Με το ΚΤΕΛ
Χάλασε το αυτοκίνητο σήμερα. Το πήγα στο συνεργείο και πήρα το ΚΤΕΛ για να ανέβω Θεσσαλονίκη. Οκτώ και μισή το πρωί. Σχεδόν Ανοιξη. Δεν ήταν το «εξπρές». Ηταν αυτό που κάνει τη γύρα στα χωριά της Καλαμαριάς (η περιοχή από τα ανατολικά της Σαλονίκης μέχρι και τα Μουδανιά της Χαλκιδικής). Προσφυγοχώρια. Πρώην έλη και ελαιώνες οι εκτάσεις τους. Ακόμη υπάρχουν από τα πρώτα προσφυγικά σπίτια. Μερικά κατοικούνται ακόμα. Χαμηλά. Με μπαξεδάκια. Με χτιστή βρυσούλα. Κανένα σχεδόν δεν καταδέχτηκε το αλουμίνιο. Όλα δέχτηκαν την πλαστική καρέκλα και το επίσης πλαστικό τραπεζομάντιλο στο τραπέζι του κήπου. Φεύγουν γρήγορα. Αλλα σπίτια, αδιάφορα, με τις χτιστές ψησταριές τους, με τις δορυφορικές κεραίες τους, με τα όλα τους. Τακτοποιημένοι οικισμοί. Δεν βλέπεις πια τις μπετόβεργες που εξείχαν τη δεκαετία του 80 ακόμα για τον «αέρα» της κόρης όταν με το καλό…
Πάλι καλά. Βάλαν σκεπή όλα. Κεραμίδια. Ξύλινα μπαλκόνια. Μπε-εμ-βε παρκαρισμένες απ’ έξω. Οργωμένα χωράφια ανάμεσά τους κι ύστερα μεγάλα σούπερ-μάρκετ. Θεριά. Μαγαζάκια δεν βλέπεις πια. Υπάρχουν. Αλλά δεν τα βλέπεις. Ούτε φούρνοι ούτε τσαγκάρικα. Οικισμοί μόνο για κατοικία. Πρώτη, δεύτερη, Τρίτη, των γονιών… Τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι τα βράδια; Βλέπουν fame-story όπως και οι συγγενείς τους στην πόλη, θα μου πεις. Οι πιο νέοι βλέπουν dvd φαντάζομαι. Μυρίζει χώμα. Η θάλασσα είναι κοντά.
Εμείς εδώ γράφουμε στα blog μας, μιλάμε, μαλώνουμε για τα free-papers της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ασχολούμαστε με τα σκίτσα του Μωάμεθ. Με τον «πόλεμο των πολιτισμών». Για τους Violent Femmes. Κι έχουμε την αίσθηση πως όλα αυτά κατοικούν παντού. Είναι τόποι κοινοί. Οσο περνούν τα χρόνια…
Τι ήθελα να πω;
Χαζεύω έξω από το τζάμι του πούλμαν.
Ακούω ιστορίες.
Η ρωσίδα που ήλθε πριν από 23 χρόνια κι έχει δυό παιδιά. Με Ελληνα. Ο εισπράκτορας που έχει πιάσει κουβέντα με μια ρουμάνα. Οι δύο Κογκολέζοι με τις τεράστιες τσάντες τους γεμάτες Βανδή και Σφακιανάκη. Ο παππούς που μιλάει από το Ericson και κανονίζει για ούζα και σαρδέλες.
Καταφέρνω να διαβάσω μιάμιση σελίδα από τους «Νέους Νομάδες» της Arianna Dagnino.
Τα υπόλοιπα τα «διαβάζω» απ’ έξω… Εξω από το τζάμι… Στις ομιλίες των συνεπιβατών μου…
Υπάρχει κάτι που τα ενώνει όλα. Ο δρόμος.
Υπάρχει κάτι θετικό σ’ αυτή τη διαδρομή…
Μια απροσδιόριστη συνέχεια.
Κι ένα μέτρο ανθρώπινο.
