Ημέρα 15η #QuarantineLife : Θρηνώ για τα αναθεματισμένα γεγονότα που φέρνει αυτό το μέλλον
Ήταν μια ήπια θλιβερή μέρα, κρεμασμένη σαν ένα καλάθι από ένα μόνο θαμπό αστέρι. Σε ευχαριστώ για την επιστολή σου. Έξω, αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να είναι μια συλλογή από πεσμένα φύλλα που παλεύουν εναντίον ενός κάδου απορριμμάτων. Είναι σαν τζαζ στα αυτιά μου. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Φαίνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος της πόλης έχει μείνει στα σπίτια του, πραγματικά. Αυτή τη στιγμή, φαίνεται σπαραχτική η αποφυγή όλων των δημόσιων χώρων. Ακόμα και τα μπαρ, όπως είπα στον Hemingway, αλλά και εκείνος με ξάφνιασε όταν τον ρώτησα αν είχε πλύνει τα χέρια του. Δεν το είχε κάνει. Είναι πολύ αρνητικός σε αυτό. Γιατί, θεωρεί ότι ο ιός είναι απλώς γρίπη. Είμαι περίεργος να μάθω τις πηγές του.
Οι ανώτεροι μάς έχουν προειδοποιήσει να διασφαλίσουμε ότι διαθέτουμε τα αναγκαία ενός μήνα. Η Zelda και εγώ έχουμε αποθέματα με κόκκινο κρασί, ουίσκι, ρούμι, βερμούτ, αψέντι, λευκό κρασί, τσέρι, τζιν και θεέ, αν χρειαστεί, μπράντυ. Παρακαλώ, προσευχηθείτε για μας.
Θα πρέπει να δείτε την πλατεία, ω, είναι τρομερό. Θρηνώ για τα αναθεματισμένα γεγονότα που φέρνει αυτό το μέλλον. Τα μακρινά απογεύματα μπροστά μας με ατελείωτα ουίσκι highball. Η Z. λέει ότι δεν είναι δικαιολογία για να πιω, απλά δεν μπορώ να κρατήσω σταθερό το χέρι μου. Στην απόσταση, από το θλιβερό αυτό παρατηρητήριο μου, η ακτογραμμή είναι κρυμμένη μέσα σε μια θαμπή ομίχλη, όπου μπορώ να διακρίνω μια αδιάκοπη έκκληση που έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό. Και όμως, ανάμεσα στη ραγισμένη συννεφιά της βραδιάς, εστιάζω σε μια δεσμίδα φωτός, που με καλεί να πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο.
Ειλικρινά δικός σου,
F. Scott Fitzgerald
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου