Hikikomori

«Μια πρωτοφανής υπόθεση αποτροπής αυτοκτονίας ενός 14χρονου μέσω διαδικτύου ανακοίνωσε τη Δευτέρα η Ασφάλεια Αττικής. Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, εντοπίστηκε πριν από λίγες ημέρες στο Iντερνετ η ιστοσελίδα ενός 14χρονου, ο οποίος έγραφε ότι είχε σκοπό να αυτοκτονήσει σε συγκεκριμένη ημερομηνία, γιατί αντιμετώπιζε προβλήματα και, όπως ανέφερε, δεν είχε την κατανόηση των γονέων του. Υστερα από έρευνα εντοπίστηκαν τα στοιχεία του εφήβου και στη συνέχεια ενημερώθηκαν οι γονείς του στους οποίους έγιναν συστάσεις για την ψυχολογική υποστήριξη και την προστασία του 14χρονου» (πηγή: ΑΠΕ).
Η είδηση έφτασε στα γραφεία μας λίγες ώρες πριν «κλείσουμε» το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας. Το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν το κομμάτι για το σύνδρομο Hikikomori. Μιλάει για 1,5 εκατομμύριο παιδιά στην Ιαπωνία, την Κορέα, την Ταϊβάν και άλλες χώρες της Απω Ανατολής που κλείνονται για μήνες ή και χρόνια μέσα στο δωμάτιό τους. Είναι παιδιά που αποφασίζουν να θαφτούν ζωντανά στον εικονικό κόσμο κόβοντας κάθε δεσμό με την πραγματικότητα. Παιδιά που επιλέγουν τη ζωή εν τάφω, που «αυτοκτονούν» ως κοινωνικά πρόσωπα. Στο ίδιο κομμάτι γίνεται αναφορά στην επιδημία –πραγματικών– αυτοκτονιών που μαστίζει τη νεολαία των ίδιων χωρών. Αυτοκτονίες που σχεδιάζονται και προαναγγέλλονται μέσω Iντερνετ σαν να πρόκειται για κάποια «φάρσα» που στήνεται από υποψήφιους αυτόχειρες πιτσιρικάδες.
Κι όλα αυτά θα μπορούσαμε να τα εκλάβουμε ως εξωτικά φαινόμενα που συμβαίνουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας και αφορούν κοινωνίες που καμία σχέση δεν έχουν με τη δική μας. Ομως, ο πλανήτης μας έχει γίνει πολύ μικρός για να μας εφησυχάσει το «κάπου αλλού, κάποιοι άλλοι» που απομακρύνει την πιθανότητα να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.
Πόσο υποθετικό, όμως, μπορεί να είναι, στ’ αλήθεια, το ερώτημα «εσείς τι θα κάνατε αν ένα πρωινό ο 14χρονος γιος σας σάς δήλωνε ότι δεν πρόκειται να πάει ξανά στο σχολείο και κλεινόταν στο δωμάτιό του για τα επόμενα δέκα χρόνια;». Η απάντηση είναι το ίδιο σκληρή όσο και είδηση για το 14χρονο ελληνόπουλο που είχε προαναγγείλει την αυτοκτονία του.
Είτε το θέλουμε είτε όχι η παγκοσμιοποίηση ευνοεί την εξάπλωση όχι μόνο των επιδημιών (AIDS, SARS, «νόσος των πουλερικών») αλλά ακόμη και των ψυχικών παθήσεων με κοινωνικά αίτια και ρίζες. Κι αυτά τα κοινωνικά αίτια δεν είναι καθόλου «εξωτικά». Είναι κοινά σε Ανατολή και Δύση. Και τα πλέον ευάλωτα είναι τα παιδιά μας, που δέχονται την ολοένα αυξανόμενη πίεση από τους γονείς, το σχολείο, τους ίδιους τους συμμαθητές τους. Μια πίεση που έχει, με τη σειρά της, ως κύρια αιτία την ανταγωνιστικότητα και τις υπερβολικές απαιτήσεις της κοινωνίας στην οποία τα μεγαλώνουμε. Είναι πάνω από όλα η δική μας αδιαφορία γι' αυτά, όταν, στην προσπάθειά μας να ανταποκριθούμε στους καθημερινούς ρυθμούς, στις πιέσεις που ασκούνται επάνω μας, αναθέτουμε το μεγάλωμά τους στην οθόνη μια τηλεόρασης ή ενός υπολογιστή.
Ανησυχούμε για πολλά: για την ανεργία, το κόστος ζωής, τα επιτόκια καρτών και δανείων, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τα διατροφικά σκάνδαλα, τις επιδημίες. Κι όχι άδικα. Μήπως θα έπρεπε να πάψουμε για λίγο να ασχολούμαστε με τα κοτόπουλα και το αν ο ιός σκοτώνεται στους 70 βαθμούς Κελσίου;
Στο κάτω κάτω χωρίς κοτόπουλο μπορούμε να ζήσουμε.
Χωρίς παιδιά όμως;