης αυτής ακριβώς της «αθώας χρησιμότητας», είναι το «θάψιμο» των blog που εκδόθη