ANemos

Κούρασε την ψυχή μου η Καμπότζη και το Νεπαλ. Και δεν μ’ άρεσε αυτό, κάτι μένει αγύμναστο όταν κουράζεσαι. Εκλεισα την τηλεόραση μην και αφεθώ στις επόμενες ευκολίες. Πήρα τις εφημερίδες του σαββατοκύριακου που ακόμη δεν τις είχα ανοίξει κι άρχισα να της φυλλομετρώ πετώντας τα άσχετα με τη στιγμή ένθετα και παραρτήματα κι έπεσα στη σελίδα «ταμπού» του Στάθη –ναι! δεν την είχα ανοίξει, το «περί ου» το διάβασα ηλεκτρονικά. Το κύριο κομμάτι του ήλθε κι έδεσε με όσα είχα δει λίγο πριν στην τηλεόραση: « Η πεζότητα του Κακού ». Γι αυτά μιλάει. Την απομυθοποίηση του «κακού» και των «κακών» που εντέλει είναι πολύ πιο τρομακτική από τη φαντασίωση του μανιχαϊκού Κακού Δαίμονα με τα κέρατα και τα φτερά νυχτερίδας. Η πεζότητα του κακό είναι το αντίθετο αυτού που εγώ ονομάζω «Δυνάμεις του Καλού». Εκεί όπου η εγκληματικότητα, η διαφθορά, η διαστροφή εξαφανίζονται –ή έστω μειώνονται στο όριο του ακίνδυνου- από τη δημιουργικότητα και το πάθος για ζωή. Δεν μου έκανε εντύπωση που όλοι εδώ μέσα,

Είναι φορές που θέλεις να γράψεις τα καλύτερα και δεν μπορείς. Δεν βρίσκεις τους κατάλληλους, τους επαρκείς για την περίσταση επαίνους. Ετσι και τώρα. Πρώτα με τον χθεσινό και όχι μόνο με τον χθεσινό ΕΞΑΝΤΑ στην ΕΡΤ (Ναι! ΘΕΛΩ να πληρώνω για τέτοιες εκπομπές!) με θέμα: Καμπότζη - Παιδική πορνεία . Υστερα με την Εμπόλεμη Ζώνη με θέμα το Νεπάλ: Το Κόκκινο Οχυρό . Δύο θέματα… Εκατομμύρια θύματα… Ενας κόμπος στο λαιμό… Και τα δύο θέματα μαζί (έκανα ζάπινγκ) να εκφράζουν το διφορούμενο της ιστορίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το διφορούμενο δύο κομμουνιστικών κινημάτων που μετεξελίχθηκαν σε εμφύλιους. Το πρώτο, αυτό της Καμπότζης –δυστυχώς!- επικράτησε μεταβαλλόμενο σε ένα από τα πλέον διαστροφικά, επαίσχυντα καθεστώτα της ανθρώπινης ιστορίας. Ένα ιστορικό ΛΑΘΟΣ που στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους και στη συνοχή μια κοινωνίας που επί 30 ολόκληρα χρόνια «επιβίωσε» σε μια διαρκή κατάσταση τρόμου και θανάτου. Το δεύτερο, εκείνο των μαοϊκών ανταρτών του Νεπάλ, μοιάζει

Απόσπασμα από το άρθρο « H απώλεια ενός καθηγητή » του Δημήτρη A. Σωτηρόπουλου, επίκουρου καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της περασμένης Κυριακής: « (Ο Στέλιος Αλεξανδρόπουλος) Ανέσυρε ξεχασμένους σήμερα κλασικούς της κοινωνικής θεωρίας, όπως τον Αλθούσιο και τον φον Στάιν, και ανίχνευσε τις ρίζες νεότερων μελετητών της μαζικής κοινωνίας, όπως του Κόρνχαουζερ και της Αρεντ, στο έργο κλασικών, όπως του ντε Τοκβίλ και του Μοντεσκιέ. Διοχέτευσε δε το σύνολο των γνώσεών του στη μελέτη της συλλογικής δράσης και των κοινωνικών κινημάτων, που είναι το θέμα του καλύτερου έργου του ( Θεωρίες για τη συλλογική δράση και τα κοινωνικά κινήματα , τόμος 1ος, Κριτική, Αθήνα 2001). Στον τόμο αυτό, ο Αλεξανδρόπουλος φθάνει τη διανοητική ιστορία της κοινωνιολογικής σκέψης για τα κινήματα μέχρι την πρώτη μεταπολεμική περίοδο. Δεν πρόλαβε να γράψει τον δεύτερο τόμο του ίδιου έργου. Ισως είχε και έναν

