Εγώ κι ο Τομ: Ερωτας και Φθόνος με εμπριμέ πυτζάμες

Η σχέση μου με τον συγγραφέα Tom Robbins είναι ερωτική. Εχει περάσει το στάδιο της έλξης, της απώθησης, της καύλας, της αδιαφορίας, του μίσους, της επανασύνδεσης, της αφόρητης ζήλιας. Διαβάζοντας τα βιβλία του άλλοτε λέω τα πιο παθιασμένα «ερωτόλογα» κι άλλοτε τον βρίζω. Μερικά από αυτά τα έχω διαβάσει απνευστί και άλλα τα έθαψα στα βάθη της βιβλιοθήκης μου για να τα ανακαλύψω και πάλι μετά από καιρό στο κομοδίνο ή συνηθέστερα κάτω από το κρεβάτι, να τα ξανανοίξω, να διαβάσω 20-30 σελίδες και να τα ενταφιάσω για μια ακόμη φορά. Κι αυτά τα γαμημένα ξανανασταίνονται και τσουπ εμφανίζονται μετά από χρόνια ξανά. Οι συνειρμοί και οι μεταφορές του άλλοτε με ξαφνιάζουν (όπως όταν γράφει οτι «ο ουρανός είχε το ίδιο χρώμα με τις πυτζάμες του Εντγκαρ Αλαν Πόε», )κι άλλοτε με κάνουν να βαριέμαι απίστευτα καθώς μετά από τόσο καιρό εξοικείωσης με τη γραφή του μου έχει γίνει σχεδόν προβλέψιμη. Με τον καιρό έχω καταλήξει ότι ο Tom Robbins είναι αυτό που θα ήθελα να γίνω. Τον ζηλεύω, ξέροντας μάλιστα ότι ποτέ δεν πρόκειται να γίνω κάτι τέτοιο. Μου λείπουν τα εργαλεία, μου λείπουν οι παλέτες του, μου λείπουν τα χρόνια. (Φυσικά μου λείπει και το ταλέντο, αγαπητέ «Ανώνυμε» που εδώ το έχεις το φαρμάκι σου!!!).
Όπως δεν πρόκειται ποτέ να γίνω πρωταθλητής στις παγοδρομίες, ποδηλάτης σαν τον Αρμστρονγκ, πιανίστας, καπετάνιος σε εμπορικά καράβια, ψυχίατρος. Αργά τα θυμήθηκα όλα αυτά. Κι επειδή τον ζηλεύω τον έχω ενσωματώσει. Τον κανιβαλίζω. Τον παραφυλάω. Του την έχω στημένη.
Μα πιο πολύ ζηλεύω την γοητεία που ασκεί αυτός ο τσόγλανος (φέτος γίνεται 70 χρόνων) στις γυναίκες. Στη δική μου γυναίκα που έχει ένα ολόκληρο ράφι με τα «άπαντά» του. Σε όλες τις γυναίκες που έχουν τραβήξει, κατά καιρούς την προσοχή μου. Στα κορίτσια που ψάχνουν το «Το άρωμα του ονείρου» στα βιβλιοπωλεία, που διαβάζουν την «Villa Incognito» στο λεωφορείο, τον «Τρυποκάρυδο» στην παραλία, το «Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα» στο καράβι για τις Κυκλάδες, το «Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν» στο κρεβάτι τους φορώντας μονάχα το κιλοτάκι τους κι ένα μακό…
Κι έτσι, διαρκώς «κερατωμένος» από αυτόν, ψάχνω εκείνα τα κείμενά του με τη μικρότερη ζήτηση, αυτά που μπορώ να είμαι σίγουρος ότι θα τα διαβάσουν λίγες και εγώ θα μπορώ να έχω μια προνομιούχα –επιτέλους!- σχέση μαζί του. Τέτοια είναι τα άρθρα του που συχνά πυκνά δημοσιεύονται σε αμερικάνικα κυρίως έντυπα όπως π.χ. η Village Voice. Εκεί τον συναντώ μυστικά. Χωρίς να τον μοιράζομαι. Μπαίνω στο εργαστήρι του, παίζω, παίρνω ότι θέλω, τον κοπιάρω, κλέβω ιδέες –όχι, όχι ιδέες…. Κλέβω «τρόπους»!... Τους χώνω στις τσέπες μου και φεύγω.
Το κακό είναι ότι μόλις ανοίγω το word ανακαλύπτω ότι οι τσέπες μου είναι και πάλι άδειες. Ένα εισιτήριο, μια απόδειξη σούπερ-μάρκετ, τρεις αναπτήρες, δύο κινητά, μια χαλασμένη dentine-Ice…
Να, το ίδιο μου συνέβη, του ατάλαντου, και τώρα…
Διαβάζοντας την «Ελεγεία σε έναν Ταρίφα»…
Κι ας την μοιράζομαι με τις φίλες που έχουν την ατυχία να επικέπτονται αυτό το blog!


Info

(1971) Another Roadside Attraction
(1976) Even Cowgirls Get the Blues
(1980) Still Life with Woodpecker
(1984) Jitterbug Perfume
(1990) Skinny Legs and All
(1994) Half Asleep in Frog Pajamas
(2000) Fierce Invalids Home from Hot Climates
(2003) Villa Incognito
(2005) Wild Ducks Flying Backwards


“We're our own dragons as well as our own heroes, and we have to rescue ourselves from ourselves.”