Ημέρα 21η #QuarantineLife : Βάγια, Βάγια των βαγιών...

“Βάγια, Βάγια των βαγιών, τρώνε ψάρι και κολιό, κι ως την άλλη Κυριακή τρώμε το παχύ αρνί! ” έλεγε κι άστραφτε το χαμόγελό της η κυρα-Λέκτρα, η προγιαγιά μου από το Σμύρνη...

Οι ημέρες που ξεκινούσαν του Λαζάρου και των Βαΐων ήταν αυτές που μου χάρισαν την προσφυγική συνείδηση αν και από πατέρα «παλιοελλαδίτης». Ηταν οι μέρες των μεγάλων αφηγήσεων από προγιαγιάδες, γιαγιάδες και παππούδες για τις ωραίες εποχές στην Πόλη και τη Σμύρνη, για τους περιπάτους στις προκυμαίες, για την προετοιμασία της μεγάλης γιορτής, για όλα όσα χάθηκαν εκεί και όλα εκείνα που κράτησαν ή βρήκαν εδώ μετά την καταστροφή...

Πέρα όμως από τις ιστορίες πριν και μετά την προσφυγιά, πέρα κι από εκείνη τη μετάγγιση της χαράς της ζωής με κάθε ευκαιρία και αφορμή που μου χάρισαν οι Ιωνες πρόγονοί μου, το σπουδαιότερο που έμαθα είναι η ανάγκη να διατηρούμε και να βρίσκουμε και νέους σταθμούς στη ζωή μας... Σταθμούς πραγματικούς ή συμβολικούς... Σταθμούς στην προσωπική μας διαδρομή αλλά κυρίως, σταθμούς στην κοινή μας πορεία...

Χωρίς αυτούς τους σταθμούς η ζωή θα ήταν ένα εξπρές ταξίδι από τη γέννηση στη θάνατο... Ούτε καν ένα τσιγάρο δρόμος... Χωρίς αυτούς η μικρή διαδρομή θα ήταν μοναχά ένα κακοτράχαλο μονοπάτι γεμάτο πόνους και αξιομνημόνευτες καταστροφές...

Τις μέρες αυτές, μόνο οι σταθμοί μπορούν να μας σώσουν... αυτοί που ζούμε και εκείνοι που θα ζήσουμε...