ANemos

"-Θεέ μου. Δώσ’ μου την αρρώστια μου" Η «Σκιά» θεατρικό έργο του Ντάριο Νικοντέμι Ο άνθρωπος βασανιζόταν εδώ και δέκα χρόνια από μία χρόνια πάθηση με υφέσεις και άγριες εξάρσεις. Μισή ζωή ζούσε. Δύσκολα ως αδύνατα τα ταξίδια, οι μακρινοί περίπατοι, τα ξενύχτια με φίλους, οι έντονες γεύσεις, το ντύσιμο με τα ρούχα που προτιμούσε. Ολα μετρημένα, όλα μέχρι ένα όριο, τις περισσότερες φορές κάτω από αυτό. Κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα και χειρότερα. "Μπορούμε να το λύσουμε" του έλεγαν οι γιατροί και να τα φάρμακα και οι ειδικές αγωγές, όλα με περικοπές στο επίπεδο της ζωής του. Κάποια στιγμή η χειρουργική επέμβαση έγινε μονόδρομος. Την ανέβαλε όσο μπορούσε. Του έλεγαν ότι θα θεραπεύσει την ασθένεια αλλά θα είναι ιδιαίτερα επώδυνη ίσως και επικίνδυνη. Πιο πολύ τον τρόμαζε η ιδέα του να μην είναι όρθιος για ένα διάστημα ή και για πάντα. Αυτό. Ούτε ο πόνος ούτε κάτι άλλο. Είδε κι απόειδε, το έπεισε ο γιατρός, την έκανε. Κι ήταν αφόρητος ο πόνος, αφόρητη η ταλαιπωρ

Εγραφα, προχθές, στο facebook: " Τους βαρέθηκα τους γραφικούς και δήθεν εκκεντρικούς που λένε ο,τι παρόλα κι ο,τι fake τους κατεβαίνει με σοβαρότητα δέκα καρδιναλίων. Και στην πολιτική και στη ζωή και παντού. Έχουμε συνηθίσει να ακούμε και να βλέπουμε κάθε λογής νούμερα και αρλεκίνους σε ένα διαρκή διαγωνισμό σαχλαμαρας με επένδυση σοβαρότητας. Ε, φτάνει πια με τον κάθε Αδωνι και τον κάθε Λεβέντη, Χίο, Λοβέρδο και λοιπούς. Φτάνει! Το ότι είναι η φαιδρή όψη του θηρίου δεν τους κάνει λιγότερο θηρία. Μήπως είναι η στιγμή να ακούσουν ένα "α πάγαινε ρε ΑΡΧΙΜΑΛΑΚΑ!"; ". Κι ύστερα καθόμουν και σκεφτόμουν πότε ξεκίνησε αυτό το φαινόμενο με τους ημίτρελους, θεόμουρλους, κατ' επάγγελμα φασουλήδες και κλόουν της πολιτικής και δημοσιογραφικής σκηνής. Πηγαίνοντας δύο-τρεις δεκαετίες πίσω θυμάμαι κάποια "νούμερα" αλλά και λίγα ήταν και δεν έχαιραν τέτοιας προβολής και επιρροής. Απο τους πρώτους και πιο ανθεκτικούς, ο Βασίλης Λεβέντης. Ισως ο πρώτος διδάξας. Εξ

Πότε ξεκίνησε το ζήτημα της μακεδονικής γλώσσας; Χτες, λόγω της διαπραγμάτευσης που γίνεται για την αλλαγή ονόματος της χώρας; Το 2008 όταν έληξε η προηγούμενη διαπραγμάτευση χωρίς να βρεθεί λύση; Το 1998 όταν ο ΟΗΕ ανεβάζει σελίδα όπου η μακεδονική γλώσσα ορίζεται ως η επίσημη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ; Το 1992 όταν άνοιξε η συζήτηση για την αλλαγή ονόματος; Το 1977 όταν αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ το μακεδονικό αλφάβητο; Το 1944 όταν συστάθηκε η Γιουγκοσλαβία; Λάθος! Η υπόθεση ξεκινάει στα τέλη του 19ου αιώνα και συγκεκριμένα το 1885 αμέσως μετά τον σερβοβουλγαρικό πόλεμο και την προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στη βουλγαρική ηγεμονία. Ηταν τότε που ορίζονται οι τρεις νέοι άξονες της σερβικής πολιτικής: α) η καταπολέμηση της βουλγαρικής προπαγάνδας, β) η οριοθέτηση των σφαιρών επιρροής στη Μακεδονία με την Ελλάδα και γ) η συνεννόηση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο με σκοπό την τοποθέτηση Σέρβων επισκόπων στις μητροπόλεις της Μακεδονίας (βιλαέτια Θεσσαλονίκης και

Με τον ίδιο τίτλο ("Γλωσσικές παραχαράξεις") είχε δημοσιευτεί άρθρο του Γ. Μπαμπινιώτη στο ΒΗΜΑ (3 Αυγούστου 2008). Σε αυτό, ο φιλόλογος αναφέρει διάφορα ενδιαφέροντα ξεκινώντας ως εξής: " Επειδή μάλιστα τις τελευταίες εβδομάδες στην (έξωθεν υπαγορευόμενη) πολιτική των Σκοπίων «παίζει» και το θέμα τής γλώσσας, τής (ψευδώνυμης) «μακεδονικής» γλώσσας των Σκοπίων και τής (επινοηθείσης) «μειονότητας» που μιλάει δήθεν επίσης τη «Μακεδονική» των Σκοπίων, αξίζει να πούμε τα πράγματα με το «επιστημονικό» όνομά τους, όπως το έχουμε ήδη κάνει από το 1992 με τον συλλογικό τόμο που εκδώσαμε με τίτλο  «Η γλώσσα τής Μακεδονίας:   Η αρχαία Μακεδονική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκοπίων» 1 (Ας σημειωθεί ότι η Ελληνική Πολιτεία δεν έστερξε ποτέ - μολονότι ζητήθηκε - να προβεί σε έκδοση τού βιβλίου στην αγγλική γλώσσα, ώστε να γίνουν ευρύτερα γνωστές οι ελληνικές επιστημονικές θέσεις επί τού θέματος.) ". Το θέμα επανήλθε όταν στις 29-1-2018, ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς ανέφ

