ANemos

«Αν ο υπολογιστής μπορεί να κάνει τις τέσσερις πράξεις και μπορεί να ξεχωρίσει το μηδέν από το ένα, τότε είναι ικανός να κάνει τα πάντα. Mπορείτε να πάρετε μια σειρά ασυνείδητων λειτουργιών και να χτίσετε δομές... Mπορείτε να φτιάξετε ολόκληρο μυαλό... Μπορείτε να κάνετε τις ιδέες να σκέπτονται τον εαυτό τους». Alan Turing Είναι εδώ. Είναι παντού. Πάντοτε ήσαν εδώ. Ο άνθρωπος από τότε που, άνω θρώσκων, πάτησε στα δύο του πόδια δύο πράγματα είχε ανάγκη: σκλάβους για να του κάνουν τις δύσκολες δουλειές και να νιώθει το αφεντικό του πλανήτη -διότι τι σόι αφεντικό είσαι αν δεν έχεις υφισταμένους;- και θεούς για να φοβούνται οι σκλάβοι και να προσεύχεται ο ίδιος. Τους δεύτερους τους δημιούργησε εύκολα. Δε χρειαζόταν εργαλεία, η φαντασία του και η Φύση αρκούσαν. Το να βρει κορόιδα ήταν κομμάτι πιο δύσκολο. Στην αρχή εξημέρωσε κακήν κακώς τα ζώα κι όταν αυτό δεν του ήταν πια αρκετό, υποδούλωσε τους συνανθρώπους του. Βολεύτηκε. Για χιλιάδες χρόνια. Πρώτα οι δούλοι, ύστερα

«Το Internet δεν θα μας κάνει εξυπνότερους, αλλά θα μας δώσει δυνατότητες επιλογής. Δε θα κάνει την κοινωνία μας δικαιότερη, αλλά θα μας δώσει τη δυνατότητα να αναπτύξουμε συστήματα όπου θα επικρατεί περισσότερη δικαιοσύνη. Τιμ Μπέρνερς-Λι Γιατί ένα τεύχος “ email ”; Το να γράφεις για το email που γίνεται 33 χρόνων είναι ρετρό! Δεν είναι, να πεις, ούτε “30 χρόνια email ” ούτε 40 ούτε 50. Ο λόγος που αφιερώνουμε αυτό, το 3 ο τεύχος μας στο email είναι γιατί το email και το @ αποτελούν πλέον τα σύμβολα αυτής της γενιάς που εξ απαλών ονύχων βίωσε τη λογική του Internet και της ψηφιακής τεχνολογίας και η οποία σήμερα αρχίζει να αποτελεί τον κορμό και το αύριο της κοινωνίας. Είναι η γενιά που δε θυμάται ούτε το Πολυτεχνείο ούτε την ασπρόμαυρη μονο-κρατική τηλεόραση ούτε τη Σοβιετική Ενωση και την “περεστρόικα”, πιθανώς ούτε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Στους δικούς της συμβολισμούς και στις δικές της τοιχογραφίες δεν υπάρχουν “σφυροδρέπα

»Θεσσαλονίκη Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 1966 Θέμα: Μία επίσκεψις στην 36ην Διεθνήν Εκθεσιν Θεσσαλονίκης « Σήμερα είναι τα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης. Το πρωί σηκώθηκα, πλύθηκα, έφαγα το πρωινό μου και μετά ρώτησα τη γιαγιά μου: “γιαγιά, θα πάμε στην Εκθεση;” και εκείνη μου απάντησε ότι πρώτα θα πάμε να μου αγοράσει παπούτσια και μετά βλέπουμε. Μετά από λίγη ώρα ήμασταν στο μεγάλο κατάστημα του Μούγερ στην οδό Τσιμισκή. Εκεί ένας κύριος μου έδωσε να δοκιμάσω ένα ζευγάρι καφέ μποτάκια με “κρεπ” για να μη γλιστράνε. Μου άρεσαν και παρακάλεσα τη γιαγιά να τα φορέσω αμέσως. Μετά αποχαιρέτησα τα καλοκαιρινά μου πέδιλα και τα έβαλα μέσα στο κουτί από τα καινούργια παπούτσια και η γιαγιά μου είπε “με γεια σου” και ο κύριος Μούγερ μας είπε “καλό χειμώνα” και φύγαμε. Στο δρόμο εγώ κοιτούσα συνέχεια τα παπούτσια μου που ήταν πολύ ωραία αν και με έσφιγγαν λίγο και σε λίγο φτάσαμε στην Εκθεση. »Ηταν πολύ ωραία εκεί στην Εκθεση. Είχε κλόουν, το μαλλί μιας γριάς,

Πέρασαν κιόλας τέσσερις μήνες από τότε που έπεσε η ιδέα για το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας. Μάιος, Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος. Οι μήνες που δεν έχουν “ρο” και που το κρασί θέλει νερό, όπως έλεγαν οι παλιοί. Μαζί τους πέρασε –κι έκλεισε– μια ολόκληρη εποχή. Η εποχή πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Η εποχή της διεκδίκησης, της προετοιμασίας και της τέλεσής τους. Οι γραμμές αυτές γράφονται λίγες μόνο ώρες μετά την τελετή λήξης τους. Ακόμη ο λογαριασμός δεν έχει έλθει, αλλά είμαι σίγουρος ότι δε θα τσακωθούμε για το ποιος θα τον πληρώσει. Θα τον πληρώσουμε όλοι. Ρεφενέ. Τελικά, άξιζε τον κόπο όλη αυτή η υπερ-προσπάθεια; Το αποτέλεσμα δικαίωσε τα συλλογικά μας όνειρα, την αναμονή, την αγωνία, το κόστος; Θα δείξει! Σημασία έχει ότι τώρα τελειώνει, ουσιαστικά, η δεκαετία του ’90 και ξεκινάει η δεκαετία των ’00s. Μαζί τελειώνει –ύστερα από απίστευτες παρατάσεις– και η μακρόσυρτη περίοδος της Μεταπολίτευσης, για να μην πω ότι με τα εγκαίνια της γέφυρας Ρίου-Αντ