ANemos

Όταν δύο παραδόσεις, οι απαρχές των οποίων χάνονται στα βάθη της ιστορίας ή μάλλον εκκινούν μαζί της,συναντώνται στο πεδίο της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, το μόνο πεδίο το οποίο έχει μια πραγματικά ζωτική σημασία γι' αυτούς, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια άκρως ενδιαφέρουσα τομή δύο τρόπων ζωής, δύο τρόπων δράσης, βίωσης του εαυτού μας και του κόσμου γύρω μας. Δύο τρόπων ζωής οι οποίοι πόρρω απέχουν από τις διάφορες φιλοσοφικο-πολιτικο-θρησκευτικές «παραινέσεις» (διάβαζε καταναγκασμούς) περί το ευ ζην . Όταν μάλιστα ο κοινός τόπος αυτών των παραδόσεων, που μια επιφανειακή εξέτασή τους θα αναδείκνυε ως τομή τους το κενό, δεν περιορίζεται μόνο στο πεδίο των καθημερινών βιωμάτων των ανθρώπων, τότε το όλο ζήτημα καθίσταται ζωτικής σημασίας για όλους μας. Οι δύο αυτές παραδόσεις αφορούν στο ρεύμα της

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι Είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι Σκύβοντας μαζί Κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Αλίμονο! Οι στεγνές φωνές μας Όταν ψιθυρίζουμε μαζί Είναι ήσυχες και ανόητες Σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι Ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί Στο ξερό μας κελάρι Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα Παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση Αυτοί που πέρασαν Με ολόισια μάτια, στου θανάτου τ'άλλο βασίλειο Μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται- όχι ως χαμένες Βίαιες ψυχές , μα μοναχά Ως κούφιους ανθρώπους Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους Μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα Στου θανάτου τ' ονειρικό βασίλειο Αυτά δεν εμφανίζονται : Εκεί, τα μάτια είναι Ηλιόφως σε μια σπασμένη κολόνα Εκεί, είν' ένα δέντρο χορεύοντας Και φωνές είναι Στου ανέμου το τραγούδισμα Πιο μακρινές και πιο τελεστικές Από ένα μαραμένο αστέρι. Ας είμαι όχι πιο κοντά Στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο Ας φορέσω επίσης Τόσο φρόνιμες μεταμφιέσεις Αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες Σ' έναν αγρό Φερόμενο