ANemos

Είναι δύσκολο έως αδύνατο να προβλέψει κάποιος το μέλλον της ανθρώπινης εξέλιξης καθώς αυτή επηρεάζεται από μια σειρά παράγοντες που ξεφεύγουν της σημερινής μας αντίληψης για τα πράγματα. Όπως λέει και ο Maciej Henneberg, καθηγητής Ανθρωπολογίας και Συγκριτικής Ανατομίας, επικεφαλής του Τμήματος Anatomical Sciences της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αδελαΐδας, στην Αυστραλία: «Ο βασικός μηχανισμός της ανθρώπινης εξέλιξης είναι ένα σύνολο θετικών, αυτοενισχυόμενων αλληλοεπιδράσεων ανάμεσα στη βιολογική μας κληρονομιά, το φυσικό μας περιβάλλον, την τεχνολογία και την κοινωνική μας οργάνωση». Κοιτάζοντας το μέλλον το μόνο που μπορεί κάποιος να πει είναι το τι είναι πιθανό να συμβεί και τι όχι. Τα σενάρια τα οποία «παίζουν» είναι δύο με όλες φυσικά τις ενδιάμεσες παραλλαγές τους. Το πρώτο σενάριο –ή «μαύρο» σενάριο- λέει ότι θα είμαστε το πρώτο είδος που θα εξαφανιστεί …οικειοθελώς από προσώπου γης. Όπως άλλωστε αποδεικνύουν τα πρόσφατα γεγονότα με την τρομοκρατική επίθεση στη Νέα

Γεννιέται ο Τασούλης μας!

«Αν αφήσουμε την Κοινωνία της Πληροφορίας στις δυνάμεις της αγοράς, οι πλούσιοι θα αγοράζουν υπολογιστές, θα γίνονται παραγωγικότεροι και πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί που δεν μπορούν να το κάνουν θα μένουν στάσιμοι...» Μιχάλης Δερτούζος Είναι ελάχιστες οι μεγάλες ουτοποίες -οι «Εποχές του Ονείρου»- που κάποιες κοινωνίες ή ομάδες ευτύχησαν να ζήσουν έστω και για λίγο κι ακόμη λιγότερες οι ιδεολογικές ουτοπίες που γέννησαν επαναστάσεις, στη διάρκεια των οποίων «τα όνειρα πήραν την εκδίκησή τους», λίγο πριν καταρρεύσουν είτε από αντεπαναστάσεις είτε από τα ίδια τα «παιδιά» τους. Αντίθετα, οι τεχνολογικές ουτοπίες της επικοινωνίας, από τον τηλέγραφο μέχρι το ραδιόφωνο και την τηλεόραση και, πιο πρόσφατα, η ουτοπία του Internet, στάθηκαν πιο «τυχερές» από τις «αδελφές» τους. Οι περίοδοι αυτές της δημιουργίας, «του συλλογικού ονειρέματος, των παθιασμένων συζητήσεων και των ελεύθερων συναθροίσεων»1 επέζησαν για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους και «μπόλιασαν» την κοινωνική πραγματικότητα πριν πα

Άφιξη στη Θεσσαλονίκη... Κυριακή των Βαΐων! ... Αλλαγή πλεύσης...

Ναζίμ Χικμέτ Αυτός ο Τόπος Είναι ο Τόπος Μας Αυτός ο τόπος που μοιάζει κεφαλή φοράδας που 'ρθε καλπάζοντας από την μακρυνήν Ασία για να βραχεί στη Μεσόγειο, ο τόπος μας είναι. Ματωμένοι καρποί, σφιγμένα δόντια, γυμνά πόδια, γη που μεταξωτός τάπητας μοιάζει, το παιδί αυτό, αυτός ο παράδεισος, ο τόπος μας είναι. Ας κλείσουν οι πόρτες που ανήκουν στους άλλους ας κλείσουν για πάντα Ας πάψουν οι άνθρωποι να 'ναι ανθρώπων σκλάβοι Η έκκληση αυτή 'ναι δική μας. Να ζει κανείς μόνος και λεύτερος σα δέντρο, να ζει κανείς αδερφικά σαν τα δέντρα ενός δάσους Αυτό 'ναι το όνειρό μας.

