ANemos

People are strange, when you're a stranger Faces look ugly when you're alone People seem wicked, when you're unwanted Streets are uneven, when you're down Doors Δύο μέρες μετά την παρέλαση. Οι εξέδρες των επισήμων έχουν ήδη μαζευτεί. Τα δαφνόφυλλα μαραίνονται από την παράταιρη ζέστη του Οκτωβρίου. Τα ντεμί σεζόν κοστούμια των επισήμων βρίσκονται σε μια αμηχανία. Εκεί από όπου πέρασαν τα άρματα μάχης – ο “Αγγελιοφόρος” έγραφε προχθές ότι είμαστε, μαζί με τη Γαλλία και την Τουρκία, μια από τις τελευταίες ευρωπαϊκές χώρες, όπου συνεχίζουν να γίνονται παρελάσεις – έχει μείνει το θλιμμένο αποχαιρετιστήριο βλέμμα του κυρίου Στεφανόπουλου. Οι σημαίες διπλώνονται προσεχτικά για να ξαναβγούν στο δρόμο, στο μπαλκόνι, στην κερκίδα, στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου κατά την επόμενη εθνική επέτειο ή την επόμενη αθλητική νίκη. Φέτος ήταν η χρονιά της. Τη σηκώσαμε, την κρεμάσαμε, τη φορέσαμε, την ανεμίσαμε. Στις 25 Μαρτίου, στο Euro , στους Ολυμπιακούς, στ

Κείνες οι ξαφνικές λιακάδες, μες στο καταχείμωνο δεν είναι παρά οι προσπάθειες που κάνει ένα παραπλανημένο περσινό τζιτζίκι να ξαναβρεί τον προσεχή του Ιούλιο. Οδυσσέας Ελύτης Κ υριακή μεσημέρι ενός παράταιρα καλοκαιριάτικου Σαββατοκύριακου και αφού την προηγούμενη εβδομάδα πνιγήκαμε στη βροχή. Σαν να είχε ξεχάσει κάτι το καλοκαίρι και να γύρισε να το πάρει. Το κασκόλ της Εθνικής μας που το ξέχασε πίσω από την τηλεόραση. Την ομπρέλα θαλάσσης ή εκείνο το βιβλίο που είχε αγοράσει πριν από τις διακοπές και δεν πρόλαβε να διαβάσει. Φυσάει ένας νοτιάς που γυρίζει μόνος του τις σελίδες των εφημερίδων και των περιοδικών. Το “minima” με αφιέρωμα στην ΤΡΟΦΗ είναι όμορφο. Μόνο το δικό μου κείμενο δε μου αρέσει. Είναι βαρύ. Είναι λίγο. Είναι πολύ. Κάτι έχει. Στο καλάθι δε χωρεί, στο κοφίνι περισσεύει. Σιγά μην πιάσει τόπο η πρόταση για πανεπιστημιακή έδρα γαστρονομίας στη Θεσσαλονίκη! Μια έδρα Κινηματογράφου πήγαν να κάνουν και δεν ξέρουν αν και πώς θα λειτουργήσει. Ψιλά γράμματ