Παρά τις επιθέσεις. Παρά τους βομβαρδισμούς…
Είναι κάτι που…
Αλήθεια, τι ήθελα να πω;
Πάλι καλά. Βάλαν σκεπή όλα. Κεραμίδια. Ξύλινα μπαλκόνια. Μπε-εμ-βε παρκαρισμένες απ’ έξω. Οργωμένα χωράφια ανάμεσά τους κι ύστερα μεγάλα σούπερ-μάρκετ. Θεριά. Μαγαζάκια δεν βλέπεις πια. Υπάρχουν. Αλλά δεν τα βλέπεις. Ούτε φούρνοι ούτε τσαγκάρικα. Οικισμοί μόνο για κατοικία. Πρώτη, δεύτερη, Τρίτη, των γονιών… Τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι τα βράδια; Βλέπουν fame-story όπως και οι συγγενείς τους στην πόλη, θα μου πεις. Οι πιο νέοι βλέπουν dvd φαντάζομαι. Μυρίζει χώμα. Η θάλασσα είναι κοντά.
Εμείς εδώ γράφουμε στα blog μας, μιλάμε, μαλώνουμε για τα free-papers της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ασχολούμαστε με τα σκίτσα του Μωάμεθ. Με τον «πόλεμο των πολιτισμών». Για τους Violent Femmes. Κι έχουμε την αίσθηση πως όλα αυτά κατοικούν παντού. Είναι τόποι κοινοί. Οσο περνούν τα χρόνια…
Τι ήθελα να πω;
Χαζεύω έξω από το τζάμι του πούλμαν.
Ακούω ιστορίες.
Η ρωσίδα που ήλθε πριν από 23 χρόνια κι έχει δυό παιδιά. Με Ελληνα. Ο εισπράκτορας που έχει πιάσει κουβέντα με μια ρουμάνα. Οι δύο Κογκολέζοι με τις τεράστιες τσάντες τους γεμάτες Βανδή και Σφακιανάκη. Ο παππούς που μιλάει από το Ericson και κανονίζει για ούζα και σαρδέλες.
Καταφέρνω να διαβάσω μιάμιση σελίδα από τους «Νέους Νομάδες» της Arianna Dagnino.
Τα υπόλοιπα τα «διαβάζω» απ’ έξω… Εξω από το τζάμι… Στις ομιλίες των συνεπιβατών μου…
Υπάρχει κάτι που τα ενώνει όλα. Ο δρόμος.
Υπάρχει κάτι θετικό σ’ αυτή τη διαδρομή…
Μια απροσδιόριστη συνέχεια.
Κι ένα μέτρο ανθρώπινο.
Παρά τις επιθέσεις. Παρά τους βομβαρδισμούς…
Είναι κάτι που…
Αλήθεια, τι ήθελα να πω;
Αφήστε τα αυτοκίνητα και πάρτε τα ΚΤΕΛ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞαναγίντε ταξιδιώτες της ζωής και του ονείρου :)
Κι εγώ με το ΚΤΕΛ σήμερα, αλλά εδώ το τοπίο αλλάζει κάπως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκανα και μια σχετικά μεγάλη διαδρομή με τα πόδια (από χωριό σε χωριό). Παλιά φαντάζομαι αυτό θα γινόταν κάθε μέρα. Σήμερα με κοιτάζανε καλά καλά μέσα από τα αυτοκίνητα.
Μπράβο,πολύ καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι για να δοθεί και μια αίσθηση του μέτρου του πραγματικού και του ανθρώπινου.
Καιρό είχα να διαβάσω κείμενο δυό φορές.Και με έριξε ,λίγο, συναισθηματικά. Ίσως γιατί μπάινει η Άνοιξη, ίσως πάλι γιατί έχω καιρό να βρεθώ σε αστικό και προαστιακό περιβάλλον. Βλέπεις, τα νησια το χειμώνα είναι εξορίες, κιώρες ώρες αποπνευουν ενα αφόρητο επαρχιωτιλίκι σπάνια συναντάς πια..σε απόλυτη αντίθεση με την καλοκαιρινή "μαγική εικόνα". adespoti
ΑπάντησηΔιαγραφή