ANemos

Και πού να πας και πού να `ρθείς και πού να επιστρέψεις, που `ναι τα ξένα μακρινά κι ειν’ τα δικά μας  ξένα και πού να επιστρέψεις. Ξημερώματα μιας Κυριακής του Απριλίου, στο «Κύτταρο».  Σκοτάδι στη σκηνή κι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης , πάνω εκεί, αφού έχει ξεδιπλώσει επί τρεις ώρες όλα τα τραγούδια του, όλους τους μουσικούς δρόμους που έχει μέχρι σήμερα διαβεί, βάζει τον πόνο, την αγωνία, τα τρύπια παπούτσια, τις κομμένες ανάσες, τα κουρέλια της ψυχής ΜΑΣ, σε μια μικρή βαλίτσα. Τραγουδάει a cappella, χωρίς μικρόφωνο, μία φωνή, χίλιες σιωπές, με έναν προβολέα κόντρα. Η σκιά του μπερδεύεται με τις σκιές αρχαγγέλων: Του Μπιθικώτση, του Παπάζογλου, του Μητροπάνου.  Ακούς τους στίχους έναν-έναν σαν να μετράς  σφυγμούς . …Ή πορτοκαλί σωσίβια. Οι μνήμες ανακατεύονται με τις εικόνες του σήμερα και ξεχύνονται σαν δάκρυα πάνω στα γεμάτα τασάκια. Τα κεφαλάς κλίνομεν. Μικρή βαλίτσα και βαριά, γεμάτη πέτρα κι ήλιο, είναι το εμπρός ανήλιαγο κι είναι σκληρό το πίσω και πού να σ’ ακουμπήσω. Και που να επιστρέψε…