« Ουδέν μάγειρος ποιητού διαφέρει » Νικομήδης Γεύση. Η κολασμένη και η αθώα. Η εξαρτημένη και η αυτόνομη. Αίσθηση της ύλης και των ιδεών. Τα μάτια κοιτάζουν αλλά δεν παράγουν εικόνες, δεν ονειρεύονται. Τα αφτιά ακούν μα δεν μιλούν. Η όσφρηση εντοπίζει, θυμάται, επιθυμεί, αλλά δεν εκπληρώνει την επιθυμία. Το δέρμα αγγίζει και αγγίζεται, αναριγά, ματώνει, χαϊδεύει, αλλά δεν ενώνει ούτε ενώνεται. Μονάχα η γλώσσα από όλα τα όργανα του σώματος έχει το προνόμιο να γεύεται, να επιθυμεί, να εξερευνά, να θυμάται, να επιλέγει, να επιθυμεί, να γοητεύει και να γοητεύεται, να ενώνει, να ανακαλύπτει. Να επικοινωνεί. Το κέντρο του σύμπαντος είναι η γλώσσα. Κι όλες οι άλλες αισθήσεις και τα όργανα αυτήν υπηρετούν και από αυτήν συμπληρώνονται. Η γλώσσα πρώτη αναγνώρισε και κατανόησε το καλό (το εύγευστο, το ηδύ), το κακό (το αηδές, το πικρό, το δηλητηριώδες) όταν οι άλλες αισθήσεις “έπαιζαν ακόμη τις κουμπάρες” μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαισθήσεων. Αυτή πρώτη γνώρισε τον κόσμο, αφού η

«Από τη διακοσμητική, λυρική, παραδοσιακή ή φολκλορική τέχνη προτιμάω χίλιες φορές τον κινηματογράφο, το μποξ, την τζαζ, το ηλεκτρικό φως, το γραμμόφωνο, τη φωτογραφική μηχανή. Τηλέφωνο, νιπτήρας, λευκά ψυγεία βαμμένα με ριπολίνη, μπιντές, μικρό γραμμόφωνο, ιδού τα αντικείμενα της πιο αυθεντικής και καθαρής ποίησης» Salvador Dali «Το Κίτρινο μανιφέστο» Είμαι στο Google ψάχνοντας να βρω αν μας διέφυγε κάτι σημαντικό από αυτό το κίτρινο τεύχος, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι πάντοτε κάτι μας διαφεύγει ό,τι κι αν κάνουμε . Γράφω τη λέξη “κίτρινο” και πατώ το κουμπί “ Im ’ Feeling Lucky ”. Εμφανίζεται το site www . gourmed . gr στη σελίδα με την παρουσίαση του εστιατόριου “Κίτρινο Ποδήλατο” που βρίσκεται στο Γκάζι, στην Αθήνα. Ξαναδοκιμάζω την τύχη μου στη δημοφιλή “μηχανή αναζήτησης” και αυτήν τη φορά μου βγάζει το “Κίτρινο Γαλάζιο”, έναν παλιό δίσκο της Αννας Βίσση στο www.music.gr . Από κάτω «To καλάθι σας είναι άδειο!». Και θα παραμείνει άδειο. Νέα προσπάθεια.

- Τι είναι ένα ποίημα για σας; «Πρώτα πρώτα, είναι μια συνάντησή μου με λέξεις που έχουν καθαρά βασανιστικές προθέσεις απέναντί μου. Μου αντιστέκονται και πρέπει να κάνω μεγάλες διαπραγματεύσεις μαζί τους. Αυτή είναι μια διαδικασία επίπονη και ηδονική. Είναι ένα παζάρι ήχων, ένα παζάρι λέξεων. Προσέχω ποια θα μου τη φέρει, γιατί είναι πάρα πολύ ύπουλες. Δεν καταφέρνω πάντα ν' αποφεύγω τις ακατάλληλες. Είναι περίεργο, πώς ενώ είμαι τόσο καχύποπτη απέναντί τους, εν τούτοις με ξεγελούν πάρα πολύ. Κι αυτό φαίνεται στο αποτέλεσμα του μέτριου ή του κακού ποιήματος». Απόσπασμα από συνέντευξη της Κικής Δημουλά στην Ολγα Μπακομάρου (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/03/2002) Το shopping του τίποτα… Πολυκαταστήματα, shopping malls , εμπορικά κέντρα, μπουτίκ, σούπερ μάρκετ με τα ομοιόμορφα καροτσάκια έξω από αυτά. Με τη μυρωδιά του πλαστικού και του αποσμητικού χώρου. Στημένα με τις επιστημονικές μεθόδους των merchandizers και του τρόπου που σκηνοθετούν ράφια, βιτ