Ειλικρινά δεν ξέρω αν η Ιστορία θα αφιερώσει μία παράγραφο ή δύο κεφάλαια σε αυτό που ζούμε. Εκείνο που ξέρω όμως είναι πως ανεξάρτητα από την έκταση του "κειμένου" αυτό δεν έχει αρχίσει ακόμη να γράφεται. Και δεν γράφεται διότι η κοινωνία δεν έχει ακόμη κινηθεί.
Την Ιστορία δεν την αφορούν οι λογιστικές εκθέσεις με τα έσοδα, τα έξοδα, τα χρέη και τα ελλείμματα κι αυτό διότι δεν γράφεται ούτε από λογιστές ούτε από τραπεζίτες. Η Ιστορία καταγράφει τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, τα αίτια και τα αποτελέσματά τους. Συγκρούσεις αναίμακτες ή και αιματηρές. Συγκρούσεις που οδηγούν στην πρόοδο ή και στην οπισθοδρόμιση. Πάντως συγκρούσεις...
Αποτελεί ιστορικό παράδοξο ότι για πολλές δεκαετίες δεν υπήρξαν τέτοιες συγκρούσεις και οι οποίες τάσεις για κάτι τέτοιο απορροφήθηκαν από πολλαπλές βαλβίδες ασφαλείας. Η κοινωνία αποκοιμήθηκε χορτάτη από (εισαγόμενο) άρτο και (τηλεοπτικά) θεάματα. Καμιά ορατή απειλή. Κανένας κίνδυνος στον ορίζοντα. Η λήθη, καθώς τα ιστορικά γεγονότα απομακρύνονταν στο παρελθό, και η άγνοια, καθώς η Παιδεία έπαψε να υπεθυμίζει, κυριάρχησαν.
Το υποκείμενο της Ιστορίας ενταφάστηκε ζωντανό μέσα σε μεγάλα εμπορικά κέντρα επιστρέφοντας σε μια εμβρυακή, προ-ιστορική κατάσταση. Τα εμπορικά κέντρα υποκατέστησαν τα ΠΑΝΤΑ (πλατείες, γειτονιές, εκκλησίες, θέατρα, κινηματογράφους, καφενεία, αυλές, μπαλκόνια) εκτος από ένα: το πεδίο της κοινωνικής μάχης.
«ΠΑΛΙΑ Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΤΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ επιφάνεια που ονομαζόταν καθεδρικός ναός. Τώρα διαμορφώνεται σε μια άλλη μεγάλη επιφάνεια που ονομάζεται εμπορικό κέντρο. Το εμπορικό κέντρο δεν είναι απλώς η νέα εκκλησία, ο νέος καθεδρικός, είναι επίσης το νέο πανεπιστήμιο. Το εμπορικό κέντρο καταλαμβάνει σημαντικό χώρο στη διαμόρφωση της ανθρώπινης νοοτροπίας. Πάει η πλατεία, ο κήπος ή ο δρόμος ως δημόσιος χώρος και χώρος ανταλλαγής. Το εμπορικό κέντρο είναι ο μοναδικός ασφαλής χώρος και αυτός που δημιουργεί τη νέα νοοτροπία. Μια νέα νοοτροπία που τρέμει να μην εξοριστεί από τον παράδεισο της κατανάλωσης και κατ’ επέκταση από τον καθεδρικό των ψώνιων. Και τώρα τι έχουμε; Την κρίση. Μήπως θα επιστρέψουμε στην πλατεία ή στο πανεπιστήμιο; Στη φιλοσοφία;»
...έγραφε ο Ζοζέ Σαραμάγκου στο "Τελευταίο Τετράδιο".
Με αυτή τη νοοτροπία δεν πρόκειται να επιστρέψουμε πουθενά.
Αλλωστε το θέμα δεν είναι η επιστροφή αλλά το άλμα προς τα εμπρός.
Με άλλα λόγια είτε η Ιστορία αφιερώσει μία παράγραφο είτε ολόκληρο τόμο για όσα μας συμβαίνουν, το ζήτημα είναι να αρχίσουν να γράφονται οι πρώτες λέξεις...
Κι ανάμεσά τους η λέξη "Ανατροπή!".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου