Ούτε ένα ψέμα δεν μας είπε το παιδί

"Αγαπητοί συνάδελφοι,
Ο χρόνος τελειώνει. Η κυβέρνηση δεν θα αποφύγει το πικρό ποτήριον. Δεν υπάρχει ίχνος χαιρεκακίας σε μια τέτοια διαπίστωση. Κανείς δεν μπορεί να επιχαίρει για ενδεχόμενη αποτυχία της χώρας που θα έχει τραγικές συνέπειες, διότι ο λογαριασμός πλέον δεν θα πάει στα γνωστά υποζύγια αλλά σε όλους. Η πρόσκρουση στην πραγματικότητα, εάν αυτή αποτελεί συνάμα και το μοναδικό δρόμο για να βγούμε από τα αδιέξοδα δεν μπορεί παρά να είναι ευπρόσδεκτη. Γι αυτό οι κυβερνώντες, το επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά, οφείλουν, έστω την ύστατη ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν μπορούν να νίπτουν τας χείρας τους ως Πόντιος Πιλάτος και να «απειλούν» με δημοψηφίσματα και εκλογές."

Το απόσπασμα είναι από ομιλία του βουλευτή του ΠΟΤΑΜΙΟΥ (πρώην βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, πρώην στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ) Σπύρου Λυκούδη στη Βουλή.
Το πιθανότερο είναι να μην εννοούσε ακριβώς αυτό που είπε αλλά μια πρόσκαιρη δυσλεξία να τον οδήγησε σε αυτή τη διατύπωση. 
Παρ' όλα αυτά κατά λάθος είπε την αλήθεια που δεν τολμούν να πουν τόσο το κόμμα του όσο και ο Σαμαράς και Βενιζέλος αλλά και όλα μαζί τα ΜΜΕ: Το ζητούμενο, αυτά τα πέντε χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, είναι να μην θιγούν όλοι οι άλλοι πλην των γνωστών υποζυγίων (των μισθωτών, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών). Ποιοί είναι "όλοι οι άλλοι"; Οι τράπεζες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες που έχουν βγάλει τα λεφτά τους έξω, οι καναλάρχες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοσυνταξιούχοι των τραπεζών και των ΔΕΚΟ, οι δικαστικοί, οι βουλευτές αλλά και όσοι στηρίζουν και στηρίζονται στην μαύρη οικονομία και στο ξέπλυμα χρήματος. Δηλαδή οι ελίτ που κυβερνούν αυτόν τον τόπο.
Γι αυτές τις ελίτ εκφράζεται η αγωνία, για χάρη τους η καθημερινή καταστροφολογία, στο όνομά τους οι πιέσεις για έναν γρήγορο συμβιβασμό. Οι Μαρίες Αντουανέτες των μνημονίων δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για τα συνήθη υποζύγια. "Αν δεν έχουν ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι!" βρε αδελφέ.
Μέχρι και οι δανιστές μας το έχουν καταλάβει και το ομολογούν από καιρό εις καιρόν: "Να πληρώσουν και οι πλούσιοι" διαμηνύουν. Οχι ότι συναισθάνονται την αδικία αλλά διότι οι πολιτικές που οι ίδιοι υπαγορεύουν ασκούνταν, όλα αυτά τα χρόνια, κάπως ...άγαρμπα.
Η κατά λάθος ειπωθήσα αλήθεια κρύβει όμως και μία ακόμη διαπίστωση: πως τα γνωστά υποζύγια έχουν πλέον εξαντληθεί από την χρόνια αφαίμαξη και τώρα πλέον αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα παραπάνω να χάσουν είτε έτσι (με συμβιβασμό) είτε αλλιώς (με ρήξη), παρά μόνο τις αλυσσίδες τους, όπως θα έλεγε και κλασσικός του μαρξισμού. Κάποιοι έχουν ήδη ξεπεράσει τον φόβο και κάποιοι άλλοι μοιάζουν με ασθενείς στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας τους που ζητούν να τους βγάλουν τους ορούς και τα σωληνάκια από το βασανισμένο κορμί τους. Κι αυτό σκορπάει πραγματικά τον τρόμο στις τάξεις των μνημονιακών. Διότι τόσο αυτός που δεν φοβάται όσο και ο απελπισμένος δεν χειραγωγούνται. Βεβαίως και τα γνωστά υποζύγια δεν θα ήθελαν να βγούμε από την Ευρώπη. Βεβαίως και δεν επιθυμούν να ζήσουν την άγνωστη κατάσταση μιας πιθανής επιστροφής στη δραχμή. Οταν είσαι πολυτραυματίας το μόνο που θα σου έλειπε είναι να πηδάς μαντρότοιχους. Φυσιολογικό είναι. Επίσης αρκετοί αντιλαμβάνονται ότι και στο σενάριο της ρήξης και της εξόδου ωφελημένοι θα είναι και πάλι οι έχοντες και κατέχοντες (τα χρήματά του στο εξωτερικό). Και μάλιστα διπλά! Μονά-ζυγά δικά τους δηλαδή οι "όλοι οι άλλοι". Αν και ζητούμενο θα είναι το αν θα μπορούν να συνεχίσουν να πατούν τα πόδια τους στην Ελλάδα τα χρόνια που θα ακολουθήσουν της καταστροφής...
Οχι, η λύση δεν είναι η έξοδος από την ευρωζώνη. Αυτό θα αποτελεί συνέχεια, με άλλη μορφή, πολύ χειρότερη ίσως, της τραγωδίας που ζούμε (οχι όλοι, τα γνωστά υποζύγια, μόνο).
Λύση θα είναι να δούμε κατάματα της αλήθεια που εκστόμισε ο Σπύρος Λυκούδης και να την ακολουθήσουμε: να πληρώσουν -επιτέλους!- όλοι οι άλλοι! Με το καλό ή με το άγριο!