ANemos

31/8/2005 Με τη χθεσινή υπογραφή μνημονίου συνεργασίας μεταξύ του Δήμου Αθηναίων και του Παναθηναϊκού (ερασιτέχνη, ΠΑΕ και ΚΑΕ) φαίνεται ότι πλέον οδεύουμε προς την… αρχή του τέλους του πολύκροτου σήριαλ "Νέο Γήπεδο ΠΑΟ"! Παρακάτω ακολουθεί το πλήρες κείμενο 21 σημείων της Συμφωνίας Πλαισίου Αρχών που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα [σημείωση: τα έντονα γράμματα δικά μας] . 1. Ο Δήμος Αθηναίων υποδεικνύει ως καταλληλότερο χώρο εντός των ορίων του Δήμου Αθηναίων για την κατασκευή του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού την περιοχή του Βοτανικού. Ο Ερασιτέχνης, η ΠΑΕ και η ΚΑΕ Παναθηναϊκός συμφωνούν και αποδέχονται υπό τις προϋποθέσεις και όρους που έχουν διαμορφωθεί. 2. Ο Δήμος Αθηναίων, βάση των όσων ισχύουν σήμερα, μετά την καταβολή των αποζημιώσεων, είναι ο τελικός δικαιούχος των οικοπέδων που ε

Φτάνει! Ελεος! Μπάστα! Για όνομα! Είναι τα 368α «Θεοδωράκεια» σε δύο μήνες! Είπαμε στη γριά να χέσει κι εκείνη... Δεν καταλαβαίνουν οτι τον κονταίνουν (λέμε τώρα!) τιμώντας τον με τα τόσα αφιερώματα;;; Κουκούτσι μυαλό δεν μας έμεινε;

Ο προέδρος του ΣΒΒΕ Γιώργος Μυλωνάς είπε ότι φέτος λόγω της κρίσης του πετρελαίου οι εργοδότες δεν θα είναι «ανοιχτοχέρηδες» με τις αυξήσεις των μισθών. Βεβαίως! Βεβαίως! Σε καιρούς κρίσης (λιμών, σεισμών, Κατοχής κλπ) οι πλούσιοι πρέπει να γίνονται πλουσιότεροι! Γι’ αυτό και δεν δίνουν. Παίρνουν! Ο,τι έχει απομείνει! Παλιά, οι γονείς μας, τους έλεγαν και μαυραγορίτες!

Απιαστο! Αχτύπητο! (Οχι δεν το είπε ο Πανούσης . Ο κ. Κοντομηνάς το είπε!) Να δεις πως είπε και το άλλο;;;; Α! «Η επιτυχία προκαλεί τον φθόνο». Μπράβο βρε κύριε Κοντοσεφερλή μου! Χίλια χρόνια να ζήσεις!

...Υστερίας για τα ελληνικά blogs!!! To σελτζούκικο κύτταρο του Αγά Μίσου, χόρτασε μπακλαβά κι αντί να χουφτώσει τη Ναζλί, την "πέφτει" όπου βρει για να αποδείξει οτι δεν υπάρχει τέλος στην Υστερία! Το ωραίον είναι οτι (ανάμεσα σε αυτούς που δικαίως "κράζουν") παλαιό, Υστερικό στέλεχος της μπλογκόσφαιρας "κράζει" νεόκοπο Υστερικό στέλεχος διότι κι αυτό είχε "κράξει" ένα άλλο -κάθε άλλο παρά Υστερικό- στέλεχος. Πως λέμε είπε ο Γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα; (ΑΣΧΕΤΟ: Αλέκα μου χρόνια σου πολλά! Σε παίρνω απο το πρωί εκεί στον Περισσό αλλά δεν το σηκώνει κανείς! Καιρός να το σηκώσετε!)

Για πάντα ΚΟΚΚΙΝΟΙ! Για πάντα στον ΠΕΙΡΑΙΑ! Για πάντα στα λιμάνια και στις θάλασσες! (Πόσο ΑΛΗΤΗΣ πρέπει να είσαι για να χτυπάς ύπουλα κάποιον που πανηγυρίζει; Πόση τιμωρία σου πρέπει και πόση περιφρόνηση;) Update: (Πόσο ΜΑΓΚΑΣ μπορεί και πάλι να γίνεις όταν έχεις τ' αρχίδια να ζητάς συγνώμη και εμείς να παίρνουμε τα λόγια μας πίσω! Απολογία και συγνώμη του Μόρις ειδικά και γενικά )

Ξέρεις εσύ!

Ενιωσα αληθινή συγκίνηση, μαθαίνοντας για την έκδοση από την «Αγρα» των «Μεταμορφώσεων της Κάδμως» του Guy Saunier, που αφορούν το έργο της Μέλπως Αξιώτη. Εψαξα να βρω στη βιβλιοθήκη «Το σπίτι μου», τον «Εικοστό Αιώνα» και τις «Δύσκολες Νύχτες». Ματαίως. Κάπου τα δάνεισα, σε χρόνους που τέτοια διάβαζαν οι φίλοι, και χάθηκαν. Τον Ρένο Χαραλαμπίδη τον παρακολουθώ εδώ και 15 χρόνια (πότε κιόλας!), από το υπόγειο θεατρικό εργαστήρι όπου θήτευσε, έχοντας εγκαταλείψει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο, και τα τραπεζάκια της Δεξαμενής όπου σχεδίαζε το «No budget story», μέχρι τα κολωνακιώτικα στέκια και τα σίριαλ του συρμού στα οποία πρωταγωνιστεί από καιρό σε καιρό. Πάντοτε με τα ίδια συναισθήματα ανησυχίας, θαυμασμού για την επιμονή, την άγνοια του κινδύνου και την ελαφρότητα που τον σώζει, αλλά και με κρυφό καμάρι, σαν να τον βλέπω να βαδίζει νύχτα στη μαρκίζα ενός ουρανοξύστη με μια τεκίλα στο χέρι, με το κενό και την ανοησία της τηλεόρασης να χάσκει κάτω από τα πόδια του. Τώρα, διαβάζω ό