Αναψαν και πάλι οι φωτιές στα προάστια του Παρισιού. «Για ασήμαντη αφορμή» λένε τα πρακτορεία –όχι τι θα έλεγαν, για τις αιτίες που παραμένουν, για την κατάσταση στα γκέτο που επιδεινώνεται; Η Γαλλία αρνείται –όπως και ολόκληρος ο δυτικός κόσμος- να κοιτάξει κατάματα την κρίση. Κρύβει «κάτω από το χαλί» τα προβλήματά της. Παραδέρνει και παραδέρνεται. Η οργή των εξεγερμένων διογκώνεται… Τι μας νοιάζουν εμάς αυτά τα επίκαιρα περί Γαλλίας; Δεν μας νοιάζουν! Ούτε τους Γάλλους τους ένοιαζαν πριν πέντε-δέκα χρόνια! (Και ναι, είναι απολύτως συμπτωματικό το ότι τα επεισόδια στο Μοντφερμέιγ και στο Κλισί σου Μπουά ξεκίνησαν μόλις ξανάνοιξε το παρόν blog …) Νέα επεισόδια σε δύο προάστεια του Παρισιού Βίαια επεισόδια ξέσπασαν τη νύχτα σε υποβαθμισμένα προάστεια του Παρισιού (30/5/2006) Around the world Detroit Free Press - United States Riots in Paris suburb take police back to the streets EiTB - Euskadi , Spain Violence breaks out in Paris suburb S

Ξέρω γω;;;

Κυκλοφόρησε το 1ο τεύχος του free-press περιοδικού της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εκδοτών Βιβλιοπωλών "Παράγραφος" .

«Εκείνο τον καιρό ήμουνα βαμμένος ΠΑΟΚτζής, θεριό ανήμερο - άλλωστε, ήτανε και η χρυσή εποχή για τον ΠΑΟΚ. Βέβαια, τίτλους και τέτοια δεν κατάφερνε να κερδίσει, αλλά αυτό συνέβαινε λίγο πολύ με όλες τις ομάδες της Θεσσαλονίκης, που φτάνανε μέχρι την πηγή, αλλά νερό δεν μπορούσαν να πιουν, γιατί δεν τους αφήνανε να πιουν νερό. Ξέραμε πως, ό,τι κι αν κάναμε, ήμασταν από χέρι χαμένοι, γιατί η Αθήνα και ο Πειραιάς μισούσανε θανάσιμα τη Σαλονίκη, εκεί κατοικοεδρεύανε οι μεγάλοι και οι τρανοί που πληρώνανε τους διαιτητές, λαδώνανε αισχρά τους παίκτες («πουλημένοι, πουλημένοι») και αρπάζανε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο τα Κύπελλα και τα Πρωταθλήματα για πάρτη τους, για τις δικές τους ομάδες. »Δεν ξέραμε πως αυτό θα το βαφτίζανε αργότερα το "κατεστημένο", μάθαμε όμως από πολύ νωρίς τι θα πει αδικία, όπως είχε μάθει κι ο Σεφέρης (το διάβασα κι αυτό πολύ αργότερα) από μικρός τι θα πει προσφυγιά». "Εκείνος ο καιρός" ήταν το 1936, όταν ο Μανόλης Αναγνωστάκης ήταν μαθητής σ