"Καίει ο ήλιος αγοράκι μου, ε; Καίει αστέρι μου ! Αφησέ με να σκεπάσω τα ματάκια σου με το χέρι μου. Αφησέ με... Μίλα μου… Είσαι καλά; Είσαι λίγο καλύτερα που σ’ έχω στην αγκαλίτσα μου; Μμ ; Σε λίγο θα μας αφήσουν να πάμε σπίτι μας. Μην ανησυχείς. Θα πάμε και τι θα κάνουμε; Ε; Θα παίξουμε με το ποδήλατο; Ε, μικρέ μου; Τώρα όμως θα καθίσουμε για λίγο εδώ, μαζί παρεούλα. Να σου πω ένα ποίημα; Ένα ποίημα ενός Τούρκου ποιητή; "Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα. Τις πιο όμορφες μέρες τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα κι αχ ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω δε στο 'πα ακόμα" ................................... Σου άρεσε, ε; Έτσι είναι αγοράκι μου. Όπως το έγραψε ο ποιητής. Τις πιο όμορφες μέρες δεν τις έχουμε ζήσει ακόμη. .................................. Το ξέρω ! Σήμερα δεν είναι μια όμορφη μέρα. Είναι που καίει ο ήλιος... Είναι που καίει η γη μας Είναι που πρέπει ο μπαμπάς να φοράει αυτ

Μπήκε, λέει, και η Ανοιξη στον Πόλεμο. Πάνοπλη ! Όπως πάνοπλη είναι πάντοτε η Ανοιξη. Κι ας είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια η Εποχή των Πολέμων... Η Ανοιξη αντιστέκεται. Ξεπερνά τον Θάνατο. Διότι πριν ο άνθρωπος την επιλέξει ως "Εποχή Πολέμου", εκείνη είχε ήδη επιλέξει να είναι η Εποχή της Ανάστασης. Θεών, Λαών και ανθρώπων ! Σαρώνει τον Θάνατο. Τον υπερνικά. Τον υπερακοντίζει. Τον διαπερνά. Ανελέητη με τον Θάνατο όσο κι ο Θάνατος με τους ανθρώπους. Κάθε χρόνο επιβεβαιώνω την ίδια υπόθεση που έκανα όταν ήμουν 6 ετών: η Ανοιξη είναι το αντίθετο του Θανάτου. Είναι η εισπνοή της ζωής. Η ανάσα... Καλή Ανοιξη !

Η πρώτη Δευτέρα μιας Ανοιξης που νομίζαμε πως δεν θα έλθει ποτέ. Το τέλος ενός απο τους πιο σκληρούς μας Χειμώνες. Βαθιές αναπνοές. Εισπνοή απο τη μύτη, εκπνοή απο το στόμα. Αχόρταγα. Λες και με αυτή την κίνηση θα αλλάξει το δέρμα. Λες οτι θα μείνει ένα άδειο πουκάμισο σε σχήμα ανθρώπου στο πάρκινγκ. Λες οτι το νέο δέρμα να έχει φτερά. Όσο βάρος μου δίνεται να σηκώσω θα το σηκώσω και μάλιστα πιο ψηλά. Όσοι ζωή μας δώθηκε θα την ζήσουμε και μάλιστα πιό έντονα. Είναι ωραία η Ανοιξη. Ακόμη και όταν δεν είναι ωραία. Μπαίνουμε στον μήνα της Ανάστασης !

ΑΝΑΣΤΟΛΗ -λένε- του ΠΟΛΕΜΟΥ ! Αεροπειρατεία στην Τουρκία καταλήγει στην Αθήνα. "Επιτυχής επιχείρηση για εξουδετέρωση αεροπειρατή στα Σπάτα" Ιράκ:Βομβάρδισαν το υπουργείο Πληροφοριών. Νέα μεγάλα Αντιπολεμικά συλλαλητήρια στην Αθήνα, στην Ελλάδα, σε όλο τον κόσμο ! ΗΠΑ:Υψηλή η δημοτικότητα του προέδρου Μπούς Παύση στην προέλαση προς τη Βαγδάτη

Λίγο πριν απο ένα ακόμη ταξίδι. Μετά απο δύο χρόνια στην κοιλιά ενός καφκικού οργανισμού, μιας κιμαδομηχανής που υποτίθεται ασχολείται με το Internet. O κύκλος ολοκληρώνεται σε λίγο... Αλλαγή πλεύσης Αλλαγή ζωής Δεν είναι μια εύκολη διαδικασία ! Είναι όμως πολύτιμη ! Χθές μια υπέροχη ταινία. Ο ΗΡΩΑΣ ! Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν ένα αληθινό αριστούργημα !