Ε, όχι και ειδικό τέλος για τις «Παπαδρούζα» Ενα επιπλέον ευρώ για την ΕΡΤ (από 3,24 στα 4,24 το μήνα). Δεν είναι το ποσόν, είναι αυτή η απαιτητική ζητιανιά, που σε υποχρεώνει και μάλιστα μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, να ελεήσεις την ανάπηρη κρατική τηλεόραση. Διότι περί αναπηρίας πρόκειται και περί απίστευτου θράσους. Δεν πάει καλά το μαγαζί, κύριοι, δεν έχει έσοδα από τις διαφημίσεις ή από άλλες πηγές; Κλείστε το το ρημάδι. Ας μείνουν τα άλλα που καλώς ή κακώς τα καταφέρνουν χωρίς ζητιανιές και χαράτσια. Δε μας αρέσουν τα ιδιωτικά κανάλια, τα κλείνουμε και κάνουμε κάτι καλύτερο. Την ΕΡΤ γιατί πρέπει να την πληρώνουμε, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, είτε τη βλέπουμε είτε όχι; Και μάλιστα με την απειλή ότι θα μας κόψουν το ρεύμα, αν δεν πληρώσουμε. Σε ποιο κιτάπι σοσιαλιστικό ή φιλελεύθερο το βρήκαν αυτό γραμμένο; Δεν είναι καινούργιες σκέψεις αυτές ούτε και εκφράζονται πρώτη φορά. Η Μελίνα Μερκούρη, για πολλά χρόνια, από τη μεταπολίτευση μέχρι το 1981, αρνιόταν να πληρώσει στη Δ

"Να φοβάσαι το κυνήγι της άνευ όρων πρωτοτυπίας. Μπορεί να σε ρίξει στις χειρότερες παγίδες της ρηχότητας". Γ.Ρ.

«Συγνώμη που σου έγραψα τόσα πολλά αλλά δεν είχα χρόνο να σου γράψω λιγότερα» είχε γράψει κάποτε ένας σπουδαίος συγγραφές ως υστερόγραφο σε επιστολή που έστειλε σε έναν φίλο του. Το ίδιο έχω πάθει κι εγώ. Και λέω να το σταματήσω. Θα βρω το χρόνο!

Χθες το απόγευμα, ψάχνοντας τα γενεαλογικά δέντρα και τις ληξιαρχικές πράξεις των εννοιών, ανακάλυψα ότι η Μιζέρια είναι πρωτότοκος κόρη του Εγωισμού και της Αδράνειας… Τσκ! Τσκ! *που λέει και ο Τζιμάκος...

...σαν γλυκό κουταλιού, σαν μεζέδες για ρακί. Σαν όπως έλεγε ο Χειμωνάς: "Σας μοίρασα ό,τι πιο ζωντανό και ό,τι πιό βασανισμένο είχα". Σαν (και διότι) κριτήριο είναι η συντροφιά....

...ας ασχοληθούμε με τον Λόγο. Διότι τα εν Αρχή εξαντλούνται πλέον και γίνονται εντέλει. Κατά το τέλος. Από τα μισά και πέρα ούτως ειπείν. Νισάφι με την χυδαιότητα της αυτούσιας επικαιρογραφίας. Καλή ως εξάσκηση κ’ αγαθή ως αφορμή σκέψεων. Επιζήμια για την μάχη και για το ταξίδι. Καθότι επιφανειακώς άγευστη, ανούσια κι άκαρδη. Τα μονοπάτια με καρδιά ακολουθούμε. Ετσι δεν είπαμε όταν ξεκινούσαμε; Γι αυτό δεν πετάξαμε στο πέλαγο εξάντα και πυξίδα; Την Γοργόνα την πλωριά και τα βυζάκια της τα ξύλινα. Υπάρχουν θέσεις στα αμπάρια, άφθονες, για τα τρέχοντα. Εκεί! Με τα παστά και τις γαλέτες. Εκεί και τα βαριά. Το έρμα. Κάτω απ’ την ίσαλο γραμμή. Σε λίγο θα αποβιβαστούν και οι τελευταίοι τουρίστες. Ναύτες! Θα μείνουμε μόνοι και πάλι. Χωρίς φιλόξενες υποκρισίες. Η μαύρη σημαία ας βγει και πάλι από το μπαούλο. Σε δυο φεγγάρια βιράρουμε… Αρόδο τα μπαλώματα και τα μερεμέτια. Πεθύμησα τη μυρωδιά απ’ το κατράμι και τον κρύο αλμυρό αέρα και τον καφέ σ

Σήμερα το πρωί έψαξα να βρω το σπίτι που έζησα τους πρώτους μήνες της ζωής μου. Ευζώνων και Βελισαρίου. Μια επίσκεψη που την ανέβαλα για 20 ολόκληρα χρόνια. Δεν το βρήκα. Τίποτα. Στη θέση του υπάρχει ένα parking κι ένα μεταμοντέρνο Ψιλικατζίδικο. Σε ολόκληρη την Ευζώνων έχουν απομείνει μονάχα δύο σπίτια (το ένα στη φωτογραφία) που θυμάμαι αμυδρά από τότε… Υστερα περπάτησα ολόκληρη τη διαδρομή που έκανα με τον παππού μου, αρχισυντάκτη του «Βορρά», τη δεκαετία του ’50. Μέχρι τον Πύργο… Μούσκεμα στον ιδρώτα έφτασα στην εφημερίδα. Ηπια έναν καφέ κι έφυγα… Δεν τόλμησα να ζητήσω τον παππού. Κανείς δεν θα τον θυμόταν. Εκανα την ίδια διαδρομή προς τα πίσω. Αναδρομικά. Κυριολεκτικά.. Σαν τάμα… Το parking δεν ήταν πια εκεί. Πάρκαρα τη μνήμη μου στη Βελισαρίου. Μπήκα στο σπίτι μας που μύριζε βρασμένο γάλα. «Που ήσουν, καλό μου, τόσες ώρες; Ανησυχήσαμε!»

