17 βήματα προς τον Ηλιο

Έφτασαν
ντυμένοι "φίλοι"
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου,
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους αλλά δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά
Μόνον απλά και σίδερο και φωτιά.


Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή
και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.
Τη ζάρα μου πατήσανε και στην πετρά την κλείσανε
και στερνά την πετρά νου αφήσανε,
την τρομερή ζωγραφιά μου.
Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν,
με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου.
Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός, τόσο βγαίνει πιο καθαρός
ο χρησμός απ' την όψη μου:

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Σχόλια

  1. ''Και το χώμα ,δεν έδεσε ΠΟΤΕ με τη φτέρνα τους!''
    Αυτό ας είναι κι η ελπίδα μας!


    ''Στο πείσμα των σεισμών
    στο πείσμα των λιμών
    στο πείσμα των εχτρών...
    ανάντισα,ΚΡΑΤΗΘΗΚΑ,ΨΥΧΩΘΗΚΑ,
    ΚΡΑΤΑΙΩΘΗΚΑ
    Μία και δύο και τρεις φορές..
    ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα 15 sites που άλλαξαν το internet

Πως θα έσωζα τους New York Times