ANemos

Του ΚΙΜΠΙ Εχει αρχίσει να γίνεται βαρετό, αν όχι ενοχλητικό έως και εξοργιστικό, δεν νομίζετε; Αν είσαι σπίτι και δεν κοιμάσαι, αν δεν είσαι απορροφημένος σε δουλειές ή βυθισμένος σε ένα βιβλίο, αν δεν τηλεργάζεσαι και αν έχεις ανοιχτά για συντροφιά ή ενημέρωση (ή εξημέρωση) το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, κάθε ένα λεπτό θα βομβαρδιστείς από ένα πανομοιότυπο μήνυμα: #menoumespiti. Εντάξει, το εμπεδώσαμε αυτό, αλλά γιατί τόση επιμονή παιδιά στο #menoumespiti, την ώρα που αυτό που σας απασχολεί είναι το πώς #vgainoumeapotospiti; Οοοοχι, θα τα φάτε όλα τα μηνύματα στη μάπα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, τα έχουμε πληρώσει άλλωστε, και τα μηνύματα του γδάρτη και τα μηνύματα του ψάλτη που θα ‘λεγε κι η Αφροδίτη. Του γδάρτη λίγο πιο αυστηρά και πατερναλιστικά, του ψάλτη γλυκερά κι αγαπησιάρικα και πολύ σε στιλ #oloimazimporoumeallatipotadenmporoumexoristonskai. Πέφτει και στα καπάκια κείνο το αγαπημένο του Σαββόπουλου, «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ…», κι αρχίζουν οι συναισθηματικοί εκ

Ημέρες εγκλεισμού... Ψηφιακός υπερκορεσμός... Ευκαιρία για μία επιστροφή στο χαρτί αλλά και στο ψηφιακό «χαρτί» των εφημερίδων... Δηλαδή της ενημέρωσης άνευ ροής... Οπως αυτή διαμορφώθηκε χθες και αποτυπώθηκε ως ολοκλήρωμα σε 28, 36 ή και περισσότερα φύλλα... Τις αγοράζω από το περίπτερο... γίνομαι συνδρομητής σε δύο-τρεις... Τις διαβάζω και αναρωτιέμαι διαβάζοντάς της για την παρακμή του Τύπου... Το γιατί δεν πουλάνε... Το θέμα με απασχολεί χρόνια τώρα ως «εργάτη των εντύπων» από τα 19 μου χρόνια... Και ναι, νομίζω ότι συνειδητοποιώ έναν ακόμη λόγο της παρακμής των εφημερίδων στον οποίο δεν είχα δώσει σημασία όλα αυτά τα χρόνια, ίσως επειδή ακριβώς δεν ήμουν πια συστηματικός αναγνώστης τους: οι εφημερίδες γράφονται για ηλικιωμένους από ηλικιωμένους ή πρόωρα γερασμένους συντάκτες... Σαν ο χρόνος τους, ο χρόνος της γλωσσικής εξέλιξης, ο χρόνος του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας να σταμάτησε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και οι δημοσιογράφοι του γραπτού

Το Πάσχα είναι πίσω μας... Κανένας σταθμός μπροστά μας παρά μόνο το καλοκαίρι που αργεί... Η συννεφιά και το κρύο επέστρεψε... Και η αγωνία, η ανησυχία, η οδύνη της ανελευθερίας... Η σιωπηρή καταστολή... Η θλίψη... Το υγειονομικό πρόσωπο του αυταρχισμού συνεχίζει να βγάζει λόγους, να κατηχεί, να καθοδηγεί, να καθησυχάζει κάθε απόγευμα στις 6μμ... Πίσω από αυτούς τα λαμόγια και οι κατσαπλιάδες οργιάζουν μοιράζοντας κρατικό χρήμα... Η δυστοπία είναι εδώ... Πιο φριχτή και από τους χειρότερους εφιάλτες μας...

...γιατί Πάσχα είναι... ...το λευκό τραπεζομάντηλο στο τραπέζι ...αυτό που σε λίγο θα βάφεται κόκκινο από το κρασί που ξεχείλισε από τα ποτήρια... ...το προσκλητήριο ζωντανών... η λαχτάρα του "Χριστός Ανέστη"... ...η μνήμη όσων έχουν φύγει με πρόσωπα χαμογελαστά ανάμεσα σε παπαρούνες και πασχαλιές και η ολοκληρωτική βουκαμβίλια του Νότου... ...η μυρουδιά του ψητού... ...τα αγουροξυπνημένα παιδιά... ...το ποτηράκι το τσίπουρο, η ρακή ή το ούζο για τους "παλιούς"... ...ένα σμυρναίικο τραγούδια από το απέναντι σπίτι... ...ο ήχος μίας κροτίδας... ...ο ήλιος που χαΐδεύει το χέρι και τον λαιμό σου, πρώτη φορά από τον περασμένο Αύγουστο... ...Ηταν ένα καλό Πάσχα... Γιατί ήμασταν όλοι εκεί... Κι αυτό αρκεί... Γιατί Αγάπη σημαίνει "αυτό αρκεί"!

Μεγάλη Παρασκευή και Μεγάλο Σάββατο του 2020... Του Ελληνα ο τράχηλος ζυγόν και καραντίνες δεν υποφέρει... Ειδικά το Πάσχα... Ειδικότερα ΑΥΤΟ το Πάσχα... Ολοι για ψώνια... ή μάλλον όλοι στους δρόμους, στα παρκάκια και στις πλατείες με αφορμή ή δικαιολογία τα ψώνια... Καιρό είχαν να δω τόσα πολλά πιτσιρίκια στο παρκάκι εδώ δίπλα... Οι παππούδες και οι γιαγιάδες λίγο παράμερα, οι περισσότεροι και περισσότερες με μάσκες... Οι κουβέντες στα μαγαζιά της γειτονιάς γίνονται όλο και πιο ειρωνικές και συχνά οργισμένες για τα μέτρα... Ο ήλιος της Απρίλη μοιάζει σαν να θέλει να φωτίσει άγνωστες πλευρές αυτής της πανδημικής κατάστασης... Το θέμα στις συζητήσεις των ανθρώπων παύει να είναι ιατρικό... γίνεται όλο και πιο πολιτικό... Η μεγάλη ανησυχία τώρα είναι για την επόμενη ημέρα της καραντίνας... Τον νέο μεσαίωνα που έρχεται... Την πείνα που έρχεται... Τον πόλεμο που θα ξεσπάσει σε λίγους μήνες...

Απόψε έφυγε φίλος και συνάδελφος αγαπημένος... Το μαντάτο το έμαθα από που αλλού, από το Facebook... Αλλο ένα μαύρο μαντάτο, άλλη μια φορά φέτος... μία από τις πολλές τα τελευταία χρόνια... Να μαθαίνεις το θάνατο αγαπημένου μέσα από τις ειδοποιήσεις, στο κινητό σου ή στον υπολογιστή... Κι ύστερα γυρίζεις πίσω, στο 2005 και το 2006 όταν εμφανίστηκε το δημιούργημα του Ζουκ... Μπλε και ολόχαρο... να βρίσκεις τους λίγους φίλους και τις φίλες που το ανακάλυπταν μαζί σου... και αργότερα πιο πολλοί... γνωστοί και άγνωστοι (οι περισσότεροι) στην πραγματική ζωή, εκεί έξω... και μετά σχεδόν όλοι... να ανταλλάσσουμε λουλουδάκια, αρκουδάκια, καρδούλες και στιχάκια τραγουδιών... Ηταν το Facebook ο νέος δημόσιος χώρος, η νέα πλατεία, η νέα ψηφιακή καφετέρια... Μπλε και ολόχαρη... Σημείο συνάντησης «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός»...  μόνο σαχλαμαρίτσα, ευχές, «καβλαντίσματα», χαμόγελα και ανταλλαγή «αποσταγμάτων σοφίας», κοινοτοπιών και ευχών για Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρια, γ