«Τα καλύτερα κείμενα σου είναι οι νεκρολογίες» μου είχε πει πριν κάτι μήνες ο φίλος Στεφ. Τσ. Ενιωσα ότι είχε δίκιο… Και φοβήθηκα πολύ… Στην Αμερική οι νεκρολογούντες διαπρέπουν. Εδώ το άθλημα δεν έχει ψωμί. Το Life-style μισεί τον θάνατο διότι το αναιρεί. Εκτός αν εγκαινιάσω το death-style και γίνω ο Κωστόπουλος των ‘00’s… Πράγμα που δεν φιλοδοξώ… Κι επειδή δεν μπορώ ξαφνικά, στα 40φεύγα, να το γυρίσω στο χαζοχαρούμενο αποφάσισα άλλα πράγματα. Τα οποία ελπίζω να φανούν εκ καιρώ. Δεν βιαζόμαστε! … Εχω κι ένα καινούργιο περιοδικό στα σκαριά. Κι ένα ακόμη που επανασχεδιάζεται. Κι ένα τρίτο που θα ανοίξουν φίλοι, εδώ στην πόλη. … Ελπίζω να μην πεθάνουν πολλοί ακόμη σημαντικοί φέτος! … Αυτά! … Κατά τ’ άλλα… …Πως πάει το κίνημα;

Εχω υποσχεθεί να γράψω ένα κείμενο για το Ταξίδι στο Ιξτλάν... "Δεν θα φτάσω ποτέ στο Ιξτλάν..." είπε ο Χενάρο... Εφαγα κόλλημα πάλι... Οπως το 1979, όπως το 1982, όπως το 1994, όπως το 1997, όπως... Αν αργήσω, φάτε... (Σχετικές Ταμπέλες ... Για όσους καταλαβαίνουν...)

Λεζάντα: Πανοραμική θέα στη Σιθωνία, μετά τον Νέο Μαρμαρά και το Πόρτο Καρράς, προς Αγία Κυριακή. Στο βάθος αχνοφαίνεται η χερσόνησος της Κασσάνδρας. Το πως μας πήραν απο εκεί είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία που δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να πω...

Σημαδιακές αναχωρήσεις. Η Βίκυ Μοσχολιού και ο Γιώργος Ζωγράφος ήσαν από τους τελευταίους εκπροσώπους, ο καθένας στο είδος του, μιας ολόκληρης εποχής. Η φωνή της Μοσχολιού είναι η πρώτη που έμαθα να ξεχωρίζω όταν ήμουν παιδάκι, πριν ακόμα μάθω να μιλάω. Με μάγευε. Νόμιζα ότι τραγουδάει η μάνα μου. Μεγάλωνα με αυτήν τη φωνή. Τη δική της και του Μπιθικώτση. Τώρα τα παιδιά μας μεγαλώνουν με την Παπαρίζου. Δεν ξέρω... Δε θέλω ούτε να κρίνω, ούτε να συγκρίνω... Φοβάμαι όμως ότι... Ασ' το! Ποτέ δεν ξέρεις... Για «μεγάλο μοναχικό» του ελληνικού τραγουδιού, κρατώ την εύστοχη φράση του Πάνου Θεοδωρίδη («Αγγελιοφόρος» 17/8/05): «Με το θάνατο του Γιώργου Ζωγράφου φωτίστηκε παροδικά η ιστορία του “νέου κύματος”, ενός μικρού και επίμονου κινήματος που διατηρεί ένα απόλυτα έντιμο χαρακτηριστικό: γερνάει υποδειγματικά». «Εμείς, του ’60 οι εκδρομείς, απόμακροι εξαρχής, εκτός παραδομένου κόσμου…» Είχα υποσχεθεί ότι θα γράψω για τη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο «Σάνι». Κι είχα πολλά να γράψ

James Gandolfini Η φάτσα του απόλυτου λεχρίτη. Ένα από τα μικρά κτηνάκια που αναφέρονται σε προηγούμενο ποστ. Η απανταχού της γης «ζαμπονόφατσα» του μέσου πολίτη που άλλοτε ονομάζεται «κοινή γνώμη» κι άλλοτε καίει βιβλία μπροστά στις κάμερες. Αλλοτε κομπαρσαρία σε ευτελείς Μπεν-χουριάδες, να σέρνεται πίσω από το Χέστον κι άλλοτε πρωταγωνιστής σε Ξι-μούβις και Ψι-τηλεοπτικές σειρές. Η «καθωσπρέπει» χυδαιόφατσά του απαραίτητος μαϊντανός στα Χολιγουντιανά σαπούνια. Ο τέλειος δούλος, «μπράβος», τραμπούκος, ανθυπογκάνγκστερ με το πεινασμένο μάτι. Αδιάφορος ηθοποιός, ούτε ατάλαντος ούτε ταλαντούχος. Με μικρές υποκριτικές ικανότητες –μέσα στη μούτα και την επανάληψη- αλλά χρήσιμος: Του φοράς χαβανέζικο πουκάμισο και γίνεται πολίτης του Μαϊάμι και συμμετέχει σε καλπονοθείες σε βάρος του Αλ Γκορ. Του φοράς μαύρο κουστουμάκι και γίνεται αρραβωνιάρης, κουμπάρος, νονός, μπατσάκος, ρουφιανάκος, εκτελεστής. Του φοράς το μεαλονοχίτωνο και γίνεται Βάφεν. Με λαδί κουστούμι είναι υφυπουργός του Σημίτη

...Συλλάβετε τους τυφλούς, τους λεπρούς, τους ζηλόφθονους... Ελευθερώστε τους προφήτες. Σκεπάστε τον ουρανό με ποιήματα. Τρομοκρατήστε τον κόσμο! Ν. Κάλας

On any given Sunday you're gonna win or you're gonna lose. The point is - can you win or lose like a man? (...) We're in hell right now gentlemen. Believe me. And we can stay here, get the shit kicked out of us, or we can fight our way back into the light. We can climb outta hell... one inch at a time. (...) Now I can't do it for ya, I'm too old. I look around, I see these young faces and I think, I mean, I've made every wrong choice a middle-aged man can make. I've pissed away all my money, believe it or not. I chased off anyone who's ever loved me. And lately, I cant even stand the face I see in the mirror. (...) You find out life's this game of inches, so is football. Because in either game - life or football - the margin for error is so small. I mean, one half a step too late or too early and you don't quite make it. One half second too slow, too fast and you don't quite catch it. The inches we need are everywhere around us. They're i