Τον Στέλιο Αλεξανδρόπουλο δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω κι ας βρισκόμασταν στον ίδιο ακαδημαϊκό (και όχι μόνο) χώρο. Είχα ακούσει πολλά γι αυτόν από συναδέλφους μας. Τα καλύτερα τα άκουσα από ένα παιδί 18 χρονών που υπήρξε για λίγο φοιτητής του. Μια από τις επόμενες μέρες του θανάτου του μιλούσαμε με αυτόν των φοιτητή στο τηλέφωνο. Το «γιατί αυτός» μ’ έκανε να καταλάβω πόσο πραγματικά σπουδαίος ήταν! Θύμα κι αυτός μιας κλίκας χυδαίων. (Τελικά το βρίσκεις παντού αυτό το είδος!) Τον τσάκισαν! Η τελευταία μάχη του Στέλιου Στέλιος Αλεξανδρόπουλος in memoriam Θεωρίες για τη συλλογική δράση και τα κοινωνικά κινήματα Ο Στέλιος Αλεξανδρόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Σπούδασε Νομικά, Κοινωνιολογία και Πολιτικές Επιστήμες. Για μεγάλο διάστημα είχε συμμετοχή στην ενεργό πολιτική, ενώ άρθρα και πολιτικές αναλύσεις του δημοσιεύτηκαν, κατά καιρούς, στον ημερήσιο και περιοδι

«Σήμερα «βαράμε» τον George Le Nonce . Αλύπητα. Μέχρι να πει «ήμαρτον» ή να ξεράσει το γάλα της μάνας του. Διότι έγραψε αυτό ( “You! hypocrite lecteur! - mon semblable, - mon frère!” ) κι αυτό ( Der Acheron in Bewegung ) αλλά κυρίως αυτό: κατ έ φυγα στ ὰ ἀ πρ ό σιτα ὅ πως λα ὸ ς ἐ ν διωγμ ῷ ! Του αλλάζουμε τα πετρέλαια –ψάχνοντας ταυτοχρόνως ποιος είναι, που δουλεύει, με ποιους κάνει παρέα… Όχι που θα μας ξέφευγε!» Το να μάθουν μισή αράδα ΕΛΛΗΝΙΚΑ από τα κείμενα του, είτε διαφωνούν είτε συμφωνούν, ούτε που το σκέφτονται!

( Αναδημοσίευση κειμένου που ανέβηκε πρώτη φορά ως post πριν από έναν ακριβώς χρόνο! Το αφιερώνω σε όλους εκείνους που αυτή την εποχή αντιστέκονται στην μπόχα και στις επιθέσεις της χυδαιότητας. Γνωστούς και αγνώστους. ) Αγαπητέ κύριε Κ… Ευχαριστώ για το γράμμα σας. Πρέπει να σας πω ότι αισθάνομαι αναρμόδιος να συμβουλέψω οποιονδήποτε για οτιδήποτε, πόσο μάλλον έναν νέον άνθρωπο όπως εσείς, αποτρέποντάς τον ενδεχομένως έτσι από το μόνο πράγμα που πλουτίζει αυθεντικά την εσωτερική μας ζωή, και είναι τα λάθη που διαπράττουμε με προσωπική μας ευθύνη, οι αποτυχίες που έχουμε γιατί πιστέψαμε σε κάτι, οι ήττες που επισφραγίζουν τελικά τους ενθουσιασμούς των ανθρώπων. Γιατί πάντα μέσα στην ευθύνη, την πίστη, τον ενθουσιασμό υπάρχει κάτι που υπερβαίνει την τάση του πραγματικού, κάτι που υπερακοντίζει την σκοπιμότητα του πρακτικού λόγου. Είναι τρόποι της Επιθυμίας μας όλα αυτά. Και η επιθυμία, στη σφαίρα της πραγματικότητας, μας επιστρέφεται ως βίωμα διαψεύσεως ενώ στην πρακτική μα

