Με αφορμή...

Μ’ αρέσει αυτό που γίνεται. Μπορεί να με ενοχλούν διάφορα… μικρά και μεγάλα… Όπως η άγνοια του αρχάριου που νομίζει ότι τα μαθαίνει όλα σε δύο νύχτες, οι χυδαίου τρόποι του λαίμαργου, η φλυαρία του μοναχικού, τα «σεντόνια» του «παμφλετάριου» -όπως έχουν χαρακτηρίσει και την αφεντιά μου! Χαρακτηρισμός που αποδέχομαι μετά χαράς!-, η «κακία» του μέχρι χθες αποκλεισμένου, η αναίδεια του νιόφερτου, η πίκρα του «τελειωμένου», η γλυκερή, μελό ψυχανάλυση του καμένου, η χουλιγκάνικη συμπεριφορά του anonymous, η ομφαλοσκόπηση των μετα-μπλόγκερ. Πολύ μικρά είναι όμως όλα αυτά μπροστά στη μεγάλη εικόνα. Μπροστά σε αυτό το ξεμπούκωμα, το «καθάρισμα» της –επικοινωνιακής- «καμινάδας» όπως λέει και ο Γιόζεφ Μπρόιερ δια μέσου του Ιρβινγκ Γιάλομ, από τους μπλόγκερς. Μ’ αρέσει αυτή η όσμωση παλιών και νέων γραφιάδων, τυπογραφικών στοιχείων και πίξελς, χαρτιού και οθόνης.
Οντας σχεδόν μόνιμος κάτοικος του internet από το 1989, χαίρομαι που τα πιο άγρια και μαζί ρομαντικά μας όνειρα παίρνουν εκδίκηση. Μου βγαίνει ένα «ούραχ!» βλέποντας τους μικρούς πυρπολητές να πλαγιοκοπούν τις μεγάλες εκδοτικές αρμάδες και άλλοτε να τους ρίχνουν μπουρλότα, άλλοτε να κάνουν ρεσάλτα και να καταλαμβάνουν σελίδες με τα δικά τους γραπτά για να ξαναπηδήξουν μετά πίσω στα «πειρατικά» τους βρίζοντας αυτούς που τους «επέτρεψαν» να γράψουν…
Ανυπάκουοι και ανυπόταχτοι «Γαλάτες» της επικοινωνίας. Αερικά, φαντάσματα, λυσσασμένα λυκόπουλα, μεθυσμένοι κουρσάροι, βλάσφημοι, ασεβείς, τρελαμένοι νέρντς, γεροντοφρικιά, εικονομάχοι και εικονοποιοί. Χωρίς ιερό και όσιο. Σαν απελεύθεροι, σαν εξόριστοι που επιστρέφουν σε μια πατρίδα που δεν γνώρισαν ποτέ παρά μόνο από διηγήσεις άλλων και που τώρα την κατακτούν ξανά. Κάποιοι θα αφομοιωθούν, θα επανδρώσουν νέα και παλιά μαγαζιά, μπορεί να γίνουν τα νέα αφεντικά. Πάντα θα τους τραβάει η «θάλασσα» όμως. Και θα επιστρέφουν. Κάποιοι θα εγκαταλείψουν την «παρανομία», θα τακτοποιηθούν σε άλλα συντάγματα και λόχους, σε οικογενειακές καταστάσεις, σε λιμανάκια. Όμως κάθε φορά που θα ανάβουν ένα σπίρτο θα ψάχνουν ασυναίσθητα για προσάναμμα, για πανί βρεγμένο με βενζίνη. Ο,τι και να συμβεί ο κόσμος της γραφής δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος με αυτόν π.Μπ. (προ μπλογκς). Και όχι μόνο αυτός ο στενός και στενόκαρδος κόσμος. Όλα θα αλλάξουν. Αλήθεια θυμάστε πως ήταν όλα πριν ανοίξετε τα μπλογκάκι σας; Τι, πως και σε ποιους λέγατε όλα αυτά που τώρα γράφετε εδώ μέσα; Ελάχιστοι έβρισκαν διέξοδο σε μικρά έντυπα, μεταμεσονύχτιες εκπομπές, κουβέντες σε στέκια και «γιάφκες», «μηνύματα στο μπουκάλι» από όσους είχαν μια μικρή γωνιά σε εφημερίδες και περιοδικά. Λέξεις μισές. Ιδέες ανολοκλήρωτες. Απόψεις σκόρπιες. Καμιά δυνατότητα άμεσης αντίδρασης ή απάντησης σε εκείνους που κατείχαν τα Μέσα επικοινωνίας… Ενώ τώρα…