"Το μεγάλο κτήνος έφτιαξε μικρά κτηνάκια που ζουν δίπλα μας, που μπορεί να είμαστε ακόμα κι εμείς οι ίδιοι (μόνο που δεν βρεθήκαμε μπροστά στο δίλημμα του ξεκληρίσματος των μανδαρίνων), που μας αρέσει να συζητούμε ή και να καταγγέλλουμε εκ του ασφαλούς, ενώ κατά τα άλλα, κοιτάζουμε μόνο τη δουλίτσα μας. Αλλά αυτό ακριβώς είναι που ζητεί και το Μέγα κτήνος. Φιλήσυχους νοικοκυραίους και προπάντων, ιδιώτες έτοιμους για όλα". ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/08/2005 Γεμίσαμε απο δαύτα τα κτηνάκια. Δυστυχώς! Διάβασε κι αυτό να δεις περισσότερα!

Δεν είχα ποτέ την καλύτερη γνώμη για την κυρία. Αισθανόμουν αυτή την πείνα για προβολή, για εξουσία, για δόξα. (Ξεχωρίζω τη «δίψα» από την «πείνα». Την πρώτη τη βρίσκω θεμιτή στους καιρούς μας, η δεύτερη σε κάνει ύαινα, να πατάς πάνω στα πτώματα από τα οποία τρέφεσαι). Την θεωρώ συνυπαίτια –όχι αποκλειστικά όμως- της Μεγάλης (ολυμπιακής) Ιδέας. Μου την έσπαγε αυτό το λαϊκο-κοσμικο-εστέτ προφίλ που λάνσαρε ως λαϊφ-στάϊλ, κάτι σαν η Εβίτα Περόν της Ελλάδας των ‘90’s. Μια Μιμή Ντενίση της πολιτικής που πολύ θα ήθελε να ήταν Μελίνα αλλά δεν είχε το qualities… Μου σήκωνε την τρίχα κάγκελο η έπαρσή της και όλα όσα έκανε για την αυτοπροβολή της. Ο κραυγαλέος τρόπος που επιδείκνυε τη χλίδα της. Τα άπειρα ταγιέρ με τις galactica βάτες. Οι συνεντεύξεις της στον Χατζηνικολάου και τον Πρετεντέρη. Οι αυλικοί της. Όλα… Πέρα όμως από όλα αυτά -που στο κάτω κάτω είναι προσωπικές απόψεις και περι ορέξεως κολοκυθόπιτες- δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τις ικανότητές της. Το ότι έβαλε ένα στόχο και τον πέτυχ

Οσο παιρνούν οι μέρες τόσο πιστεύω οτι το μπόϊνγκ ήταν γεμάτο ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΟΥΣ!

Μικρή σημείωση για μια κομμένη γλώσσα Σε ένα από τα ωραιότερα ποιήματά του ο Μάρκος Μέσκος (στο υπ’ αριθμ. ΙΙ από τον Ισκιο της γης του 1986) ξεκινάει με μια προμετωπίδα από εκείνες που συχνά (:ή έστω: κάποτε) είναι πιο κρίσιμες από αλάθητα μανιφέστα και αναγγελίες θριάμβων. Την αντιγράφω: «Ξανά δεν θα ανταμώσουμε πάρεξ στη στάχτη· / μακεδονίτικα πουλιά λαλούν μακεδονίτικα!». Δεν θα σας μιλήσω στα στενά όρια μιας επιφυλλίδας για τον ποιητικό λόγο του Μέσκου (ωστόσο μπαίνω στον πειρασμό να σημειώσω πως σε πείσμα των λογής φιλολογικών ιερατείων, ο Μέσκος, για τη δική μου οπτική, είναι πράγματι ένας από τους πιο σημαντικούς μεταπολεμικούς ποιητές της γλώσσας μας, θρησκευόμενος όχι με τρομερούς Παντοκράτορες αλλά αποκλειστικά με ίσκιους της γης, με σώματα και δέντρα, με μυρουδιές κι ανέμους, ματωμένα χώματα και αχαλίνωτα νερά). Θα σας μιλήσω για κάποιους συμπολίτες μας (μεταφορικά: για κάποια πουλιά στο δάσος του κόσμου), στους οποίους, εδώ και κάμποσες δεκαετίες, απαγορεύτηκε να μιλήσουν

Τότε… Ο Ισαάκ Σολωμού δολοφονείται καθώς προσπαθεί να κατεβάσει την τουρκοκυπριακή σημαία… Τώρα Οι τουρκοκυπριακές σημαίες κυματίζουν μεσίστιες ως ένδειξη πένθους για τον χαμό των 121… Θα ήθελα να έβλεπα το πρόσωπο της Ιστορίας όταν γεμίζει σελίδες, όταν γυρίζει σελίδες… Δυστυχώς, έχω δει μονάχα τα πρόσωπα των ηλίθιων που μιλούν για το «τέλος της Ιστορίας», για το τέλος των ανθρώπων… Παράξενος είναι αυτός ο κόσμος…

γειά σου και σένα Μοναχικέ! ΜΕ το θάνατο του Γιώργου Ζωγράφου φωτίστηκε παροδικά η ιστορία του «νέου κύματος», ενός μικρού και επίμονου κινήματος που διατηρεί ένα απόλυτα έντιμο χαρακτηριστικό: γερνάει υποδειγματικά. O Ζωγράφος πάντοτε μου θύμιζε την περιγραφή μελλοντικών ηγετών της Ρώμης, όπως τους αποδίδει ο Ρόμπερτ Γκρέιβς στους σιβυλλικούς χρησμούς που ενσωματώνει στο «Εγώ, ο Κλαύδιος»: «Ενας φαλακρός με μακριά μαλλιά». Επιπλέον συνειδητά μαυροντυμένος (μόνο σχετικά πρόσφατα τον είδα στο γυαλί με ένα λευκό πουκάμισο), σοβαρός και σεμνός, ανήκε απόλυτα στο χώρο του, στον καλλιεργημένο μικρόκοσμο των ανθρώπων που έζησαν μικροί στην Κατοχή και στον Εμφύλιο και χωρίς να γίνουν ένα με τους υπαρξιστές, σώθηκαν προσωπικά ενασχολούμενοι με την εξόρυξη των συναισθηματικών τους κοιτασμάτων. Η φωνή του ταυτίστηκε με τραγούδια που ακολουθούσαν αυτό το αρχαίο ήθος, παρότι έμοιαζαν να συνοδεύουν άλλες, πιο τραχιές και δυνατές προσπάθειες. OΤΑΝ μεσουρανούσαν, τους έφτανε η στιγμιαία αφή της φλόγα