«Πάτησε» για τα καλά η Διεθνής Εκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης. Καλύτερα από πέρσι. Του χρόνου θα είναι ακόμη καλύτερη. Όλα αυτό δείχνουν. Αρκεί να γίνει λίγο πιο νωρίς. Όταν οι μαθητές δεν θα έχουν αρχίσει εξετάσεις κι οι φοιτητές δεν θα έχουν το άγχος της εξεταστικής. Ισως να πρέπει να διαρκεί λίγες ημέρες ακόμη. Προσπάθησαν να χωρέσουν πολλά σε μόλις τέσσερις ημέρες. Κάποιοι αδικήθηκαν από αυτό το «στένεμα». Κυρίως οι επισκέπτες… Και του χρόνου! Ξεκινάει μεθαύριο το πρώτο Balkan Performing Arts Market. 12 Χώρες, 170 παραστάσεις, 200 εκθέτες, 3000 σύνεδροι και καλλιτέχνες θα δώσουν το παρόν σε μια μεγάλη «γιορτή» του πολιτισμού. Ένα πρόγραμμα που πραγματοποιείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στο οποίο θεατρικά, μουσικά και καλλιτεχνικά σχήματα από τα Βαλκάνια παρουσιάζουν τις καλλιτεχνικές τους δημιουργίες στη διεθνή αγορά επιδιώκοντας νέες συνεργασίες. Για 4 ημέρες η Θεσσαλονίκη θα αποτελέσει ένα σημείο συνάντησης της πολιτιστικής δημιουργίας των Βαλκανικών χωρών. Μια νέα

Με τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο έχουμε να συναντηθούμε από την εποχή του «01». Εκτοτε παρακολουθώ τα περιοδικά, τις στήλες, τα βιβλία του. Θεωρώ, εδώ και χρόνια, ότι ανήκει κι αυτός στις δυνάμεις του Καλού. Για μένα αυτές σημαίνουν κάτι πολύ συγκεκριμένο και σ’ αυτές ανήκουν ακόμη πιο συγκεκριμένοι άνθρωποι: είναι αυτοί που δημιουργούν, αυτοί που παίρνουν την πληροφορία και την κάνουν γνώση, αυτοί που μοιράζονται τη γνώση ακόμη κι αν κάτι τέτοιο σημαίνει να πετάς «τα άγια στα σκυλιά και τα διαμάντια σου στα γουρούνια», αυτοί που προσπαθούν να κάνουν τέχνη την ίδια τους τη ζωή, αυτοί που δίνουν τη μάχη ακόμη και όταν ξέρουν πως αυτή είναι από χέρι χαμένη –ή κυρίως τότε! Αυτή είναι άλλωστε και η μόνη Ηθική, η μόνη Καλοσύνη που μπορώ να αναγνωρίσω στον εαυτό μου και στους άλλους: το να ζεις τη δική σου ζωή, τη ζωή που σου δόθηκε να ζήσεις, μέχρι τα έσχατα όριά της. Χωρίς φόβο και με μεγάλα πάθη. Γιατί κανείς δεν μπορεί να δημιουργεί χωρίς πάθος. Ο Στάθης δεν τα κρύβει. Φόρα παρτίδα τα βγ

...

...

...

Λίγο πριν πεθάνει ο Οσκαρ Ουάιλντ έδειξε την ταπετσαρία του ξενοδοχείου που έμενε και είπε: "Ή αυτή θα φύγει ή εγώ!" Ο Οσκαρ νεκρός, η ταπετσαρία στη θέση της

Infra-red One last time before I shuffle off the planet, I will be the one to make you crawl So I came down to write you an unhappy birthday Someone call the ambulance There's going to be an accident I'm coming up on infra red There is no running that can hide you Cos I can see in the dark I'm coming up on infra red Forget your running I will find you One more thing before we start the final face-off I will be the one to watch you fall So I came down to crash and burn Your beggars banquet Someone call the ambulance There's going to be an accident I'm coming up on infra red There is no running that can hide you Cos I can see in the dark I'm coming up on infra red Forget your running I will find you (Find you) #Mumbling# Someone call the ambulance There's going to be an accident I'm coming up on infra red There is no running that can hide you Cos I can see in the dark I'm coming up on infra red Forget your running I will find you Cos

The hands of fate play our game We the players are given a name Some are tame, others gain fame Yet in the end, we’re all the same.

