Συγγνώμη

Ημουν πέντε χρονών. Ηξερα ότι η μαμά μου είχε καρκίνο. Εβριζα τον "κακό καρκίνο" που τη βασάνιζε. Τη νύχτα που πέθανε, ο πατέρας μου, γιατρός, με πήρε αγκαλιά και μέσα σε δάκρυα και φιλιά μου ζήτησε συγγνώμη. Τον έσφιξα δυνατά με τα μικρά μου χέρια και ηρέμησα λίγο. Τον λάτρευα. Μέχρι την ημέρα που έφυγε κι εκείνος. Και μέχρι σήμερα. Επειδή δεν είχε κανένα λόγο να μου πει συγγνώμη αλλά μου την είχε πει. Αυτό έχω να πω και γυρίζω στη σιωπή τώρα...