Λίγα απο τα εκατοντάδες θύματα της ελληνικής "δημοσιογραφίας": «…η ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ των πτωμάτων συνεχίζεται!» «…αναζητούνται 6 πτώματα τα οποία μάλλον ΕΞΑΕΡΙΣΤΗΚΑΝ!» «…Υπήρχαν ΠΑΓΩΜΕΝΑ πτώματα;» (ερώτηση προς τον ιατροδικαστή που έμεινε έκθαμβος!) «…Ξέρετε αν οι πιλότοι των F-16 είδαν ΠΟΥΣΙ στα τζάμια;» «…το πιλοτήριο είχε ΔΙΑΜΕΛΙΣΤΕΙ!» «Οι συγγενείς των θυμάτων προτίμησαν για την ενημέρωσή τους τον ALPHA!!!» Το χειρότερο: αν απολύσεις έναν από τους παραπάνω «δημοσιογράφους», η ΕΣΗΕΑ και η ΕΣΗΕΜΘ θα κάνουν απεργία! Κι άλλα "πράματα και θάματα" στις ΑΙΧΜΕΣ: Ψεύτης «Ήλιος» Και βέβαια έχουμε και τα Νεκρόφυλλα

Αυτοί που δολοφόνησαν τους 121 ΔΕΝ ήσαν ταλιμπάν αλλά επιχειρηματίες!!!

Και τώρα; Πως θα πορευθείς εις την ζωή σου Τα χρόνια που σου μένουν πως θα τα εκμετρήσεις Πως τα παιδιά σου θα κοιτάζεις στα μάτια Τώρα που τα μάτια σου ‘γίναν σκόπευτρα Και τα δικά τους στόχοι … Lock in … Λένε πως κι αυτός ακόμη Ο Βάφεν της Καισαριανής Με το μυδράλιο Έπινε για να αντέξει … Εσύ τι έπινες Και τι θα πίνεις από εδώ και πέρα Τώρα που γεύτηκες αίμα … Πως είπες εκείνο το «Πυρ» Γαυγίζοντας; … Κυβέρνα τώρα! … Ολοι θα σε δικαιολογήσουν… Ορθολογικώς, έπραξες το σωστό! ... Τις Αποφάσεις... σου τις πήρες Επέλεξες να είσαι μοιραίος

Θα σ' αγαπώ θα ΖΕΙΣ μες στο τραγούδι... (Νομίζω οτι η φωνή της είναι η πρώτη που ξεχώρισα όταν ήμουν μικρός. Μεγάλωνα με αυτή τη φωνή. Τώρα μεγαλώνουν με την Παπαρίζου. Δεν ξέρω... Δεν θέλω ούτε να κρίνω ούτε να συγκρίνω... Φοβάμαι όμως οτι... Αστο! Ποτέ δεν ξέρεις...)

"Καθεαυτός, ο όρος «επιβίωση» έχει μιαν αξιόλογη εμπλοκή στις διαμάχες γύρω από το τι περίπου έμελλε να είναι η μοντέρνα ζωή εάν η διάλυση των σημασιών που κάποτε την στήριζαν εξακολουθούσε να επιταχύνεται. Ηδη απ' τη δεκαετία του '60, η προφητική αντιδιαστολή των εννοιών «ζωή» και «επιβίωση» είχε κερδίσει μεγάλη ακροαματικότητα στις συζητήσεις του πολιτικού και πολιτιστικού περιθωρίου, μέχρι που η συναίνεση εξουδετέρωσε πλήρως την κριτική, οπότε οι δύο όροι κατέληξαν οριστικά συνώνυμοι. Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι η ζωή εκμηδενίστηκε αντανακλάται μεγαλοπρεπώς στη φανατική επιμονή του τηλεοπτικού και εν γένει καταναλωτικού κυκλώματος να επαναλαμβάνει τον κενό και απολιθωμένο λεκτικό της αντίλαλο -«life», «live», «ζωντανό», «ζήσε!», «ζωντανή σύνδεση» και τα παρόμοια. Για να σου υποδεικνύουν διαρκώς ότι οφείλεις να ζήσεις πά' να πει ότι αναγνωρίζουν και οι ίδιοι, και μάλιστα σε βαθμό που τους επιβάλλει να σ' το λένε κατάμουτρα, ότι δεν ζεις καθόλου".

Παρόμοιες σκέψεις: "Τότε κατάλαβα τι σήμαινε ζωή. Αποφάσεις. Κάνω, δεν κάνω. Λέω ναί, λέω όχι. Αυτές σε κάνουν αυτόν που είσαι. Αυτές σε καταντάνε μοιραίο ή σε ανεβάζουνε στον ουρανό." ...μέσα σε μια ενδιαφέρουσα ιστορία!

"...Και μάλιστα απολογείται στους λεχρίτες που δεν είναι σαν κι αυτούς. Και μάλιστα, προσπαθεί να εξηγήσει στους λεχρίτες, γιατί δεν πρέπει κάποιος να είναι λεχρίτης..."

