Υπενθύμιση

Κι έρχεται μια στιγμή που νιώθεις εκείνο το ελαφρύ άγγιγμα στην αριστερή ωμοπλάτη. «Είμαι εδώ» σαν να σου λέει. «Είμαι εδώ, μην με ξεχνάς». Και παγώνεις. Γιατί όντως είχες ξεχάσει. Είναι ελαφρά ξεφουσκωμένο λάστιχο. Είναι το πούλμαν που πετάχτηκε από το πουθενά. Είναι ένα παράξενο πρήξιμο μέσα στο στόμα που δεν το είχες ξαναδεί. Ένα αλογάκι που τρέχει στο στήθος. Μια χοντρή σταγόνα ιδρώτα. Ως εδώ ήταν; Απάντηση δεν παίρνεις πέρα από το «είμαι εδώ». Κι εγώ που είμαι; Που είναι όλα; Ο κόσμος ξεμένει από χερούλια και στηρίγματα. Αιωρείσαι. Μια τεράστια αντλία σου αδειάζει το μυαλό. Γυρίζεις ασυναίσθητα το κεφάλι να δεις. Κι ύστερα πιάνεις να μετράς το σώμα σου. Τα δάχτυλα που μεγάλωσαν και δεν έχεις πια χεράκι αλλά χέρι. Τα πόδια σου. Μια ματιά στον καθρέφτη. Πάλι πίσω κοιτάζεις, τα πλακάκια του μπάνιου. Τις κολόνιες στο ράφι. Την πετσέτα. Ανοίγεις το στόμα, κάνεις μια πρόχειρη διάγνωση, προσπαθείς να θυμηθείς να ο,τι βλέπεις υπήρχε και πριν εκεί. Γυρίζεις τη γλώσσα. Θέλεις να φωνάξεις. Ο πανικός είναι μια προσωπική υπόθεση. Τίποτα δεν θυμίζει Μπορίς Βιάν κι ας νόμιζες κάποτε οτι θα υπάρχει ένας σουρεαλισμός σε αυτή την υπόθεση. Κι οτι θα φύτρωναν απο το σώμα σου λουλούδια που θα έπαιζαν μουσική. Μόνο πανικός και μια ελαφριά τάση για εμετό. Κι ύστερα κάτι που μοιάζει με ενοχές. Οχι για τα άπειρα τσιγάρα που έχει καπνίσει στη ζωή σου ούτε για τα ποτάμια τα ξύδια που έχεις πιεί. Αλλά για τα Χριστούγεννα.

Δεν θέλεις να χαλάσεις κανενός τα Χριστούγεννα. Ξαφνικά τα αγαπάς τα Χριστούγεννα. Τα δικά σου, των άλλων. Κυρίως τα δικά σου όμως. Αυτά και τα επόμενα. Βάζεις τη μούρη σου κάτω από το παγωμένο νερό. Μουδιάζει. Σηκώνεσαι. Αυτό ήταν. Ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι θέλεις να πας στην συναυλία των Ρόλινγκ Στόουνς τον Ιούνιο. Τον Ιούνιο. Τον Ιούνιο. Ξανά κάτω από το νερό. Προσπαθείς να ξεπλύνεις τον φόβο. Τα μικρά μαλώνουν στο σαλόνι. Χτυπάει το τηλέφωνο. Βγαίνεις. Ελα, ο θείος σου είναι, θέλει να σου πει Χρόνια Πολλά. Μιλάς. Εύχεσαι. Όλα καλά. Το κλείνεις. Αισθάνεσαι λίγο σαν ηρωίδα του Τένεσι Ουίλιαμς. Κι αυτό σε κάνει να θυμηθείς πως ήσουν στα 29 σου.
Τι έχεις; Πονάνε τα δόντια μου. Αυτό μόνο; Να πας στον οδοντίατρο. Θα πάω. Να πας. Θα πάω σου είπα. Αυτός που σε αγαπάει δεν είναι μαλάκας. Κι άλλες φορές έχουν πονέσει τα δόντια σου. Σκατά. Τον μυρίστηκε τον πανικό. Τον είδε. Αφού έχει γίνει το χρώμα σου ένα με τον τοίχο. Σαν εκείνα τα σαυράκια, το καλοκαίρι, στη Σύρο. Του χρόνου θα πάμε στην Κρήτη είπαμε; Τόσο άσχετο που γουρλώνει τα μάτια. Τι έχεις; Το άγγιγμα στον ώμο. Το περιγράφεις με άλλα λόγια.

Περνούν δυο ημέρες που το βλέμμα σου παίζει κρυφτό με τα βλέμματα των άλλων. Ηρεμείς. Συνέρχεσαι. Κοινοτοπίες του στυλ όλα μια ιδέα είναι. Και ύστερα βρίσκεσαι σε μια αίθουσα αναμονής. Τα καλοριφέρ στο φουλ. Όμως το μπουφάν δεν το βγάζεις. Σφίγγεις το σακίδιο στα χέρια. Όπως κρατούν οι γριές τις τσάντες τους όταν έχουν λεφτά στο λεωφορείο. Περιμένεις. Διαβάζεις τις ταμπέλες στις πόρτες. Τις αφίσες του ΕΣΥ. Κοιτάζεις τα «στησίματα» των φυλλαδίων. Αθλιες γραμματοσειρές. Λάθος γραφικά. Λάθος χρώματα. Μετά σκέφτεσαι τα περιοδικά που έχεις στήσει. Ακους με ενδιαφέρον σχεδόν τις συζητήσεις των άλλων. Για τα φάρμακα που τέλειωσαν και ήλθαν να γράψουν άλλα. Γίνεσαι πάλι διαυγής. Μπαίνει στο ιατρείο. Βγαίνεις ύστερα από λίγο. Σχεδόν καθησυχασμένος από τους ιατρικούς όρους που κάνουν τα πράγματα λιγότερο αόριστα. Όχι όμως και τόσο συγκεκριμένα όσο θα ήθελες. Καλού κακού θα κάνεις κάποιες εξετάσεις. Όχι επείγουσες. Κατεβαίνεις. Βγαίνεις σχεδόν τρέχοντας έξω. Βρέχει. Βαθιές ανάσες. Δεν είναι τίποτα. Δεν είναι τίποτα. Δεν είναι τίποτα. Τρεις ανάσες απανωτές. Απλώς μια υπενθύμιση ήταν. Ισα ίσα να δεις ξανά τις αληθινές διαστάσεις των πραγμάτων. Ένα μικρό χριστουγεννιάτικο δωράκι που χρωστούσες στον εαυτό σου…