Hunter S. Thompson - Ενας χρόνος μετά...- by m.hulot

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος που ο Hunter Stockton Thompson έφυγε Με μια σφαίρα στον κρόταφο.
Παρακάλεσα τον m.hulot να μου στείλει το κείμενό του που δημοσίευσε η Lifo την προηγούμενη εβδομάδα. Το έστειλε -και μάλιστα uncut- και τον ευχαριστώ πολύ γι αυτό!!!
Το αναδημοσιεύω ως έχει:

"

Hunter S. Thompson

Στις 20 του μήνα συμπληρώνεται ένας χρόνος απ’ την αυτοκτονία του Hunter Stockton Thompson, ενός απ’ τους Αμερικάνους συγγραφείς που επηρέασε όσο λίγοι την τελευταία πεντηκονταετία τον τρόπο γραφής των νεώτερων συναδέλφων του, μια ιδιαίτερη φωνή και απ’ τους κύριους εκπροσώπους της gonzo δημοσιογραφίας [γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο και με βασικό ήρωα της αφήγησης πάντα τον ίδιο του τον εαυτό].

Γνωστός για το κραυγαλέο, χαρακτηριστικό τρόπο που έγραφε ο Thompson έγινε πολύ δημοφιλής κυρίως λόγω του Fear And Loathing In Las Vegas, το βιβλίο που τον καθιέρωσε, με δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο συγγραφέα και το έργο του, τη φαντασία και την πραγματικότητα. Το στυλ του βρήκε και βρίσκει ακόμα πολλούς μιμητές, αλλά τα κείμενά του με το φανταχτερό και χιουμοριστικό ύφος τους δεν είναι εύκολο να αντιγραφούν. Παραμένει και θα παραμένει πάντα μια απ’ τις πιο original γραφές και απ’ τα πιο αγαπημένα αναγνώσματα της «προοδευτικής» Αμερικής, δίπλα σε αντιπροσώπους της beat generation, που τόσο τον ενέπνευσαν. Το ότι αναδείχτηκε και έγινε εξαιρετικά δημοφιλής μέσα απ’ τις σελίδες του Rolling Stone δεν ήταν καθόλου τυχαίο, ο τρόπος ζωής του και τα κείμενά του είναι βαθιά συνυφασμένα με τη ροκ κουλτούρα

Γεννημένος στο Louisville του Kentuky στις 18 Ιουλίου 1937 ο Hunter Thompson παρακολούθησε το σχολείο της πόλης του και πριν κλείσει τα 15 έχασε τον πατέρα του. Ο Jack Thompson άφησε πίσω του τρεις γιους και μια αλκοολική σύζυγο που δεν ήταν σε θέση να στηρίξει τη δύσκολη εφηβεία του Hunter. Αυτά τα εφηβικά χρόνια επέδρασαν ανεξίτηλα στη συμπεριφορά του και ήταν εν μέρει υπεύθυνα για τη μισάνθρωπη άποψη που ανέπτυξε στη συνέχεια. Από νεαρή ηλικία είχε μπλεξίματα με το νόμο και μετά από μια σύλληψη για ληστεία το 1956, αναγκάστηκε να καταταγεί σαν εθελοντής στην αεροπορία για να εκτίσει μέρος της ποινής του. Τότε ακριβώς ήταν που άρχισε να δουλεύει σαν αθλητικογράφος, στην αεροπορική βάση Eglin στη Φλόριδα, γράφοντας για την εφημερίδα της βάσης. Ταυτόχρονα άρχισε να αρθρογραφεί σε διάφορες τοπικές εφημερίδες, λαθραία, γιατί οι κανονισμοί το απαγόρευαν. Μετά το τέλος της θητείας του το 1958 παρακολούθησε μαθήματα συγγραφής διηγήματος στο πανεπιστήμιο της Columbia, ενώ «συντηρούσε έναν τρόπος ζωής στη Νέα Υόρκη κατευθείαν επηρεασμένο απ’ το beat κίνημα». Παράλληλα άρχισε να δουλεύει για το περιοδικό Time σαν αντιγραφέας κειμένων, για 50 δολάρια την εβδομάδα. Σε μια προσπάθεια να μάθει τον τρόπο γραφής των συγγραφέων αντέγραψε ολόκληρα δυο μυθιστορήματα: τον Μεγάλο Γκάτσμπι του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ και τον Αποχαιρετισμό στα Όπλα του Hemingway. Ένα χρόνο αργότερα απολύθηκε απ’ τη δουλειά στο Time για απειθαρχία. Αργότερα την ίδια χρονιά δούλεψε για μικρό χρονικό διάστημα σαν ρεπόρτερ για την Middletown Daily Record της Νέας Υόρκης. Κι από κει απολύθηκε, αυτή τη φορά γιατί κατέστρεψε ένα αυτόματο μηχάνημα που πουλούσε γλυκίσματα κι επειδή μάλωσε με τον ιδιοκτήτη ενός τοπικού εστιατορίου, ο οποίος τύχαινε να είναι και ο βασικός διαφημιστής της εφημερίδας.