Μετά από πολλές εβδομάδες μπήκα στο monitor να δω τα ανακλαστικά αυτού του «Νέου Γενναίου Κόσμου» μπροστά στην αεροπορική τραγωδία… Δεν είδα τίποτα πέρα από ελάχιστα αμήχανα post . Η ευαισθησία εξαντλημένη στην σφαίρα των μικρών πραγμάτων που μας περιβάλλει. Περισσότερα και πιο σοκαρισμένα τα του Λονδίνου… Τι κρίμα! Να μην μπορείς να πεις τίποτα γι αυτό που συμβαίνει δίπλα σου. Για το οφθαλμοφανές. «Ατύχημα» λες και ξεμπερδεύεις γιατί αν κάτσεις να το ερμηνεύσεις θα φας «πόρτα» από όλα όσα έχεις υπερασπιστεί μέχρι τώρα… Ρικομέξ Σαμίνα Τέμπη Helios Κι άλλα, κι άλλες εκατόμβες… «Ατυχήματα» … Η άλλη λέξη για τις «παράπλευρες απώλειες». … Το ίδιο πράγμα στην ουσία… … Αγοράζω 3-4 «σαπάκια» και μπαίνω στο παιχνίδι… … Φθηνά τα «σαπάκια», φθηνά τα εισιτήρια, φθηνές οι ζωές… Μια χαρά! … Οοοπς! Επεσε ένα! Τι κρίμα! Βρε τι κρίμα! Αχ πολύ λυπηθήκαμε! … Λογιστικό το πρόβλημα. Θα επιλυθεί από Τετάρτη, πρώτα ο Θεός! … Κανείς δεν εξεγείρεται. Καμία συνείδηση δεν αφυπνίζεται. Ακόμη κι όταν πέφτουν οι

Μία μορφή, χίλια ονόματα κι ούτε ένας «κώδικας» Ποιος θεός, ημίθεος, άγιος, μάρτυρας, γκουρού ή Πάπας αξιώθηκε ποτέ κάτι παραπάνω από ένα ναό, ένα τέμενος, ένα μαυσωλείο, μια παγόδα ή μερικά ξωκλήσια; Ποιος στρατηγός, πολεμιστής ή ήρωας αξιώθηκε ποτέ κάτι παραπάνω από έναν ανδριάντα μπούστο ή όρθιος, άντε, μερικές φορές πάνω σε κανένα κοντόχοντρο άλογο με το αχρησιμοποίητο σπαθί να κρέμεται στο πλευρό του; Για ποιoν θνητό ή αθάνατο άνδρα συρθήκανε στα γόνατα τόσοι πολλοί, τόσο πολύ, με δική τους επιθυμία και όχι εξαναγκασμένοι από το βούρδουλα, το γιαταγάνι, την κάννη του μυδράλιου ή την εθελοδουλία; Και ποιος αξιώθηκε μια σχέση τόσο προσωπική με τους απλούς ανθρώπους, ώστε να τον προσφωνούν, να τον επικαλούνται, να τον χαιρετίζουν ή να τον ικετεύουν με τα πιο διαφορετικά επίθετα αγάπης, θαυμασμού, λατρείας αλλά και οικειότητας, εντοπιότητας, συγγένειας λες και είναι δικός τους, του σπιτιού τους άνθρωπος; Θεοτόκος, Μεγαλόχαρη, Φανερωμένη, Βρεφοκρατούσα, Γλυκοφιλούσα, Γιάτρισσα, Ελευθερ

«Σ' αυτούς τους μίζερους καιρούς οι ποιητές υπάρχουν για να λένε ότι οι καιροί είναι μίζεροι πρώτον, για να ψέγουν την παθητικότητα, δεύτερον και τρίτον, για να υψώνουν το χιούμορ στη δύναμη εκείνη που το κάνει να κλονίζει τα παραδεδεγμένα, ν' ανοίγει χαραμάδες προς την αλήθεια, και να μας προτρέπει να το γλεντάμε εντωμεταξύ». Νίκος Καρούζος «33X3X33 – ποιήματα, δοκίμια, θραύσματα» του e.e. cummings (Μετ. Χάρης Βλαβιανός εκδ. ΝΕΦΕΛΗ - 2004), «Μαύρο φως – Ποιήματα εις μνήμην Γιώργου Σεφέρη» του Richard Burns (Μετ. Νάσος Βαγενάς, Ηλίας Λάγιος εκδ. ΤΥΠΩΘΗΤΩ, 2005, σελ. 68), «Παστερνάκ – Τσβετάγιεβα – Ρίλκε η αλληλογραφία των τριών» (Μετ. Σταυρούλα Αργυροπούλου, Γιώργος Δεπάστας εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2005, σελ 396). Τρεις διαφορετικές εκδόσεις –ποιητικές συλλογές τα δύο πρώτα, δημοσίευση επιστολών το τρίτο–, ένα λογοτεχνικό φαινόμενο: η συνομιλία μεταξύ ποιητών. Μια συνομιλία, που διεξάγεται είτε μέσω της μετάφρασης- μεταγραφής- μεταφοράς (nachdichten στα γερμανικά) των ποιημάτων ενός πο

Πώς να σωπάσω μέσα μου Την ομορφιά του κόσμου Ο ουρανός δικός μου Η θάλασσα στα μέτρα μου Πώς να με κάνουν να τον δω Τον ήλιο μ’ άλλα μάτια Στα ηλιοσκαλοπάτια Μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω Στου βούρκου μέσα τα νερά Ποια γλώσσα μου μιλάνε Αυτοί που μου ζητάνε Να χαμηλώσω τα φτερά

Μέσα στα διαβάσματα των ημερών –απολαμβάνω τις εφημερίδες τα καλοκαίρια, όταν τα θέματα «ξεφεύγουν» από τα τρέχοντα- ξέχασα να κάνω λινκ σε ένα εξαιρετικό κείμενο, μέρος ενός πολέμου που ξέσπασε με αφορμή τη Γραμματική του Μπαμπινιώτη: Ο άχρηστος τηλεφωνητής και ο κύριος Mπαμπινιώτης του Γιάννη Η. Χάρη από τα ΝΕΑ (6/8/05) Είχε προηγηθεί το: Kριτική μιας άκριτης και ά-χαρης κριτικής του Γ. Μπαμπινιώτη στην ίδια εφημερίδα(23/7/05) Αλλα και τρεις ακόμη επιφυλλίδες του Γιάννη Χάρη («ΤΑ ΝΕΑ» 11/6 - 25/6 - 9/7) Bιβλία ταυτότητες, βιβλία σημαιάκια H μονοτυπική πολυτυπία Kαι πώς κλίνεται το «πρύτανης»;

