"Ηταν"; "Είναι"; "Θα είναι"; Ολα μαζί. Και χθες και σήμερα και αύριο. Ο χρόνος συμπυκνώνεται μαζί με τις σκέψεις. Μνήμες και όνειρα γίνονται ένα. Οι νεκροί παρόντες και όρθιοι μαζί με τους ζωντανούς. Η καρδιά χτυπάει πιο γρήγορα βλέποντας το τοπίο να αλλάζει.
"Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει...". Κι όμως άργησε. Χίλια χρόνια. Χίλιες μέρες. Χίλιες ώρες. Χίλιες στιγμές. Μία στιγμή, για το ατελείωτο ποτάμι της Ιστορίας.
Τώρα μπορούμε να ξαναδούμε το Αύριο. Μπορούμε να μιλήσουμε -επιτέλους!- ξανά για το Αύριο. Μπορούμε να γράψουμε και πάλι για το Αύριο...
Η ζωή ξεκινάει και πάλι!
Προχωράμε!
Το σκοτάδι δεν μας νίκησε!
Κι αυτό που θέλω να σας πω, το πιο όμορφο απ' όλα, δεν το έχω πει ακόμα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου