Μοιάζει απίστευτο αλλά…

Σήμερα ΕΙΝΑΙ μια άλλη μέρα!

(photo: Nikola Tamindzic/ambrel.net)

Εκτός τούτου δε, λειτουργεί και το Blogger και μπορώ να κάνω posting –όχι ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν έγραψα τίποτα τόσες μέρες…

Πιο πολύ ήταν που βούλιαξα, άλλη μια φορά, στην επικαιρότητα. Στον σιχαμένο πολτό της. Στην έμμονη ενασχόληση με αυτές τις εμετόφατσες της πολιτικής και των Media. Στα ξερατά των υποκλοπέων, στις κοινοτοπίες των αναλυτών, στους στον υποκριτικό «πανικό» των εκφωνητών, στην αθάνατη ελληνική μαγκιά-κλανιά του Κοινοτάρχη που χώνει τον κύκνο στο πορτ-μπαγκάζ, στην γλυκερή υστερία της Ζέτας Μακρή, στην αηδιαστική ΠΑΣΟκίλα του Ρέπα, στο ύφος ειρηνοδίκη/wanna-be/αρεοπαγίτη Κουβέλη, στο στυλάκι «στο-μουνί-μου-κι-εμένα-αφού-έχουμε-καπιταλισμό» της Παπαρήγα. Στον ανασχηματισμό! Ο Βουλγαράκης Υπουργός Πολιτισμού! Ο Πολύδωρας Υπουργός Δημόσιας Τάξης! Ο Καραγκιόζης Μάγειρας! Ο Γάμος του Μπαραμπα-Γιώργου!

Αυτές τις ημέρες που δεν έγραφα ήμουν σε άλλους κόσμους. Στα στενά της πόλης μου. Νύχτα μέσα σε στοές που ζωντανεύουν. Στο booze. Μέσα σε παλιά κτίρια που το πρωί λειτουργούν φασονατζίδικα και γραφεία τοκογλύφων και που τη μία τη νύχτα δονούνται από τους ήχους μια ντραμς. Σε αυτοσχέδια στούντιο με κεριά να παίζουμε «βελάκια» κι ύστερα πάλι να βγαίνουμε έξω. Μετωπικά στον παγωμένο Βαρδάρη. Ακολουθώντας ήχους και μυρωδιές ρίγανης και καμένου λάστιχου σαν μπάλες ενέργειας που αναζητούν ακόμη περισσότερη ενέργεια. Το κάθε μας βήμα γίνεται «καρέ» ταινίας. Περπατάμε και «μοντάρουμε» ΕΜΕΙΣ τις ζωές μας. Επόμενο καρέ στο stairway to Zenith. Αφήνοντας πίσω αγόρια που μιλούν στα κινητά τους, στο πεζοδρόμιο για να βρούμε δακρυσμένα κορίτσια που στέλνουν μηνύματα στον ημιώροφο. Ανοίγουμε την πόρτα του αστρόπλοιου Galactica την ώρα που το πλήρωμα και οι ξένες αντιπροσωπείες του Σύμπαντος ΧΧVIOVII ανοίγουν τις εργασίες της 6707ης Γενικής τους Συνέλευσης. ΓΙΟ! Δεν έχει λέξεις εδώ. Δεν χωρά αυτός ο χρόνος στα ηλίθια ποστάκια μου. Οι κωλοεμμονές μου σβήνουν σαν καύτρες στο πάτωμα. Τρώω ιαματικά χαστούκια. Γίνομαι τσόγλανος. Πάλι! Ναι! Πάλι! Το εξώσωμα αυτού του γαμιόλη δημοσιογράφου που με τυλίγει λιώνει σαν ζελατίνα από πάνω μου. Φεύγουμε με τα χίλια ζόρια…
(Σ’ αυτές τις γαμημένες Πύλες που ανακαλύπτουμε γιατί δεν καταργούν την Εξοδο;
Να μπορείς μόνο να μπαίνεις! Γίνεται;)
Η πρωτόδικη απόφαση έχει βγει:

Αυτό το blog θα αποσυρθεί από την πραγματικότητα…
Αναλαμβάνω ο ίδιος την επιμέλεια και το μοντάζ της δικής μου ζωής!
Αρκετά λερώθηκα από την επικαιρότητα!
Αρκετά σκηνοθετήθηκα από αγύρτες…

Και γι αυτό παίρνει μια απόσταση από την προηγούμενη σχέση του με αυτήν…

…

…

…

…

…

…

…