«Το να μην είσαι παρά μόνο ο εαυτός σου - σ' έναν κόσμο που πασχίζει, μέρα - νύχτα, να σε κάνει τον οποιονδήποτε άλλον - σημαίνει να δώσεις τη σκληρότερη μάχη που ένας άνθρωπος μπορεί να δώσει». e.e. cummings

"...σ' αυτούς τους μίζερους καιρούς, οι ποιητές υπάρχουν για να λένε ότι οι καιροί είναι μίζεροι, πρώτον` για να ψέγουν την παθητικότητα, δεύτερον` και, τρίτον, για να υψώνουν το χιούμορ στη δύναμη εκείνη που το κάνει να κλονίζει τα παραδεδεγμένα, ν' ανοίγει χαραμάδες προς την αλήθεια, και να μας προτρέπει να το γλεντάμε εντωμεταξύ". Νίκος Καρούζος

Und wozu Dichter in duerftiger Zeit? Προς τι οι ποιητές σε μίζερους καιρούς; Χαίλντερλιν

Μια μυστική ομάδα, η «Able Danger», είχε καταλήξει σε ένα οργανόγραμμα της ομάδας που έκανε την επίθεση στη Νέα Υόρκη και διέθετε ακόμη και φωτογραφίες του Μοχάμεντ Αττα και άλλων τριών από τους αεροπειρατές, από το 2000! Ο Κερτ Ουέλντον, μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων και νυν αντιπρόεδρος των επιτροπών Στρατιωτικών Υπηρεσιών και Εσωτερικής Ασφαλείας της Βουλής, δήλωσε ότι το στοιχείο αυτό δόθηκε στην Επιτροπή για την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά ορισμένα μέλη της δεν ενημερώθηκαν ποτέ. Ή μήπως ενημερώθηκαν; Ωραίος αυτός ο πόλεμος των Πολιτισμών!

Συμπληρώνεται ένας χρόνος από την Τελευταία Μεγάλη Εθνική Αυταπάτη – ούτε καν Τελευταία Μεγάλη Εθνική Ιδέα δεν αξιώθηκε να είναι… Πάλι καλά δηλαδή διότι η Προτελευταία Μεγάλη Εθνική Ιδέα μας είχε φτάσει μέχρι τη Μελούνα. (Μελούνα: τοποθεσία στις προσβάσεις του Κάτω Ολύμπου στη Θεσσαλία, ανάμεσα Ελασσόνας και Τυρνάβου. Εκεί υπάρχει ένας αυχένας που το πέρασμά του οδηγεί στη πεδιάδα του Πηνειού .) Η Τελευταία Μεγάλη Εθνική Αυταπάτη ούτε μέχρι τη Ρόδο δεν μπορεί να μας φτάσει καθώς πιστοποιητικό ευ-πλοΐας παίρνει –δεν παίρνει- μόνο το χάρτινο καραβάκι με το πιτσιρικά της Τελετής Πραγμάτωσης της Μεγάλης Αυταπάτης. … Το χάρτινο καραβάκι σίγουρα δεν ήταν του Αγούδημου πάντως… Βάζω το χέρι μου στην φωτιά γι αυτό… Ο Παπαϊωάννου διαθέτει αισθητική ακόμη και όταν τη βάζει στην υπηρεσία της οικογενείας Αγγελόπουλων… Ουδέποτε θα την έβαζε στην υπηρεσία της οικογενείας Αγούδημων! (Οοοπς! Καλέ! Αυτή η φωτιά καίει!) … Και τι μας απόμεινε από τότε; Τα χρέη… Τα χρέη… Τα χρέη… Μόνο το χρέος μας προς τον

Παίζοντας ξαπλωμένοι στο χαλί του σαλονιού: «Μπαμπά, μ' αγαπάς;» ρωτά ευθέως. «Πολύ σ' αγαπάω, παιδί μου», απαντώ γρήγορα στο ίδιο ύφος. «Και με θέλεις;». «Βεβαίως και σε θέλω». «Ε, κι εγώ γι' αυτό ήθα», λέει μετά συμπεραίνοντας.

Το 4ο Ράιχ (=ΗΠΑ) επέτρεψε πάλι τη δημοσίευση φωτογραφιών με τα φέρετρα των νεκρών «μισθο-σταυροφόρων». Πρόοδος! (Από εδώ και πέρα -και για χρόνια πολλά, ως φαίνεται-, όπου «ΗΠΑ» θα μπαίνει το συνώνυμο: «4ο Ράιχ». Για να λέμε τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα.)

Ibrahim Ferrer

ΕΝ-ΣΤΑΣΕΙΣ Σιωπή Του ΜΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ (Μνήμη 4 Αυγούστου) Where shall the world be found, where will the world resound? Not here, there is not enough silence Ash Wednesday (1930), T.S. Elliot Πώς θα ξαναβρεθεί η λέξη, θα επανηχήσει ο λόγος; ΕΝ-ΣΤΑΣΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/08/2005

«Ο ποιητής μπορεί να κάνει μόνο μια προσευχή: να μην καταλαβαίνει το απαράδεκτο – κάνε να μην καταλαβαίνω, για να μην παρασύρομαι… κάνε να μην ακούω, για να μην πρέπει να απαντάω… Η μόνη προσευχή του ποιητή είναι η προσευχή να είναι κουφός». Μαρίνα Τσβετάγιεβα 1932

"Ολοι καλά εκεί κάτω; Τα παιδιά καλά; Να μου φιλήσεις τους δικούς σου!"

