Κορίτσια, ο Μπάρκουλης φεύγει!

Ανδρέας Μπάρκουλης. Αθώος κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, κύριοι δικαστές, κύριε εισαγγελέα! Αθώος. Προερχόμενος από μια εποχή επίσης αθώα. Κι ερωτευμένος, έχοντας υποκύψει σε κάθε θηλυκή γοητεία. Και θύμα. Συνειδητά θύμα. Με πλήρη επίγνωση και πλήρη άγνοια ταυτοχρόνως.
Πάντοτε ερωμένος και ουδέποτε εραστής.
Την διαφορά, φαντάζομαι, την γνωρίζετε.
Δεν πήρε. Του πήραν. Οσα έδινε και όσα είχε και δεν είχε.
Συγχώρεσε.
Τον κλείσαν στο τρελάδικο!
Συγχώρεσε και πάλι.
Μόνο την αθωότητά του δεν του την πήραν.
Και ο ίδιος δεν συγχώρεσε ποτέ τον εαυτό του.
Ηπιε θάλασσες ολόκληρες για να την αντέξει.
Για να μην γίνει Ελληνάρας.
Για να κρατήσει τον λυγμό του…
…
Δεν κατάφερε να γίνει αξιοσέβαστος.
Κατέφυγε στη θλίψη. Όχι στο παράπονο.
Βούρκωνε αλλά δεν έγινε αξιολύπητος.
Εζησε…
Καλά και άσχημα. Τσαλακώνοντας την εικόνα του.
Αθώος!
…
Πιο αθώος δεν γίνεται.
Ισοβίως αθώος!
…
Η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα!
…
Ο κατηγορούμενος κηρύσσεται αθώος!
Μπορεί να περάσει στον Παράδεισο!
…
…
Κορίτσια, ο Μπάρκουλης φεύγει!
Και δεν θα υπάρξει άλλος που να σας ανοίξει την πόρτα του συνοδηγού για να κατεβείτε… Να σας προσφέρει το σακάκι του όταν κρυώνετε...