του Ευγένιου Αρανίτση Τώρα κλαις. Γιατί κλαις; Συ δεν ήσουν που γέλαγες χτες; ΛΑΪΚΟ Κοίταζα μάλλον αφηρημένος τις εικόνες που πρόβαλλε η ΝΕΤ από το αεροπλανοφόρο Ρούσβελτ, πλωτή βάση στην ανατολική Μεσόγειο εν όψει των επιχειρήσεων στο Ιράκ και, αναπάντεχα, με άγγιξε η ανάμνηση της εποχής όπου τέτοια γιγάντια πρότυπα πολεμικής ετοιμότητας αποτελούσαν μέρος του σκηνικού της ευφορίας, εκείνου του κοσμοπολίτικου εξωραϊσμού της Δύσης που χαρακτήριζε τη δεκαετία του '60. Αυτή η ανάμνηση, πιστεύω, έφερνε μαζί της έναν αναδρομικό προϊδεασμό των όσων ακολούθησαν. Συγκρατώ εικόνες του 6ου Στόλου στο Ιόνιο, στην Κέρκυρα. Ο στόλος προκαλούσε αισθήματα θαυμασμού. Οχι ότι έλλειπαν οι άνθρωποι που αντιμετώπιζαν την αμερικανική επίδειξη δύναμης καχύποπτα ή εχθρικά, αλλά η φήμη που πλανιόταν γύρω απ' τα φωτισμένα πλοία, τις νύχτες του καλοκαιριού, στο παλιό λιμάνι ή στον κόλπο της Γαρίτσας, ήταν αυτή ενός μυθικού αριστουργήματος ήρεμης αποφασιστικότητας, η ανταύγεια του

Είχα καιρό να τον συναντήσω. Ίσως επειδή τον είχα ανάγκη. Πάντοτε όταν τον έχω ανάγκη εξαφανίζεται. Ή για να το πω καλύτερα, όταν το ψάχνω επειδή έχω ανάγκη. «Δεν είμαι υπηρεσία υποστήριξης ατόμων με ψυχολογικές ανάγκες» μου είχε πει κάποτε, «είμαι Πολεμιστής !». Χθες όμως εμφανίστηκε. Μόνος του. Ήταν πιο φωτεινός από ποτέ και μου φάνηκε ψηλότερος και λίγο πιο νέος. «Δεν είσαι πολύ καλά» μου είπε. «Είμαι θλιμμένος, οργισμένος, ψυχοπλακωμένος, αγριεμένος» του απάντησα. «Το κατάλαβα. Πάλι κάθισες στο παγκάκι». Χρησιμοποιούσε αυτή την έκφραση με το «παγκάκι» κάθε φορά που έβγαινα από το Μονοπάτι μας. ΕΓΩ- Μα δεν έχω καθίσει στο παγκάκι. Ίσα-ίσα προσπαθώ να είμαι όσο πιο δραστήριος γίνεται. ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Πάνω στο παγκάκι όμως. Σαν την μαϊμού. Γέλασε. Θύμωσα. ΕΓΩ- Γιατί το λες αυτό; ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Γιατί όλα αυτά που λες και κάνεις δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα και κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. ΕΓΩ- Τι άλλο να κάνω; ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Για το πόλεμο; Μπήκε όπως πάντα στο «ψητό». Χωρίς περιστροφές. ΕΓΩ- Ν

23 Φεβρουαρίου 2003 Κυριακή Πεθαίνει σε κλινική της Αθήνας, στην οποία νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες, ο παππούς μου, ο Τίτος Βανδής, χτυπημένος από καρκίνο.