Η Γυναίκα με το Παρασόλι (παρασόλι: ομπρέλα για τον ήλιο ή αλεξήλιον)
ή
Η Κυρία Μονέ και ο Γιος της
ή
The Stroll
ή
La Promenade
Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες ατελείωτες απέναντί του...
Από τις ελάχιστες -ίσως και τη μοναδική- εικόνες που κουβαλάω μέσα στο κεφάλι μου χρόνια τώρα και ανασύρω σε στιγμές που χρειάζομαι φως... χρειάζομαι ελπίδα... χρειάζομαι τη μάνα μου... χρειάζομαι από κάπου να κρατηθώ... Ιδιαίτερα τις ατέλειωτες μέρες του χειμώνα... Είναι ο δικός μου, μικρός κήπος του Ζεν... Από μέσα του ξεπηδούν αμέτρητες λέξεις και εικόνες και μυρωδιές κι εκείνη η αίσθηση ασφάλειας ότι η Ανοιξη θα έλθει, ότι πάντα έρχεται ακόμη και όταν δεν θα είμαστε πια εδώ... Οτι ο χειμώνας δεν θα κρατήσει πολύ... θα πάρουνε εκδίκηση τα όνειρα και ο ήλιος και η παιδική μας ηλικία και τα παιχνίδια που χάθηκαν θα ξαναβρεθούν και οι δρόμοι θα ανοίξουν και θα απλώνεται το άρωμα του φρεσκοκομμένου καφέ και η γιαγιά είναι κάπου και μαγειρεύει και ένα μπουκάλι ούζου θα ανοίγει...
Με παρασόλι στην προκυμαία... δεκαετία '60... να μάθω πάλι να γράφω... να μάθω πάλι να ζωγραφίζω... να μάθω πάλι να θυμάμαι... έστω και μετά από τόσα χρόνια αποχής... έστω και και τώρα... έστω και αύριο...
Αγαπώ το Μονέ ίσως περισσότερο από όλους τους άλλους ζωγράφους... Χάρη σε αυτόν νίκησα πολλούς χειμώνες και όταν ακόμη νικήθηκα είχα τις εικόνες του για να με κάνουν καλά.. καθισμένος σε ένα μπαλκόνι με τον ήλιο να μου γλείφει τα χέρια...
Πίνακας του Κλοντ Μονέ από το 1875
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου