Ω! Τα Ωραία Μικρά Μαγαζιά του 3%
Ω! Οι ωραίες μέρες! Νοσταλγώ τις ένδοξες στιγμές μας στην Αριστερά του ’80 και του ’90 και του 2000 και του 2007… Μικρά μαγαζιά, γωνία. Σπίτια του λαού. Ωραία κυλικεία με εξαιρετικούς καφέδες το πρωί. Ωραίες μέρες… Στα Ντα Κάπο και στα Φίλια, θέσεις τιμητικές μαζί με καλλιτέχνες και ωραία κορίτσια και αγόρια. Σεβασμός για την εργατική τραγιάσκα που είχαμε από καιρό πάψει να φοράμε αλλά ειχε μείνει η γραμμή στο μέτωπο. Ηθική. Συνέπεια. Καθαρότητα. Αγαπητοί σε όλους. Ευχάριστοι. Αποδεκτοι όσο δεν διεκδικούσαμε κάτι παραπάνω. Την εξουσία κυρίως… «Αυτά δεν είναι δουλειές για εσάς. Θα σας φθείρουν! Αφήστε τις για εμάς τους λερωμένους…» μας έλεγαν οι πράσινοι και γαλάζιοι φίλοι μας. Και τα κορίτσια το ίδιο μας έλεγαν. Εκεί στο 3 με 8% ήμασταν μια χαρά όλοι. Κι εμείς και οι άλλοι. Ασφαλείς μέσα στις αναζητήσεις μας. Χωρίς να το πιέζουμε κιόλας. Και χρήσιμοι! Πολύ χρήσιμοι για πολλούς λόγους. Κυρίως για άλλοθι βέβαια αλλά και λόγω παιδείας. Ως δημοσιογράφοι. Ως Σύμβουλοι. Ως Ρήτορες.