Καθώς συμπληρώνονται πέντε μήνες από την πρώτη (;) εμφάνιση του κοροναϊού, τον Δεκέμβριο του 2019, στην πόλη Ουχάν της επαρχίας Χουπέι της Κίνας, εκείνο που πραγματικά τρομάζει είναι το πόσο λίγα ξέρουμε γι’ αυτόν και για τις συνέπειές του αλλά και τους τρόπους αντιμετώπισης της επιδημίας. Αν αυτός ο ιός δεν κόστιζε δεκάδες χιλιάδες ζωές και δεν οδηγούσε στην κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας αυτή η άγνοια θα δημιουργούσε απορίες για το πραγματικό επίπεδο της επιστημονικής γνώσης και των υγειονομικών υπηρεσιών αλλά και της πολυδάπανης έρευνας νέων φαρμάκων. Το «Έν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα» είναι εξαιρετικό για τη Φιλοσοφία αλλά άκρως ανησυχητικό όταν ακούγεται από επιδημιολόγους ή λοιμωξιολόγους… Παρά τα όσα λέγονται, γράφονται, ξεγράφονται, ανασκευάζονται, ξαναγράφονται, μεταδίδονται επισήμως ή μέσα από τα ΜΜΕ, εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε: Από που προέρχεται, αν είναι μετάλλαξη ζωο-ιού ή κάτι άλλο Ποιο ήταν το κρούσμα “μηδέν” Πως μεταδίδεται Ποια είναι τα πρώτα συμ

Κάθε μέρα που περνάει όλο αυτό μου φαίνεται ότι είναι είτε γκάφα είτε μπλόφα είτε μούφα... Κάτι δεν κάθεται καλά... Κάτι μας διαφεύγει ή κάτι κρύβεται... Στον Economist και άλλα διεθνή ΜΜΕ διατυπώνονται απόψεις ότι τα δεδομένα του κορονοϊού -κρούσματα, θάνατοι, ιαθέντες- δεν δικαιολογούν τους σκληρούς περιορισμούς -με τις πολύ πιο επώδυνες συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων. Με απλά λόγια: Όλο και περισσότεροι κρίνουν ότι το μέγεθος της επιδημίας δεν δικαιολογεί την ένταση και το εύρος των περιορισμών και συνεπώς πρέπει να δούμε από την αρχή τις επιλογές των πολιτικών και όσων στήριξαν επιστημονικά τις κινήσεις τους. Δεν υπάρχει λογική συνέπεια σε όσα λέγονται και σε όσα βλέπουμε γύρω μας... Αν πάλι όλο αυτό είναι μία "φούσκα" θα πρέπει να δούμε ποιος την δημιούργησε, ποιοι ωφελούνται, ποιοι την έχουν πατήσει... Βρε, λες ;

Είναι κοινός τόπος ότι οι καταστάσεις που ζούμε τους δύο τελευταίους μήνες σε παγκόσμιο, σε εθνικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο είναι πρωτόγνωρες. Το ξέσπασμα της πανδημίας και πολύ περισσότερο οι τρόποι αντιμετώπισής της δεν έχουν προηγούμενο και δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα ανάλογο στην προσωπική ή συλλογική μνήμη. Και όταν ακόμη οι συγκρίσεις γίνονται με αναφορές σε γεγονότα του απώτερου παρελθόντος -π.χ. τις επιδημίες πανούκλας ή χολέρας του 16ου και 17ου αιώνα- ποτέ δεν υπήρξε επιβολή περιοριστικών μέτρων και καραντίνας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ακόμη και σε περιόδους πολέμου ή και στην Κατοχή δεν υπήρξε, παρά για περιορισμένα χρονικά διαστήματα, απαγορεύσεις ή και περιορισμοί στην κυκλοφορία των πολιτών, πλήρες κλείσιμο συνόρων ή διακοπή των οικονομικών δραστηριοτήτων. Η μη βίαιη, κατά κανόνα, επιβολή των περιοριστικών μέτρων, ο καθολικός χαρακτήρας τους, το γεγονός ότι ο κοροναϊός δεν κάνει διαχωρισμούς και διακρίσεις σε τάξεις, εθνικότητες και φυλές -με μόνη εξαίρεση τ

