ANemos

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι Είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι Σκύβοντας μαζί Κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Αλίμονο! Οι στεγνές φωνές μας Όταν ψιθυρίζουμε μαζί Είναι ήσυχες και ανόητες Σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι Ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί Στο ξερό μας κελάρι Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα Παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση Αυτοί που πέρασαν Με ολόισια μάτια, στου θανάτου τ'άλλο βασίλειο Μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται- όχι ως χαμένες Βίαιες ψυχές , μα μοναχά Ως κούφιους ανθρώπους Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους Μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα Στου θανάτου τ' ονειρικό βασίλειο Αυτά δεν εμφανίζονται : Εκεί, τα μάτια είναι Ηλιόφως σε μια σπασμένη κολόνα Εκεί, είν' ένα δέντρο χορεύοντας Και φωνές είναι Στου ανέμου το τραγούδισμα Πιο μακρινές και πιο τελεστικές Από ένα μαραμένο αστέρι. Ας είμαι όχι πιο κοντά Στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο Ας φορέσω επίσης Τόσο φρόνιμες μεταμφιέσεις Αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες Σ' έναν αγρό Φερόμενο