«Την εποχή που έγραφα τη μουσική του Ματωμένου Γάμου, δυο μήνες πριν από την παράσταση του στο θέατρο- την άνοιξη του 1948, στο ίδιο θέατρο, μιλούσα για πρώτη φορά στους Αθηναίους για το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι, το Ρεμπέτικο. Κι όπως ο Γκάτσος θέλησε να μεταφυτέψει τις Ισπανικές προσωδίες στους λαϊκούς ποιητικούς ρυθμούς της γλώσσας μας, έτσι κι εγώ προσπάθησα να προεκτείνω τους ρυθμούς αυτούς στις παντοτινές πηγές της νεοελληνικής ευαισθησίας». Σημειώσεις του ίδιου του Μάνου Χατζιδάκι το 1965 για το έργο του Λόρκα που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα το 1948 από το Θέατρο Τέχνης, σε μετάφραση-στίχους Νίκου Γκάτσου, σκηνοθεσία Κάρολου Κουν και σκηνικά κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη με τους: Βάσω Μεταξά, Έλλη Λαμπέτη, Βασίλη Διαμαντόπουλο και Δημήτρη Χατζημάρκο στους κύριους ρόλους. Ο Λόρκα φαίνεται να είχε μια μυθική διάσταση στα μάτια του νεαρού και ανήσυχου τότε συνθέτη, στα σκοτεινά χρόνια της δεκαετίας του 40 όπως και για τον Γκάτσο που μες τα χρόνια της κατοχής άρχισε τη μετάφραση το

Μιλάμε για πολλά γέλια (και δάκρυα)!

Είπα να μην τα πάρω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ στο κρανίο καλοκαιριάτικα. Και δεν τα πήρα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Απλώς ΠΟΛΥ! Χαζεύοντας την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ βρήκα, συμπτωματικά, το παρακάτω: Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι και οι χιμπαντζήδες ψεύδονται ασύστολα εξαπατώντας τους αντιπάλους τους. Ωστόσο, οι ειδικοί επισημαίνουν πως το ψεύδεσθαι απαιτεί μία ιδιότητα μοναδική στο ανθρώπινο είδος: τη θεωρία του νου. Για να πει κάποιος ψέματα και μάλιστα πειστικά πρέπει να πιστεύει ότι ο αποδέκτης τους διαθέτει νου, τον οποίο μπορούν να παραπλανήσουν. Όταν τα παιδιά γίνουν τεσσάρων ετών έχουν αποκτήσει την ικανότητα να εξαπατούν τους άλλους, κάτι που είναι ταυτόσημο με την ικανότητα επιβίωσης. Aσφαλώς, οι περισσότεροι ενήλικες είναι «καλλιτέχνες» του είδους. Tο ενδιαφέρον ωστόσο ενός ψεύδους έγκειται στα ψυχολογικά αίτια που μας κάνουν να το εκστομίσουμε. Oι ναρκισσιστικές προσωπικότητες λένε ψέματα επειδή έτσι νιώθουν καλύτερα για τον εαυτό τους, ενισχύοντας την εύθραυστη αυτοπεποίθησή τους. Πιο ενδιαφέροντες ψεύτες είναι οι

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεώς μας. Τριαντάφυλλα στο Παράθυρο

Με τι γέλια και τι ενθουσιασμό διάβαζε στις 9 το πρωί, από Κρατική συχνότητα, η ραδιοφωνατζού για το κενό στα μέτρα ασφάλειας που αποκάλυψε Βρετανός δημοσιογράφος !!! Και τι «μπράβο στο παλικάρι» και τι «τσκ, τσκ, τσκ τα γαλλάκια» και τι «ωραίον ρεπορτάζ»!!! Βρε ανόητο πλάσμα, όταν μας έκαναν πέρσι τα ΙΔΙΑ στην Ελλάδα και στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, γιατί έβγαινες από τα ρούχα σου; Τελικά το να είσαι «ελληναράς –ού» είναι βαθύτατη και βαρύτατη ασθένεια με καθολική συμπτωματολογία.

«Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε, κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και προπαντός, κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε». Γιώργος Χειμωνάς Ηταν γνωστή η αγάπη της Μαλβίνας Κάραλη για τον Γιώργο Χειμωνά, αν θυμηθούμε μόνο τη φράση της: «... ο πατέρας Χειμωνάς», με την οποία αναφερόταν δημόσια σ' εκείνον. Ο ποιητικός λόγος του Γιώργου Χειμωνά δίνει τον τόνο, από την πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου με τίτλο «Σαββατογεννημένη» με τα τελευταία κείμενα που έγραψε η Μαλβίνα Κάραλη στο περιοδικό «Symbol». Το βιβλίο μια κομψή, «χαμηλόφωνη» έκδοση, σε σχεδιασμό, επιμέλεια και πρόλογο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου κυκλοφορεί αυτό το καλοκαίρι από τη σειρά «01 Κείμενα» των εκδόσεων «Τσαγκαρουσιάνος». Γι' αυτήν που έφυγε νωρίς

Όταν έχεις ζηλέψει τόσο φριχτά τα κείμενα του ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ σου είναι διπλά δύσκολο να γράψεις ένα κείμενο για τη Γεύση. Θα αρκεστώ λοιπόν σε ολίγα μόνο για την πρώτη, μετά από καιρό, επίσκεψή μου σε ένα «σκουφάτο» εστιατόριο, στο κοντινό μου (τι τύχη!) Squirrel στο Danai Beach Resort, πριν τη Νικήτη, στη Χαλκιδική. Σ’ αυτόν τον Παράδεισο, ιδιοκτησία της οικογένειας Ρίφενσταλ, τα κλειδιά κατέχει ο Ερβέ Προνζάτο (Herve Pronzato). Ενας από τους πιο σπουδαίους σεφ της Ευρώπης και ίσως ο πιο σημαντικός από εκείνους που κατοικοεδρεύουν εδώ και λίγα χρόνια στην Ελλάδα. Ο Προνζάτο έχει περάσει από την Σπονδή, το St’astra, το δικό του Ruby Club και σε άλλα «σκουφάδικα». Η μυρωδιά του πεύκου και της θάλασσας εξάγνισε τις αισθήσεις. Η κυριαρχία του λευκού. Οι θεατράλε φωτισμοί, τα σκοτεινά νερά του Τορωναίου. Τα δύο ευγενέστατα παιδιά, ένα αγόρι, ένα κορίτσι που μας περίμεναν στις σκάλες. Ευδαιμονία πριν καν καθίσεις στο τραπέζι. Και ύστερα οι κατάλογοι. Λιτοί. 7-8 πρώτα, 6 κυρίως πιάτα, 7 γλυκά… Όλ