“Βάγια, Βάγια των βαγιών, τρώνε ψάρι και κολιό, κι ως την άλλη Κυριακή τρώμε το παχύ αρνί! ” έλεγε κι άστραφτε το χαμόγελό της η κυρα-Λέκτρα, η προγιαγιά μου από το Σμύρνη... Οι ημέρες που ξεκινούσαν του Λαζάρου και των Βαΐων ήταν αυτές που μου χάρισαν την προσφυγική συνείδηση αν και από πατέρα «παλιοελλαδίτης». Ηταν οι μέρες των μεγάλων αφηγήσεων από προγιαγιάδες, γιαγιάδες και παππούδες για τις ωραίες εποχές στην Πόλη και τη Σμύρνη, για τους περιπάτους στις προκυμαίες, για την προετοιμασία της μεγάλης γιορτής, για όλα όσα χάθηκαν εκεί και όλα εκείνα που κράτησαν ή βρήκαν εδώ μετά την καταστροφή... Πέρα όμως από τις ιστορίες πριν και μετά την προσφυγιά, πέρα κι από εκείνη τη μετάγγιση της χαράς της ζωής με κάθε ευκαιρία και αφορμή που μου χάρισαν οι Ιωνες πρόγονοί μου, το σπουδαιότερο που έμαθα είναι η ανάγκη να διατηρούμε και να βρίσκουμε και νέους σταθμούς στη ζωή μας... Σταθμούς πραγματικούς ή συμβολικούς... Σταθμούς στην προσωπική μας διαδρομή αλλά κυρίως, σταθμούς στην κοι

"Ξέρω πως θα είναι ο θάνατος, μια βιαστική μετακόμιση γιατί η χώρα σου έπαψε να υπάρχει πια (...) Μπορεί κ να θυμάμαι τα χέρια σου, τα μάτια σου, την πέτρα που έσκυψες κ μάζεψες δίπλα απ' τη θάλασσα. (...) ξέρω πως θα είναι ο θάνατος, μια απλή βραδιά όπως οι άλλες." Π. Κοροβέσης

Η Γυναίκα με το Παρασόλι (παρασόλι: ομπρέλα για τον ήλιο ή αλεξήλιον) ή Η Κυρία Μονέ και ο Γιος της ή The Stroll ή La Promenade Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες ατελείωτες απέναντί του... Από τις ελάχιστες -ίσως και τη μοναδική- εικόνες που κουβαλάω μέσα στο κεφάλι μου χρόνια τώρα και ανασύρω σε στιγμές που χρειάζομαι φως... χρειάζομαι ελπίδα... χρειάζομαι τη μάνα μου... χρειάζομαι από κάπου να κρατηθώ... Ιδιαίτερα τις ατέλειωτες μέρες του χειμώνα... Είναι ο δικός μου, μικρός κήπος του Ζεν... Από μέσα του ξεπηδούν αμέτρητες λέξεις και εικόνες και μυρωδιές κι εκείνη η αίσθηση ασφάλειας ότι η Ανοιξη θα έλθει, ότι πάντα έρχεται ακόμη και όταν δεν θα είμαστε πια εδώ... Οτι ο χειμώνας δεν θα κρατήσει πολύ... θα πάρουνε εκδίκηση τα όνειρα και ο ήλιος και η παιδική μας ηλικία και τα παιχνίδια που χάθηκαν θα ξαναβρεθούν και οι δρόμοι θα ανοίξουν και θα απλώνεται το άρωμα του φρεσκοκομμένου καφέ και η γιαγιά είναι κάπου και μαγειρεύει και ένα μπουκάλι ούζου θα ανοίγει...

Βγήκε ο ήλιος, είπα να βγω κι εγώ για ψώνια... Εστειλα το «2» με SMS στον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά. Μου απάντησαν καταφατικά. Βγήκα! Και ήταν όλοι έξω! Οταν λέμε «όλοι», ΟΛΟΙ! Παντού! Στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στη λεωφόρο, στα Coffee Island, στα τοστάδικα, στο περίπτερο, στις πλατείες, στα παγκάκια, στους φούρνους... ΠΑΝΤΟΥ! Ρε, μπας και έληξε η καραντίνα και δεν μου το είπαν; Ένοιωσα λίγο χαζός ή πιο σωστά, ένοιωσα ΠΟΛΥ μαλάκας! Ποιά μέτρα και ποιό «Μένουμε Σπίτι»; Οταν λέμε ΟΛΟΙ, ξαναλέω, ακόμη και εκείνοι που είχαν να βγουν από πριν την εμφάνιση της πανδημίας! Αποσύρθηκαν λίγο στα σπίτια τους εκεί, γύρω στις 6μμ για να ακούσουν Τσιόδρα και μετά ξαναβγήκαν... Κάτι μου κρύβουν;

Απαράλλαχτα συννεφιασμένες και κρύες οι μέρες και οι νύχτες του Απρίλη μαυρίζουν περισσότερο τις ώρες του αποκλεισμού και τις κάνουν αφόρητες... 17η ημέρα επίσημης καραντίνας... Τα παιδιά αρχίζουν να παρουσιάζουν σημάδια έντονου εκνευρισμού... Αβεβαιότητα για τους φίλους και τις παρέες αλλά και το σχολείο και το πως θα τελειώσει αυτή  χρονιά... Κι εμείς αρχίζουμε να χάνουμε την αρχική διάθεση να ομορφαίνουμε με ένα νόστιμο φαγητό, μια εξερεύνηση στη δισκοθήκη και στη βιβλιοθήκη, τις άχαρες μέρες... Η ανησυχία μήπως και αρρωστήσει κάποιος από εμάς παρά τις προφυλάξεις αναδύεται πάλι... Το αύριο ούτε που θέλουμε να το σκεφτόμαστε πια...

Τα αστέρια λένε τα ψαρεύεις πυροφάνι Και το κλειδί θα είναι κάτω απ’ το γεράνι Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία Κι εσύ που έφυγες νωρίς που να γυρίζεις Ποιους μαχαλάδες και ποια πέλαγα αρμενίζεις Κι όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ζητάνε Τους λες «υπάρχει και ζεμπέκικο ρουφιάνε!» Στα Ποταμούδια στην Καβάλα πάλι τα κεραμίδια στάζουν Και οι κυράδες στους μαχαλάδες πιάνουν την παρασιά και ετοιμάζουν Έτσι σε πείσμα του καιρού οι γειτόνισσες μαζευτήκανε πάλι Απ’ έξω βροχή και κοκοσάλι κι αυτές τριγύρω απ’ το μαγκάλι Και πιάσανε την ψιλή κουβέντα και λένε για τα περασμένα Για τα παλληκάρια του μαχαλά και κάπου εκεί θυμηθήκαν κι εσένα Δεκατετράχρονο παιδί, ούτε καν χνούδι δε θα `χε βγάλει Και πήγε αντάρτης στο βουνό, διηγείται η μια και συμφωνεί η άλλη Και ύστερα θυμηθήκανε και τους καπνεργάτες απ’ τη Θάσο Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς αλλά εγώ πώς να ξεχάσω Την παρανομία και την απεργία, την απομόνωση κι ακόμα Εκείνα τα λόγια τα απλά του Νικό

