...για να πιάσω γεμάτα

Δεν ήταν καλή αυτή η εβδομάδα.
Κάτι έχει αρχίσει να με ενοχλεί στο Blogging, δεν ξέρω τι…
Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Μοιάζει με το τέλος της αθωότητας. Το ξέραμε όμως, έτσι δεν είναι; Απλώς είχα την ελπίδα ότι θα κρατήσει λίγο περισσότερο. Ξέρω ότι στην ηλικία μου δεν πρέπει να έχω τέτοιες ελπίδες. Μάλλον δεν πρέπει να έχω καμιά ελπίδα. Και πιο ειδικά αυτές που έχουν σχέση με την αθωότητα. Λυπάμαι που έχουν φύγει ήδη μερικοί από τους καλύτερους και τις καλύτερες των πρώτων. Λυπάμαι που άλλοι αραιώνουν τις εγγραφές τους. Είναι και ο καιρός ανάποδος. Η χρονιά δεν ξεκίνησε καλά για τους περισσότερους. Δικαιολογίες. Κάποτε «έμπαινα» σε είκοσι, εικοσιπέντε blog την ημέρα. Αυτά έγιναν δεκαπέντε. Δέκα. Πέντε. Τρία. Εκεί… Σήμερα μπήκα σε ένα. Όχι, δεν θα πω οτι έπεσε το επίπεδο και τέτοιες αηδίες. Μια χαρά είναι. Πάντα βρίσκεις εξαιρετικά κείμενα. Είναι αυτή η διάθεση. Σαν να μπαίνεις σε ένα μπαρ που πηγαίνεις χρόνια και πια να μην αναγνωρίζεις τον κόσμο. Τέλος πάντων. Μαλακίες… Η διάθεσή μου είναι… Από την άλλη…
Δεν ξέρω αν το ότι χάνονται οι γνωστοί «ανώνυμοι» έχει να κάνει με την επιδρομή των «άγνωστων» επώνυμων. Δεν μου πέφτει λόγος. Ούτε ναούς υπερασπίστηκα ποτέ ούτε καθαρότητες. Αλλα κι άλλα γίνανε οίκοι εμπορίου, αυτό θα γλίτωνε; Ας τους πάρουν άλλοι με τις κλωτσιές. Νεώτεροι. Εμένα με την υγρασία μου πονάει το δεξί γόνατο και το αριστερό μου πόδι δεν ήταν ποτέ άξιο να ανοίξει κεφάλια. Φυσικά, και κλωτσιές να μην φάνε θα τους «ξεράσει» το πράγμα από μόνο του. Όταν μια ζωή είσαι οχυρωμένος πίσω από γραφεία και δημόσιες σχέσεις και «περιβάλλοντα» και κολαούζους και ξένες πλάτες, πόσο να αντέξεις να κάνεις την τρελή του Σαγιό στη μέση της πλατείας; Οσο και να σε χειροκροτούν τα γκρούπις και οι περαστικοί, κάποια στιγμή δεν θα το αντέξει ο οργανισμός σου. Θα σου βγει ένα ψυχοσωματικό. Θα αρχίσεις να τους βρίζεις όπως κάτι γριές ζητιάνες, σαλεμένες που από τη μια ζητάνε «μια βοήθεια καλέ, να πάρω μια ζαμπονοτυρόπιτα από το Εβερεστ, καλέ» και από την άλλη σε ξεχέζουν πατόκορφα. Μ’ αρέσουν αυτές γιατί μπερδεύουν τους ελεήμονες. Τους βγάζουν ένα «άϊντε και γαμήσου!». Μόνο που εδώ, γι αυτούς που έλεγα πριν ντε, οι ελεήμονες θα πάρουν και το ντέφι και την αρκούδα και θα μείνει έρμος ο αρκουδιάρης. Οποιος κατάλαβε, κατάλαβε τι λέω τώρα…
[Μιας και το θυμήθηκα: εδώ μέσα δεν γράφω με γνώμονα τι θα καταλάβει ο άλλος. Οσοι καταλαβαίνουν δεν χρειάζεται να με διαβάσουν. Οσοι δεν καταλαβαίνουν πάλι, δεν πρόκειται να καταλάβουν δε πα να γράψω τη Λαρούς-Μπριτάνικα. Σημειώσεις κρατάω κι ύστερα από καιρό είτε τις ανακατεύω και κάνω κάτι άλλο είτε τις αφήνω να πλέουν σαν μπουκάλια χωρίς μηνύματα. Θα μου πεις και γιατί το κάνεις εδώ και δεν το κάνεις στον υπολογιστή σου χωρίς να το βλέπει κανείς. Ελα ντε; Καλό ερώτημα… Να ένα από τα πράγματα που θα καθίσω να σκεφτώ αυτό το Σαββατοκύριακο…]
Τι λέγαμε;
Σαχλαμάρες, για να μην πάει η εβδομάδα αποστάριστη…
…
Ελπίζω να φύγει αυτή η κακή γεύση που έχω στο στόμα…
…
Την άλλη βδομάδα φεύγω για ψάρεμα…
…
Κανονικό! Όχι ηλεκτρονικό!

...
...
Stay On The Scene*
Χωροφύλαξ κι Αστυφύλαξ