Υπάρχει καμια θρησκεία που να περιλαμβάνει μόνο αγγέλους και δαίμονες αλλά χωρίς θεούς που να παριστάνουν τους face - controllers ; Αντε, γιατί αυτό το πράγμα παράγινε! Τις προάλλες ένας άγιος άνθρωπος έμεινε εκτός Παραδείσου διότι ήταν, λέει, «ακατάλληλα ενδεδυμένος»…

As the air to a bird or the sea to a fish, so is contempt to the contemptible. The crow wish'd every thing was black, the owl, that every thing was white . Το πέρασμα στην αριστερή πλευρά γίνεται όλο και πιο σπάνιο τελευταία. Μου λείπουν μερικά κοράλλια που είχα βρει τότε. Η αψιθιά. Οι χαμηλές πτήσεις. Τα καλώδια της ΔΕΗ. Η πλευρική όραση. Να βλέπεις ταυτόχρονα ουρανό και γη. Με γοήτευε αυτή η ικανότητα. Κρατούσε λίγο. Σπάνιως κρατούσε μια ολόκληρη νύχτα. Την αποκτούσα τη στιγμή που ο ήλιος χανόταν πίσω από το λεωφορείο των 9 και επτά πρώτα λεπτά. Είχαμε ένα αμπέλι εκεί στου Γκύζη. Καταμεσής της Αθήνας. Στον ακάλυπτο. Από εκεί έφευγα. Προς ανατολάς. Μερικές φορές και βόρεια. Πολύγωνο. Τουρκοβούνια. Κρατούσα ένα αρωματικό στικ στο στόμα. Σωστα! Στο ράμφος. Λάτρευα τα συκώτια των λευκών περιστεριών. Των γκρίζων είναι στιφά. Των μαύρων τα απέφευγα. Αν δε δεις και το αίμα δεν έχει αξία. Θυμάμαι τα χτυπούσα, σχεδόν απαλά, στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Κι εκείνα τα ηλίθια με κοί

Τα τελευταία χρόνια είθισται όσοι «δημοσίως γράφοντες» έρχονται στη Θεσσαλονίκη να δημοσιεύουν ένα –σχεδόν πανομοιότυπο ως προς την «ουσία»- πόνημα για το κατά πως είδαν τη «Νύφη του Θερμαϊκού» από την ταράτσα του Ηλέκτρα Πάλας, του Μακεδονία Πάλας ή του ρετιρέ κάποιου φίλου τους που ζει στην πόλη. Το πόνημα περιλαμβάνει ανυπερθέτως αναφορές του στυλ «τι ωραία που φάγαμε στο Γκαρσόν» και «τι ωραία που είναι η παραλία» και «τι ωραίες που είναι οι γκόμενες και οι γκόμενοι» και «πόσο μας αρέσουν τα αρώματα από τουρσί και παστό μπακαλιάρο στο Μοδιάνο» και «πόσο μουλιάσαμε στα τσίπουρα και παπαρώσαμε τα μύδια σαχανάκι»… Οι πιο «ψαγμένοι» μιλούν για την Θεσσαλονίκη των ποιητών, των λαών, των εθνών, των αιώνων, των παγετώνων, της εναλλακτικής σκηνής, του «Thermaikou», του Βούγια και του «Streto» και φυσικά για το «τι ωραίες που είναι οι γκόμενες και οι γκόμενοι» και «πόσο μουλιάσαμε στα τσίπουρα και παπαρώσαμε τα μύδια σαχανάκι» κοκ… Μας ψέγουν και για τη μιζέρια και τη