Αγαπημένη Rosemary, Ήταν μια ήπια θλιβερή μέρα, κρεμασμένη σαν ένα καλάθι από ένα μόνο θαμπό αστέρι. Σε ευχαριστώ για την επιστολή σου. Έξω, αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να είναι μια συλλογή από πεσμένα φύλλα που παλεύουν εναντίον ενός κάδου απορριμμάτων. Είναι σαν τζαζ στα αυτιά μου. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Φαίνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος της πόλης έχει μείνει στα σπίτια του, πραγματικά. Αυτή τη στιγμή, φαίνεται σπαραχτική η αποφυγή όλων των δημόσιων χώρων. Ακόμα και τα μπαρ, όπως είπα στον Hemingway, αλλά και εκείνος με ξάφνιασε όταν τον ρώτησα αν είχε πλύνει τα χέρια του. Δεν το είχε κάνει. Είναι πολύ αρνητικός σε αυτό. Γιατί, θεωρεί ότι ο ιός είναι απλώς γρίπη. Είμαι περίεργος να μάθω τις πηγές του. Οι ανώτεροι μάς έχουν προειδοποιήσει να διασφαλίσουμε ότι διαθέτουμε τα αναγκαία ενός μήνα. Η Zelda και εγώ έχουμε αποθέματα με κόκκινο κρασί, ουίσκι, ρούμι, βερμούτ, αψέντι, λευκό κρασί, τσέρι, τζιν και θεέ, αν χρειαστεί, μπράντυ. Παρακαλώ, προσευχηθείτε για μας. Θα πρέπει να δε

Σαββατιάτικο ξενύχτι με Casa de papel... Βρέχει όλη τη νύχτα... Υπνος μέχρι αργά... Καφές... Λασπωμένο μπαλκόνι... Αρχίζει και βαραίνει πολύ η κατάσταση καραντίνας... Ο καιρός δεν βοηθάει... Τίποτα δεν βοηθάει... Διαβάζω το «Μετά τον ιό, ποια «επόμενη μέρα»» του Γ. Λούλη στην ΕΦΣΥΝ. Εξαιρετικό... « Και οι προκλήσεις είναι πολύ πιθανό να υπερβούν τις δυνάμεις του. Μόνη παρηγοριά είναι ίσως ότι οι νεότερες γενιές, όπως ομολογεί ο συντηρητικός διανοητής Niall Ferguson, δηλαδή οι millennials και η generation Z που έρχονται για να κυριαρχήσουν, έχουν αυτά τα χρόνια ριζοσπαστικοποιηθεί. Ως θύματα της εποχής μας, απαιτούν βαθιές κοινωνικές αλλαγές. Η μόνη ελπίδα λοιπόν είναι αυτές ακριβώς οι γενιές να κάνουν τη διαφορά! » Το λέω και το γράφω εδώ και πάρα πολύ καιρό. Η γενιά μου μαζί με την προηγούμενη χαντακώσαμε τον πλανήτη, εμάς τους ίδιους, τα παιδιά μας... Είναι η ώρα να βγούμε από τη μέση! Μετά διαβάζω το «Υπακοή: Η εύθραυστη στιγμή της υγειονομικής κρίσης» του Δ. Χρι

Σάββατο σήμερα και σπάμε την πειθαρχία. Υπνος για μία-δύο ώρες παραπάνω... Ξυπνάμε. «Νύχτα» έξω. Και βροχή. Βάζω για καφέ. Επίσκεψη στο μπαλκόνι και στα κρεμμυδάκια που μεγαλώνουν. Κρύο. Μέσα και ερ-κοντίσιον. Καφές. 68 νεκροί. Δέκα παραπάνω από χθες... Η ώρα της ενημέρωσης. Οσο είμαστε μέσα στο σπίτι μία θηριώδης επιχείρηση προπαγάνδας και καταστολής βρίσκεται σε εξέλιξη εκεί έξω από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της. Και μάλιστα ακριβοπληρωμένη με 11 εκατομμύρια (πρώτη δόση). Οι εφημερίδες των κατσαπλιάδων αγιογραφούν τον Κούλη Μητσοτάκη με προκλητικό τρόπο αλλά και τους εκπροσώπους της Κομαντατούρας Τσιόδρα-Χαρδαλιά-Κοντοζαμάνη. Τα «παπαγαλάκια» του μιντιακού συστήματος αρχίζουν να μιλούν για σενάρια εκλογών. Αποτρόπαιο... Η συντεχνία ασχολείται με το μαγαζάκι της... Την ίδια στιγμή εκδίδουν απαγορευτικούς φετφάδες λογοκρισίας σε όσους μιλούν για θύματα πέρα από αυτά που ανακοινώνονται επίσημα. Πειραματίζονται με αυταρχικές, στα όρια του φασισμού, τακτικές... Τα πράγμα