Κι ύστερα ήλθαν τα μπλογκς…Ένα όργιο πληροφορίες, ιδεών, λέξεων, χρωμάτων, εικόνων, επιθυμιών, απόψεων, ιδεών. Και οι εκπλήξεις και οι κόντρες και οι μικροί εμφύλιοι και ένας υπέροχος ακτιβισμός που ξεκινούσε από το πουθενά και γινόταν κύμα και μαζί όλες οι παιδικές ασθένειες του internet και οι παρεξηγήσεις και τα γέλια και οι δια ζώσης συναντήσεις των μπλόγκερς και διάφορες μορφές αυτοοργάνωσης σε παρέες, σε κλίκες, σε ομάδες βορείων, νοτίων, φιλελεύθερων, αριστερών, δεξιών, ο,τι νάναι, μικρές κοινότητες ανθρώπων που δεν είχαν ποτέ ξαναμιλήσει, γκρουπ από παλαιούς φίλους και συνεργάτες από άλλα πράγματα, άλλες εποχές. «Αδελφές και παλικάρια έγιναν μαλλιά κουβάρια» που λέει και ο «λαουτζίκος» της μαντάμ Βιρτζίνια. Χύμα στα κύματα με έναν τρόπο πρωτόγνωρο οπου ακόμη και το «δήθεν» γίνεται αυθεντικό, ο «αέρας κοπανιστός» γίνεται τσουνάμι, το «τρυφερούλικο» γίνεται κραυγή και η κραυγή βγάζει λάμψεις ευαισθησίας. Τα μικρά μικρά συμφέροντα και οι στενοί ορίζοντες διαστέλλονται, η αυτοψυχανάλυση γίνεται «χάσιμο», το comment πραγματική χειρονομία στον άλλον. Ανταλλαγές πληροφοριών, εικόνων και συναισθημάτων χωρίς καμιά διαμεσολάβηση.
Τρομάζει η πίσω πλευρά του καθρέφτη από αυτό το όργιο. Τρίζει η κορνίζα. Η οξείδωση προχωράει. Το γυαλί ραγίζει και γίνεται αδιαφανές. Τα Μέσα-Βαμπίρ αναζητούν επειγόντως μετάγγιση αίματος από τη μπλογκόσφαιρα. Μετακαλούν μπλόγκερς κι εκείνοι ανταποκρίνονται για να βγάλουν μετά τη γλώσσα και να αφήσουν τα βαμπίρ στα κρύα του λουτρού. Οι πιο σκληροπυρηνικοί βρίζουν και λοιδορούν τους «συνεργάτες» του «εχθρού» χωρίς μάλλον να καταλαβαίνουν τι ακριβώς παίζεται (ή τι ΔΕΝ παίζεται) σε αυτή την πρώτη μάχη βαμπίρ και κανιβάλων… Το σίγουρο είναι ότι οι χαρτο-εκδότες δεν μπορούν να συλλάβουν αυτή την αντιμετώπιση. Όχι ότι δεν μελετούν το φαινόμενο. Απλώς ακόμη είναι στη φάση «να τους αγοράσουμε ή να τους κυνηγήσουμε;». Όμως κι αυτό ακόμη είναι εκτός φάσης. Το παιχνίδι παίζεται τώρα αλλιώς ή μάλλον παίζεται ένα άλλο παιχνίδι χωρίς κανόνες κι αυτό τους αποδιοργανώνει την άμυνα και την επίθεση.
Ποιο θα είναι το επόμενο στάδιο; Θα έχουμε εισβολή «εμπορικών» ψευδο-μπλογκ; Θα κάνουν επιδρομή οι χριστιανοφασίστες; Θα δοκιμάσει το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό να χρησιμοποιήσει το μέσον; Θα καταφέρουν τα βαμπίρ να πιούν το αίμα που χρειάζονται για να πάρουν παράταση ζωής; Θα βαρεθούν τα καλύτερα παιδιά και θα γυρίσουν στο σπίτι;
Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει, να αναλύσει, να προδιαγράψει την εξέλιξη των πραγμάτων. Κι αυτό από μόνο του είναι υπέροχο.

Καλή χρονιά, συν-μπλόγκερς!
Με πολλά πολλά ποστ, πολλά μίση και πολλά πάθη…