Η καμπάνια "Stop paying useless TV" ξεκίνησε! Και διαβάστε οπωσδήποτε και αυτά: Ούτε εγώ θέλω να πληρώνω ΕΡΤ !!! Λύνει και δένει ο συμμαθητής του πρωθυπουργού! @ sportpress H τσουχτερή «αριθμητική» της Eurovision @ ANemos Τα λεφτά μας πίσω! Τώρα! @ ANemos Δώσαμε! Δώσαμε! @ ANemos ΕΡΤ: Αυτά που λέγαμε πριν... @ NYLON Cheers... @ drk-angel Ποιος πληρώνει το μάρμαρο; @ argos ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΕΡΤ(οδηγίες) - ΔΙΑΔΩΣΤΕ @ NYLON Δεν θέλω να πληρώνω ΕΡΤ! @ HOME SWEET HOME Η αλητεία που ζει από την τσέπη μας @ NYLON Ε ουΡΤ από δω! @ crazymonkey * Μπράβο κι απο εμένα στον crazymonkey για τα παραπάνω logos.

..."γράψε ελεύθερα" είπες, σχεδόν αυστηρά! Νομίζω οτι οταν θα ηρεμήσει η θάλασσα μέσα σου θα γίνει κάποιο θαύμα!

When I write down my thoughts, they do not escape me. This action makes me remember my strength which I forget at all times. I educate myself proportionately to my captured thought. I aim only to distinguish the contradiction between my mind and nothingness. Isidore Ducasse Lautreamont

Το έχεις αντιληφθεί φαντάζομαι. Εδώ θα πολεμήσεις. Θέλεις δεν θέλεις.

Είναι γραμμένο στον τοίχο ενός Γυμνασίου στην Βασιλίσσης Ολγας: E.D.E.M. means Paradise Κι από κάτω: Ελενα + Δήμητρα + Ειρήνη + Μαριάνθη Δεν θα πρέπει να ήταν πάνω από 14 χρόνων όταν το έγραψαν… Τώρα πόσων να είναι; Και τι σκέφτονται όταν το βλέπουν εκεί γραμμένο; … Και πόσες ιστορίες μπορεί να γράψει κανείς με αφορμή αυτή την επιγραφή;

Όπως εκείνα τα animated ντοκιμαντέρ του BBC που οι δεινόσαυροι υψώνουν το λαιμό και τα βαριά κεφάλια τους καθώς μια πύρινη σφαίρα κομματιάζει την ατμόσφαιρα. Ισως δεν πρόλαβαν να ανοιγοκλείσουν τα μάτια. Να δουν για μια τελευταία φορά έστω τα μικρά τους. Κι ύστερα σιωπή. Κι ύστερα σκοτάδι. Κι ύστερα κρύο. Νιφάδες στάχτης. Οι τριγμοί της γης. Μερικές σποραδικές εκρήξεις στο βάθος του ορίζοντα. Χιλιετίες μετά, πότε φωτιά, πότε νερό, πότε επιδημία κι όλα τελείωναν για να αρχίσουν και πάλι αλλιώς κι αλλιώτικα. (συνεχίζεται…)

Σε καμαρώνω… Με γοητεύει ο τρόπος που παλεύεις με το «θηρίο» εντός σου. Ο τρόπος που παραφυλάς τη ζωή σου. Το καρτέρι που στήνεις στις αγωνίες σου. Αυτός ο τρόπος που μοιάζει με κυκλοθυμία. Άλλες φορές σιωπή κι άλλες έκρηξη. Απόλυτη σιωπή και απόλυτη έκρηξη. Κι ύστερα να πολεμάς αυτό το ίδιο το Απόλυτο. Θαυμάζω την αντοχή σου. Την κάνεις να μοιάζει τόσο εύθραυστη. Κι αυτό το βρίσκω απίστευτα σοφό. Εχω δει πολλούς «γρανίτες» να γίνονται άμμος στο πρώτο κυματάκι. Εχω πολλά τέτοια να σου γράψω αλλά με αποθάρρυνες πριν δύο βράδια. Απεχθάνεσαι τις κοινοτοπίες. Κι εγώ προσπαθώ να τις αποφύγω! Χρόνια σου Πολλά Κορίτσι του Μάη!