Η Σταχτοπούτα και ο Καινούργιος Κρόνος

Το 2005 έμοιαζε με τη Σταχτοπούτα που επέστρεψε σπίτι μετά τη μεγάλη γιορτή στο παλάτι. Το λευκό της φόρεμα είχε ξαναγίνει ρόμπα, η ολυμπιακών διαστάσεων άμαξα είχε ξαναπάρει τη μορφή κολοκύθας, τα λευκά άλογα έγιναν πάλι ποντίκια, η σκούπα και το φαράσι έπαψαν να λέγονται «Φοίβος» και «Αθηνά», από τα πυροτεχνήματα είχαν μείνει μόνο οι στάχτες και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είχε χάσει και το ένα της γοβάκι.
Βλέπετε το 2005 είχε την ατυχία να έπεται του λαμπερού και πολλά υποσχόμενου 2004. Μιας «παραμυθένιας» χρονιάς. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπήρχε χάπι έντ αφού κανένα πριγκιπόπουλο δεν βρήκε το χαμένο γοβάκι για να έλθει να της το φορέσει και να την κάνει γυναίκα του.
Είναι αλήθεια πως όταν τα βλέμματα όλης της υφηλίου είναι στραμμένα επάνω σου, έστω και για ένα μήνα, τότε η επιστροφή στην καθημερινότητα και την αφάνεια να σου πέφτει λίγο βαριά. Γι αυτό και μόνο ίσως να δικαιολογείται η απαισιοδοξία μας για το μέλλον –είμαστε οι πιο απαισιόδοξοι της Ευρώπης σύμφωνα με την Eurostat. Αν όμως το καλοεξετάσεις ζωή της Σταχτοπούτας (και η ζωή μας) συνεχίστηκε κανονικά, ούτε καλύτερα ούτε όμως και πολύ χειρότερα από το …2003! Με άλλα λόγια «τι είχαμε, τι χάσαμε».
Φυσικά και από μόνο του να το δει κανείς, δύσκολα θα έλεγε ότι το 2005 ήταν μια καλή χρονιά. Κάθε άλλο. Και ατυχήματα είχε –με μεγαλύτερο την αεροπορική τραγωδία στο Γραμματικό- και οι πόλεμοι συνεχίστηκαν και η οικονομική ύφεση έγινε βαθύτερη και τα χρέη μεγάλωσαν και τα διατροφικά σκάνδαλα έγιναν καθημερινό φαινόμενο ενώ από την άλλη μεριά κανένα νέο όραμα, κανένα «τάμα» και κανένα «εθνικό στοίχημα» δεν έκανε την εμφάνισή του για να μας κάνει να ξεχαστούμε, να μας βγάλει, έστω και για λίγο, από την ροή της πραγματικότητας. Και είναι αλήθεια ότι μέσα στη μέθη των προηγούμενων χρόνων είχαμε ξεχάσει πως να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα.
Όμως αυτό είναι και το μεγάλο δώρο που μας άφησε η χρονιά που φεύγει: το τέλος των ψευδαισθήσεων. Μέσα στο 2006 η Σταχτοπούτα θα πρέπει πια είτε να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα –δηλαδή με τα χάλια της!- είτε να την αλλάξει και μάλιστα χωρίς τη βοήθεια της καλή νεράιδας. Δηλαδή να ενηλικιωθεί και να πάρει τη ζωή στα χέρια της, αφού τα ραβδάκια έπαψαν εδώ και καιρό να έχουν μαγικές δυνάμεις. Ακόμη και τα «αστρα» -για όσους τα πιστεύουν- μιλούν για τον Κρόνο, τον πλανήτη που επιβραβεύει ακριβοδίκαια τις πράξεις ή τιμωρεί την αδράνεια των ανθρώπων. Το μέλλον λοιπόν είναι στα χέρια μας. Είτε το θέλουμε είτε όχι.

Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Kρόνος!