ANemos

Προχωρούμε πάντα στα τυφλά, ακολουθώντας κάποιες αναντίρρητες αλήθειες. Οπως για παράδειγμα ότι η Δύση είναι ο θεματοφύλακας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ότι η πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 ξανάφερε την ελευθερία στις χώρες του σοβιετικού κομμουνισμού, ότι οι μπίζνες είναι το ίδιον του ανθρώπου, ότι η τηλεόραση μας δείχνει την πραγματικότητα κ.λπ. Και ξεχνάμε βέβαια ότι μέχρι χθες πορευόμασταν σύμφωνα με κάποιες άλλες αλήθειες, συνήθως διαμετρικά αντίθετες από τις σημερινές, αλλά εξίσου αναντίρρητες. Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που παρασυρόμαστε από τα ειδύλλια της Ιστορίας. Δεν είμαστε ούτοι οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που παγιδευόμαστε από τις υποσχέσεις της, που ταυτίζουμε τις τύχες μας με τα καπρίτσια της και τους μύθους της. Πράγματα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Το μόνο πράγμα που δεν ξέρουμε εκ των προτέρων και που θα θέλαμε ίσως να μάθουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο η ατομική ύπαρξη βιώνει την υπακοή ή την αδιαφορία της στα κελεύσματα της Ιστορίας

« Δηλαδή, εάν γιαουρτώνουμε τον Πάγκαλο είναι καλό, ενώ εάν μαχαιρώνουμε τον Φύσσα είναι κακό; Δε λέω βέβαια ότι είναι το ίδιο, αλλά η βία είναι βία ».  Παύλος Τσίμας 21/5/2018 Λακωνικός ο έγκριτος δημοσιογράφος. Τι όμως θα ήθελε να πει με πολλά λόγια; Μα είναι σαφές: " Το γιαούρτωμα ενός μεγάλου πολιτικού, μιας ιστορικής προσωπικότητας, ενός από τους πρωταγωνιστές της Μεταπολίτευσης, ενός διανοούμενου ισοδυναμεί με πολιτική δολοφονία αν την συγκρίνεις με την φυσική δολοφονία ενός ανύπαρκτου και μάλλον αληταρά από την ντεκαντάνς συνοικία του Κερατσινίου και μάλιστα για το ποδόσφαιρο! ". Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα. Τόσο δημοσιογραφικά.

Οταν υπάρχουν δύσκολες ερωτήσεις και εύκολες απαντήσεις μου βγαίνει πάντα ένα "και μετά;". Αυτό το "και μετά;" με καίει και με προσγειώνει... Η απάντηση στο "και μετά;" προϋποθέτει δύο πράγματα: ενημέρωση και ψυχραιμία! Ψυχραιμία που χάνεται μπροστά στη σφαγή και το ποτάμι αίματος. Και ψάχνεις πάλι να τη βρεις χωρίς να μετατρέψεις τους νεκρούς σε στατιστικά νούμερα. Να είσαι ψύχραιμος όχι όμως με το παγωμένο αίμα του τεχνοκράτη και του αναλυτή. Η υπόθεση της Παλαιστίνης και του Ισραήλ είναι μια δύσκολη ερώτηση που έρχεται ξανά και ξανά, αναπάντητη, στο προσκήνιο εδώ και 70 χρόνια. Την θυμόμαστε μόνο όταν συμβαίνουν γεγονότα σαν τα χθεσινά. Κι ύστερα την ξεχνάμε για μήνες, για χρόνια... Χωρίς να την έχουμε απαντήσει... Και μετά νέα σφαγή!  Νέα οργή! Μέχρι να καταλαγιάσει... Το ίδιο κάνουμε και για τους Κούρδους... Σφαγή-Οργή-Ερώτημα-Λήθη και φτου κι απ' την αρχή! Από χθες είμαστε στην επικράτεια της οργής για τους 58 νεκρούς που θα γίνουν περισσότεροι

Συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά - Μολονότι τις περισσότερες φορές τα οράματα ανατροπής ενεργοποιούνται από τα άλυτα κοινωνικά αδιέξοδα, μπορεί επίσης να ενεργοποιηθούν υπό την επήρεια μιας ασφυκτικά βιούμενης «ομαλότητας». Συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά   Ας πούμε δυο κουβέντες αρχικά για το πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα ο Μάης. Το κίνημα είναι πολύ ευρύτερο των γεγονότων της Γαλλίας και των ΗΠΑ, όπου πρωτοεμφανίστηκε. Αφορά τη Γερμανία, την Ιταλία, το Μεξικό και άλλες χώρες. Θα πρέπει δε να υπογραμμίσουμε ότι παντού η περίοδος χαρακτηρίζεται από την άνοδο των μεταρρυθμιστικών κινημάτων. Είναι μια περίοδος όπου παντού εμφανίζεται μια σοσιαλδημοκρατική συναίνεση σε όλη την Ευρώπη, αλλά και, κατά κάποιον τρόπο, στην Αμερική. Αρκεί να σκεφτούμε ότι την ίδια περίοδο δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία εκείνου που ο Τζόνσον αποκαλούσε «μεγάλη κοινωνία». Είναι μια περίοδος όπου τίθεται θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης, κοινωνικής αλληλεγγύης, ευρείας α

Του Αθάν. Χ. Παπανδρόπουλου Ο Κάρολος Μαρξ (1818-1883), από τη στιγμή που άρχισε να μελετά τον βιομηχανικό τρόπο παραγωγής, χωρίς ποτέ να έχει επισκεφθεί ένα εργοστάσιο, συνειδητοποίησε ότι αυτό το σύστημα είχε τεράστιες δυνατότητες να δημιουργεί πλούτο μέσα από νέους όρους καινοτομίας. Σε αντίθεση, όμως, με μεταγενέστερους θαυμαστές του, όπως ο Γιόζεφ Σουμπέτερ για παράδειγμα, ο Μαρξ πίστευε ότι ο καπιταλισμός ήταν ένα σύστημα περισσότερο προσοδοθηρικό παρά δημιουργικό. Κατά την εκτίμησή του, τότε, οι καπιταλιστές από ένα σημείο και μετά αντί να δημιουργούν πλούτο από το τίποτε, εκμεταλλεύονται και απαλλοτριώνουν τον πλούτο των άλλων.  Αυτή η εκτίμηση του Μαρξ δεν επιβεβαιώθηκε στις πρώτες φάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι πρώτοι μεγάλοι καπιταλιστές, όπως ογδόντα χρόνια αργότερα τους περιέγραφε ο Σουμπέτερ, συσσώρευαν μεν πλούτο αλλά μέσω μίας διαδικασίας «δημιουργικής καταστροφής». Δηλαδή, παράγοντας νέα προϊόντα και ανοίγοντας νέες αγορές. Επίσης, ο ίδιος ο Μαρξ είχε

Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς τύπους της παλιάς "παλιάς Αθήνας" (που έζησε δηλαδή το 19ο αιώνα, αλλά πέθανε αρκετά πριν τη λήξη του), δημοφιλής ανάμεσα στους τότε κατοίκους της πρωτεύουσας, παρότι ο ίδιος ζούσε σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας ως επαίτης, ήταν ο Χρήστος ο Αράπης. Αυτό δεν ήταν το πραγματικό του επίθετο, αλλά ένας προσδιορισμός της εξωτερικής του εμφάνισης, χωρίς να έχει όμως το υποβιβαστικό έως υβριστικό περιεχόμενο που θ' αποκτούσε η λέξη "αράπης" πολλές δεκαετίες αργότερα. Τότε σήμαινε απλά τον μελαψό άνδρα με καταγωγή από τις αραβικές χώρες, αν και στην πραγματικότητα ο Χρήστος δεν ήταν Άραβας, αλλά Αφρικανός και κατά πάσα πιθανότητα Αιθίοπας. Είναι άγνωστο πότε ακριβώς ήρθε στην Ελλάδα. Ωστόσο, πολλοί ηλικιωμένοι του 1886, τη χρονιά που εκείνος έφυγε από την ζωή, τον θυμόντουσαν από τα παιδικά τους χρόνια παιδί κι αυτόν, αν πιστέψουμε στην αναφορά εφημερίδας με αφορμή το θάνατό του. Μία εκδοχή υποστηρίζει ότι ήρθε στην Ελλάδα μαζί μ&