«Πλινκ»! Ακούστηκε η ειδοποίηση εισερχομένου μηνύματος. Ουφ, επιτέλους έστειλε απάντηση ο τύπος, θα μπορέσει επομένως να κοιμηθεί ήσυχη. Περνάει μεγάλες αγωνίες. Τρώει αστραπιαία τον χρόνο στο καρτοκινητό, με τις απέραντες συνομιλίες και τα άπειρα φωτογραφικά MB. «Για πες τίποτα». - «Τίποτα». Αστειάκια σε έναν χειμαρρώδη διάλογο, μηνύματα με τους ταχύτατους αντίχειρες. Μαθήματα κατεύθυνσης αποκλειστικά, σύνθετα μαθηματικά με το δεξί χέρι, Facebook με το αριστερό και μια νεομεταλλάδικη μπάντα τρίζει τα ακουστικά. Συγχρόνως όλα. Πού και πού καμιά selfie. Μια αργοπορημένη κατά μισή ώρα απάντηση του άλλου είναι αιτία πολέμου. Πρέπει ανά λεπτό να επιβεβαιώνεται η αφοσίωση, η διαθεσιμότητα, η προσήλωση. Έρωτας είναι η ταχύτητα του επιβεβαιωτικού κλικαρίσματος, το διαρκές γκάζι από νεύματα, φατσούλες, αρκτικόλεξα. Ω! MG. Μοναχική φιλαρέσκεια, ανασφάλεια και ψυχαγωγισμός του smartphone. Τα εφηβάκια καταλαβαίνουν τον εαυτό τους μέσα στην απίστευτη πολυδιάσπαση. Σκέφτομαι το παγωμένο, τέ

Το να σκέφτεσαι μεγαλόφωνα είναι η μεγάλη κατάρα που κουβαλάμε και πληρώνουμε ως αντίτιμο της ελευθερίας (?) έκφρασης των social media... Μιας ελευθερίας που υπονομεύεται από την ευχέρεια του να λέμε ο,τι θέμε όποτε μας καπνίσει... Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η κατάρα πέρασε και στα παραδοσιακά ΜΜΕ (κυρίως στην τηλεόραση) όπου καθείς νομίζει ότι μπορεί να λέει ανέξοδα και χωρίς συναίσθηση των συνεπειών το οτιδήποτε κατεβάσει η κούτρα του... Ο ανοιχτός, ουσιαστικά απεριόριστος χώρος και το ασύγχρονο της επικοινωνίας στο διαδίκτυο μας έκανε να χάσουμε εντελώς την αίσθηση και του τόπου και του χρόνου. Ολα έγιναν "οικόπεδο". Το τηλεοπτικό πάνελ εξισώνεται με το τραπεζάκι στο τσιπουράδικο. Το Facebook περνιέται είτε για το βήμα της Βουλής είτε για τον καναπέ της καφετέριας. Η ελευθεροφωνία μεταξύ "κολλητών" μεταφράζεται σε "άνεση" μεταξύ αγνώστων. Κανένας εσωτερικός κώδικας, καμιά αίσθηση του ακροατηρίου, κανένα μέτρο: Ο,τι το φανεί του τρελοΣτεφανή!

A πόσπασμα από το   βιβλίο  του τότε Έλληνα πρέσβη μας στον ΟΗΕ και διαπραγματευτή με την πΓΔΜ,   Χρήστο Ζαχαράκη . Σε αυτό, γίνεται αναφορά στο παρασκήνιο των διαπραγματεύσεων για το όνομα από το 1996 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 1998. Πιο συγκεκριμένα, ο Χρήστος Ζαχαράκης γράφει στο  βιβλίο του «Άκρως απόρρητο, ειδικού χειρισμού»  (Λιβάνης, 2008) για συναντήσεις του με τον κ. Σημίτη τον Μάρτιο του 1996, τον Σεπτέμβριο του 1997 και τον Φεβρουάριο του 1998 τα εξής: Στο Μαξίμου «Του επεσήμανα ότι κατά σειρά προτιμησιακής προτεραιότητος προηγούνται τά ονόματα χωρίς τόν όρο «Μακεδονία» ή παράγωγο του, όπως Δημοκρατία του Βαρδάρη, Δημοκρατία των Σκοπίων καί Βαρδανία. Άκολουθοΰν τά σύνθετα ονόματα μέ χρήση του όρου «Μακεδονία», βάσει του έθνοτικοΰ κριτηρίου (Σλαβομακεδονία, Σλαβομακεδονική Δημοκρατία) ή του γεωγραφικού κριτηρίου (Μακεδονία του Βαρδάρη, Μακεδονική Δημοκρατία του Βαρδάρη, Μακεδονία των Σκοπίων, Μακεδονική Δημοκρατία των Σκοπίων, Βόρειος ή Άνω Μακεδονία) ή, τέλος, τ