Μια απόφαση είναι...

Από φέτος αποφασίσαμε, να μην υψώνουμε πια σημαίες.

Τουλάχιστον όχι στα μπαλκόνια μας.

Θα τις κρατήσουμε μέσα για μερικές εκατοντάδες χρόνια.

Για μερικούς αιώνες θα λέμε τις ιστορίες μας ψιθυριστά και με κώδικες μυστικούς στα παιδιά μας που ρωτούν ποιος ο ένας και τι το άλλο…

Θα σπείρουμε και πάλι χωρίς όμως κανείς να το υποψιαστεί.

Χωρίς γιορτή, χωρίς τραγούδι.

Ένα ποτήρι κρασί. Κόκκινο. Ψωμί ζυμωτό. Λίγα λουλούδια. Ένας κόκκος λιβανιού.Αυτά…

Κατά τα άλλα θα παριστάνουμε τους κανονικούς. Με τα ωραία μας μπουφάν, την έξοδο για σινεμά, τα ποπ-κορν, τα dvd μας.

Το ίδιο και οι ήρωές μας.

Ούτε ημερομηνίες θα αναφέρουμε ούτε ονόματα ούτε πράξεις. Τουλάχιστον όχι φωναχτά.

Ας τους αφήσουμε να κοιμηθούν. Ας δουν όσα μαύρα όνειρα τους απομένουν.

Κι όταν σιγουρευτούν πως φύγαμε, πως πια δεν είμαστε απειλή, θα επιστρέψουμε.

Με τα μαχαίρια στο στόμα.

Λίγους αιώνες θα κρατήσει.

Αλλοι άντεξαν περισσότερους.

Αν με εννοείς!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα 15 sites που άλλαξαν το internet

Πως θα έσωζα τους New York Times