Γκονσάλο Μ. Ταβάρες* Ε, ε, είμαι εδώ! Από τη Γαλλία, ένα sms το πρωί. Στο Παρίσι δεν υπάρχουν πια κίτρινα γιλέκα. Ειδήσεις από απόσταση. Πολλοί αναπνευστήρες φτάνουν αυτή την Κυριακή στα αεροδρόμια. Ο Τραμπ προειδοποιεί ότι δεν θα χρησιμοποιήσει μάσκα. Ο Μανού Τσάο στέλνει τραγούδια από το κανάλι του στο YouTube. Coronarictus Killer Sessions. Και γελάει. Στην Ελ Παΐς μιλούν για την επιστροφή ενός τραγουδιστή που κρυβόταν για χρόνια. Δεν έχει κινητό. Εγκατέλειψε τις συναυλίες. «Δεν θέλω να νιώθω σαν μαριονέτα στην καταιγίδα». Παίζει κρυμμένος σε μικρά μπαρ. Το έχει κάνει και στη Λισαβόνα, στο μπαρ BUS. Η Ρώμη, η ποιμενική μου από τη Βέρνη, είναι καλά. Είναι παρούσα και είναι οικεία. Τα ζώα το κάνουν αυτό καλύτερα από τους ανθρώπους. Ή κοιμούνται ή είναι παρόντα. Η Ζέρι, η γκόλντεν, την υποδέχεται με χαρά και σάστισμα. Ο κτηνίατρος της άνοιξε ένα ξέφωτο στο πόδι για να είναι εμφανής η πληγή. Ένα ξέφωτο για να αποκαλυφθεί καλύτερα το πρόβλημα.

Εμαθα επιτέλους να ξυπνάω πολύ πρωί... Σιγά-σιγά θα μάθω και να ξυρίζομαι πιο συχνά. Οπως έκαναν οι πολιτικοί κρατούμενοι της Αριστεράς. Ηταν πάντα φρεσκοξυρισμένοι γιατί αυτό ανέβαζε το ηθικό το δικό τους και των συγκρατούμενών τους. Ακόμη και όταν ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο. Κάτι τέτοιο βιώνουμε και τώρα... Τον εγκλεισμό και την καταδίκη, αν όχι σε θάνατο, σίγουρα στην αρρώστια. Ανάμεσα στα άλλα που κάνουμε, βάφουμε το σπίτι, βγάζουμε τις υγρασίες, αγαπάμε το κελί μας... Και μαγειρεύουμε. Πολύ. Για να αντέξουμε την απομόνωση αλλά και το ψέμα με τον οποίο μας βομβαρδίζουν καθημερινά μέσα από τους πανίσχυρους μηχανισμούς προπαγάνδας και τις ανακοινώσεις της Κομαντατούρας Τσιόδρα-Χαρδαλιά που έφτασαν να λένε ξεχωριστά τα κρούσματα των Ελλήνων από τα κρούσματα των προσφύγων. Οπως πάει θα αρχίσουν να λένε ξεχωριστά τα κρούσματα των Δεξιών από τα κρούσματα των Αριστερών μιασμάτων. Κατά τα άλλα, σε παγκόσμιο επίπεδο και ειδικά στη Δύση το πράγμα πάει από το κακό στο χειρ