Το 1960 ο Thompson μετακόμισε στο Πουέρτο Ρίκο για να αναλάβει μια δουλειά για το αθλητικό περιοδικό El Sportivo. Με αφετηρία το San Juan ταξίδεψε σε όλη την Καραϊβική και τη Νότια Αμερική, γράφοντας freelance άρθρα για διάφορες αμερικάνικες ημερήσιες εφημερίδες. Στο Πουέρτο Ρίκο έγινε κολλητός φίλος με το δημοσιογράφο William Kennedy, ενώ την ίδια εποχή έγινε ανταποκριτής για τη National Observer. Στις αρχές της δεκαετίας του 60, κι ενώ δούλευε σαν φρουρός ασφαλείας στο Big Sur Hot Springs, έγραψε δυο νουβέλες [το Prince Jellyfish και το The Rum Diary] καθώς και πολλές ιστορίες που έστειλε σε εκδότες. Το The Rum Diary έμεινε αδημοσίευτο μέχρι το 1998, κυκλοφόρησε αφού ήταν πια διασημότητα. Ο Kennedy αργότερα τόνιζε ότι αυτός και ο Thompson ήταν για πολύ καιρό αποτυχημένοι μυθιστοριογράφοι, οι οποίοι μετατράπηκαν σε δημοσιογράφους για να ζήσουν…

Το Μάιο του 1963 παντρεύτηκε τη Sandra Dawn Conklin με την οποία απόκτησε τρία παιδιά, αλλά μόνο ένας γιος κατάφερε να επιβιώσει, ο Juan Fitzgerald Thompson, ο οποίος γεννήθηκε το Μάρτιο του 1964. Τα άλλα δυο παιδιά πέθαναν σχεδόν αμέσως μετά τη γέννα. Η Sandra είχε και άλλες τρεις αποβολές και στο τεύχος-αφιέρωμα του Rolling Stone στο σύζυγό της αναφέρει: «Ήθελα τόσο πολύ περισσότερους Hunters…».

Ο Hunter κι η Sandra χώρισαν το 1980, μετά από 19 χρόνια σχέσης και 17 χρόνια γάμου. Ωστόσο, παρέμειναν πολύ καλοί φίλοι μέχρι το θάνατό του.

Το 1965 ο εκδότης Carey Williams τον προσέγγισε και του πρότεινε να γράψει μια ιστορία βασισμένη στις εμπειρίες του με τους Hells Angels, την περιβόητη συμμορία μοτοσικλετιστών με τους οποίους είχε ζήσει και περιοδεύσει για έναν ολόκληρο χρόνο. Η σχέση του Hunters με τους Hells Angels χάλασε όταν υποπτεύθηκαν ότι έβγαζε χρήματα γράφοντας γι’ αυτούς και απαίτησαν μερίδιο από τα κέρδη. Η κατάληξη ήταν επεισοδιακή, γιατί όταν αρνήθηκε να τους πληρώσει όσα θεωρούσαν ότι δικαιούνταν, τον ξυλοφόρτωσαν.

Το συγκεκριμένο άρθρο, πάντως, άξιζε το ξύλο που έφαγε, γιατί αφού δημοσιεύτηκε στις 17 Μαΐου 1965, άρχισαν να έρχονται αμέτρητες προσφορές για βιβλία και η Random House κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα σε ακριβή έκδοση το Hells Angels:The Strange And Terrible Saga Of The Outlaw Motorcycle Gang.

Ο Thompson στη συνέχεια άρχισε να δουλεύει στο Rolling Stone, όπου δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες τα δυο πιο γνωστά βιβλία του: Fear and Loathing In Las Vegas και Fear and Loathing On the Campaign Trail 1972.

Δημοσιευμένο το 1971 το Fear And Loathing In Las Vegas: A Savage Journey To The Heart Of The American Dream είναι η προσωπική αφήγηση ενός δημοσιογράφου σε πρώτο πρόσωπο [ο ίδιος ο Thompson «κρυμμένος» πίσω από το ψευδώνυμο Raoul Dyke] κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής του για την αναζήτηση του «αμερικάνικου ονείρου» στο Λας Βέγκας, με τη βοήθεια αμέτρητων ποσοτήτων αλκοόλ και κοκτέιλ ναρκωτικών κάθε είδους. Σύντροφός του σε αυτή την περιπλάνηση ο δικηγόρος και φίλος του Zeta Acosta. Τα εξπρεσιονιστικά σκίτσα στο βιβλίο έχει κάνει ο για πολλά χρόνια συνεργάτης του Ralph Steadman. Στο Fear And Loathing On The Campaign Trail 1972 μάζεψε τα άρθρα που έγραφε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής αναμέτρησης του προέδρου Νίξον με τον George McGovern, επικεντρώνοντας την κριτική του στο Νίξον, κάτι που συνεχίστηκε και μετά την προεδρεία του. Μετά το θάνατό του το 1994, ο Thompson τον περιγράφει στο Rolling Stone σαν κάποιον που ήταν ικανός «να σου κάνει χειραψία ενώ σε μαχαιρώνει πισώπλατα» και τον χαρακτηρίζει σαν «ένα λεχρίτη και φλύαρο αγαθιάρη».