Εξοργισμένος... Πολεμούν την επιδημία μαγειρεύοντας νούμερα και στατιστικές και δήθεν μοντέλα... Καθημερινό κατηχητικό κάθε απόγευμα στις 6μμ από έναν γλυκερό θρησκόληπτο και ένα γκαραζοτεκνό με αυστηρό υφάκι. Η προπαγάνδα των μηχανισμών κυβέρνησης-ΜΜΕ στο αποκορύφωμά της το βράδυ με τον σάλιαγκα Βασίλη Χιώτη να λέει στον ΣΚΑΪ: «Οσο περισσότερο οι πολίτες αποδέχονται τη στέρηση της ελευθερίας τους, τόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα!" . Είναι φανερό το τι επιδιώκουν με αφορμή την επιδημία. Αυτό δεν το κρύβουν!

Μπαίνουμε στα δύσκολα της επιδημίας... Σιγά-σιγά σχηματίζεται και η εικόνα της οικονομικής καταστροφής. Τα χρήματα τελειώνουν. Οι δουλειές σταματούν... Ηδη οι κυβερνητικοί αρχίζουν να κάνουν λόγο για την πείνα που έρχεται... Ο Περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας παροτρύνει τους πολίτες να φυτέψουν λαχανικά και να πάρουν κότες για να βγάλουν τον επόμενο χειμώνα... Ο ευρωβουλευτής της ΝΔ, Γιώργος Κύρτσος δήλωσε ότι τα λεφτά για συντάξεις και μισθούς φτάνουν μέχρι τον Ιούνιο και μετά θα χρειαστούν περικοπές... Μας προετοιμάζουν με σκληρές αλήθειες και τραγικά ψέματα, σαν κι αυτά που ακούμε καθημερινά από Τσιόδρα και Χαρδαλιά... Σήμερα έγινε σε στενό κύκλο η κηδεία του Μανώλη Γλέζου στο Α' Νεκροταφείο... Ουρές στις τράπεζες... Ολοι μας περιμένουμε αργά ή γρήγορα να κολλήσουμε την αρρώστια. Μέχρι το τέλος της χρονιάς θα φύγουν πολλοί. Αυτοί που θα πεθάνουν από την πείνα ή από άλλες αρρώστιες θα είναι πολύ περισσότεροι από εκείνους που θα τους σκοτώσει ο ιός. Ευτυχώς τα

(Κεντρική εικόνα: Ρενέ Μαγκρίτ, «Η δάδα του φιλοσόφου», 1936) Άρης Στυλιανού Είµαστε ελεύθεροι πολιορκηµένοι ή µάλλον ελεύθεροι εγκλωβισµένοι. Η πανδηµία του νέου κορωνοϊού Covid-19, ο οποίος ξεκίνησε το µακάβριο ταξίδι του από τη µακρινή επαρχία Γουχάν της Κίνας, απλώθηκε πολύ γρήγορα σχεδόν σε όλο τον πλανήτη απειλώντας την υγεία και τη ζωή µεγάλου µέρους του ανθρώπινου πληθυσµού. Το τελευταίο διάστηµα µάλιστα η επιδηµία εγκαταστάθηκε για τα καλά στην Ευρώπη, ειδικότερα στην Ιταλία όπου οι καταστροφικές συνέπειες της νόσου έχουν λάβει ιδιαίτερα τραγικές µορφές. Στην πατρίδα µας τα πράγµατα προς στιγµή φαίνεται να βρίσκονται υπό κάποιον έλεγχο, όµως κανένας δεν µπορεί να γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση τις επόµενες ώρες, ηµέρες και εβδοµάδες. Αυτό είναι άλλωστε ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της νέας απειλής: η πλήρης αβεβαιότητα η οποία µπορεί να οδηγήσει σε όλες τις µορφές φόβου, από τις πιο λογικές µέχρι τις πιο παράλογες. Ζούµε σε ρευστούς καιρούς, σε εποχές ρίσκο