Το τελευταίο βιβλίο του ήταν το Kingdom Of Fear, ένα άγριο σχόλιο για την Αμερική του τελευταίου αιώνα, ενώ διατηρούσε μια στήλη στο internet για την ESPN, με τίτλο Hey Rube. Επίσης, περιόδευε κι έδινε διαλέξεις με τον John Belushi.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι στα προσωπικά του ενδιαφέροντα συμπεριλαμβάνονταν τα όπλα, είχε ολόκληρο οπλοστάσιο στο υπόγειο του σπιτιού του. Ο αδελφός του James τον περιγράφει σαν έναν ομοφοβικό που δεν είχε ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του, ο Hunter τον απόφευγε μέχρι που πέθανε το 1994 από επιπλοκές απ’ το AIDS, γιατί τον ενοχλούσε η ομοφυλοφιλία του, ενώ είχε αποποιηθεί κάθε ευθύνη για τη φροντίδα της αλκοολικής μητέρας τους, την είχε φορτωθεί εξολοκλήρου ο James. Αυτός ήταν που τη μάζευε ακόμα κι απ’ το πεζοδρόμιο όταν έπεφτε αναίσθητη.

Τον Απρίλιο του 2003 ο Hunter παντρεύτηκε για δεύτερη φορά τη γραμματέα του Anita Bejmuk.

Το απόγευμα της 20^ης Φεβρουαρίου 2005 ο Thompson έβαλε τέρμα στη ζωή του με έναν πυροβολισμό στο κεφάλι. Στο σπίτι ήταν παρόντες ο γιος του, η νύφη του και ο εγγονός του που είχαν πάει να τον επισκεφτούν, ενώ την ώρα της αυτοκτονίας μιλούσε στο τηλέφωνο με την Anita που βρισκόταν στο γυμναστήριο.

Η αυτοκτονία όπως αναφέρουν δεν ήταν αποτέλεσμα απόγνωσης, ήταν μια καλά προσχεδιασμένη πράξη, λόγω της πολύ οδυνηρής κατάστασης της υγείας του.

Ήταν 67 ετών. Ο φίλος του και καλλιτέχνης Ralph Steadman έγραψε: «Δεν ξέρω αν ήταν γενναίο ή χαζό αυτό που έκανε, αλλά ήταν αναπόφευκτο. Νομίζω πως η αλήθεια –απ’ όσα γίνονται φανερά απ’ τα γραπτά του- είναι ότι εννοούσε όσα έλεγε…». Τρεις μήνες αργότερα το Rolling Stone δημοσίευσε ένα κείμενό του που υποτίθεται ότι περιέχει τις τελευταίες γραπτές λέξεις του: «τέρμα τα παιχνίδια. Τέρμα οι μπόμπες. Όχι άλλο περπάτημα. Όχι άλλη διασκέδαση. Όχι άλλο κολύμπι. 67. 17 χρόνια μετά τα 50. 17 περισσότερα από όσα χρειαζόμουν ή ήθελα. Βαρετά. Είμαι πάντα φαρμακόγλωσσος. Δεν έχω όρεξη για κανέναν. 67. Γίνεσαι άπληστος. Δείχνεις πόσο μεγάλος είσαι. Δεν θα πονέσει».

Μετά από μια εντυπωσιακή τελετή, στις 20 Αυγούστου 2005, οι στάχτες του εκτοξεύθηκαν από ένα κανόνι στον ουρανό, σκορπίστηκαν ανάμεσα από πολύχρωμα πυροτεχνήματα όπως ο ίδιος το είχε σχεδιάσει μαζί με τον Ralph Steadman το 1978, στο Omnibus, το πρόγραμμα του BBC με τίτλο Loathing in Gonzovision [έχει συμπεριληφθεί στα extra του δεύτερου DVD της έκδοσης του Fear and Loathing του Terry Gilliam που κυκλοφόρησε η Criterion]. Στη διάρκεια της τελετής ακουγόταν το Mr. Tambourine Man του Bob Dylan.

Την τελετή χρηματοδότησε ο φίλος του Johnny Depp, ο οποίος τον υποδύθηκε στην κινηματογραφική μεταφορά του Fear And Loathing. «Το μόνο που κάνω είναι να βεβαιωθώ πως η τελευταία επιθυμία του φίλου μου εκπληρώνεται», λέει. «Θέλω να τον στείλω εκεί έξω που ήθελε να πάει, με τον τρόπο που ο ίδιος διάλεξε»…

m.hulot

"
15/2/2006 - Lifo