Με μία "Κόκκινη" αφορμή... ΙΙ

Είναι εκβιασμός η απεργία;
Η συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά με αφορμή τη δήλωση του διευθυντή του ρ/σ "Στο Κόκκινο" για την απεργία των τεχνικών του σταθμού οι οποίοι ζητούν τα δεδουλευμένα τους.
Η απάντηση στο ερώτημα είναι ξεκάθαρη: Φυσικά και η απεργία ΕΙΝΑΙ εκβιασμός! Δεν με πληρώνεις; Δεν σου προσφέρω την εργασία μου και θα συνεχίσω να μην στην προσφέρω όσο δεν πληρώνεις. Αυτό είναι το έσχατο (ειρηνικό) μέσο που διαθέτουν οι εργαζόμενοι έναντι των εργοδοτών. Είτε δουλεύει στον "Κόκκινο" είτε δουλεύει στον Τράγκα, στον Ανδρουλιδάκη ή την Ελευθεροτυπία. Οπως και το έσχατο μέσο του εργοδότη είναι το "σε απολύω όταν δεν μπορώ πλέον να σε πληρώσω". Ή αυτό θα έπρεπε να είναι διότι οτιδήποτε άλλο -π.χ. σε κρατάω απλήρωτο για να αντέξει η επιχείρηση και να μη χάσεις εντελώς τη δουλειά σου- είναι επίσης εκβιασμός. Ξεκάθαρα πράγματα. Ετσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα παραμείνει σε συνθήκες καπιταλισμού!
Οταν όμως η επιχείρηση είναι αριστερή τα πράγματα περιπλέκονται...
"Αριστερή επιχείρηση"; Ιδού ο πρώτος προβληματικός ορισμός. Πως μπορεί να είναι αριστερή μια επιχείρηση η οποία λειτουργεί μέσα στην "ελεύθερη αγορά" και υπακούει στους κανόνες της; Μια αριστερή επιχείρηση παραμένει αλώβητη από τις συνέπειες της κρίσης, την έλλειψη ρευστότητας, τα ανύπαρκτα διαφημιστικά έσοδα; Οι εργαζόμενοι της έχουν περισσότερες υποχρεώσεις και λιγότερα δικαιώματα από τους εργαζόμενους σε άλλες επιχειρήσεις; Μήπως οι εργαζόμενοί της θα πρέπει να διακατέχονται από κάποιου είδους ιδεολογικό πατριωτισμό έτσι ώστε να μην εκβιάζουν με απεργίες όταν δεν πληρώνονται; Και αντίθετα, μια "αριστερή επιχείρηση" θα πρέπει να είναι πιο συνεπής και καλοπληρώτρια από άλλες ομοειδείς επιχειρήσεις όταν στις περισσότερες από αυτές οι εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν και δύο και πέντε και δέκα μήνες;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν είναι εύκολες. Είναι όμως από εκείνα τα ερωτήματα που θα έπρεπε να έχει επεξεργαστεί η ριζοσπαστική Αριστερά διότι θα τα βρει μπροστά της σε ένα απείρως ευρύτερο πλαίσιο.
Οι απαντήσεις αυτές δεν μπορεί να είναι θεωρητικές όταν το πρόβλημα -π.χ. ο εργαζόμενος να μπορεί να πάει λεφτά στο σπίτι του- είναι εντελώς πρακτικό. Ούτε βέβαια μπορούν να παραπέμπουν σε ένα μέλλον "φωτεινό και σοσιαλιστικό όταν με χρόνια και καιρούς θα είναι ώριμες οι συνθήκες".
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει, πρώτα από όλα, να είναι ξεκάθαρες: ένα κι ένα κάνουν δύο. Ούτε τρία ούτε δεκατρία.
Πάμε από πολύ απλά: μια επιχείρηση είτε αριστερή είτε δεξιά είτε οτιδήποτε (αν και είναι εντελώς αδόκιμο να βάζεις ταμπέλα σε οποιαδήποτε επιχείρηση) παράγει προϊόντα και υπηρεσίες με σκοπό να τα πουλήσει και να αποκομίσει κέρδη. Τελεία.
Μια καπιταλιστική επιχείρηση ξέρουμε τι τα κάνει αυτά τα κέρδη, τα οποία ουσιαστικά αποκομίζει από την Υπεραξία της εργατικής δύναμης.
Μια δίκαιη επιχείρηση αναδιανέμει αυτά τα κέρδη στους εργαζόμενους εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την επιβίωση της. Εάν δεν μπορεί να κάνει αυτά τα δύο, κλείνει. Πάει γι' άλλα!
Ακόμη πιο καθαρή θα πρέπει να είναι η σχέση της επιχείρησης με τους εργαζόμενους της. Εργάζεσαι; Πληρώνεσαι! Και πληρώνεσαι στην ώρα σου. Ούτε ένα μήνα ούτε μία ημέρα μετά.
Αν δεν θέλεις εργαζόμενους, ζήτα να σου έλθουν όσοι θέλουν να προσφέρουν εθελοντική εργασία. Οπως γίνεται με τις αφισοκολλήσεις. Κι εκεί όμως, μια δίκαιη επιχείρηση, όταν θα έχει κέρδη θα τους τα μοιράσει.
Μπορεί πάλι να θες να φτιάξεις μια συνεταιριστική επιχείρηση: "όταν βγάζουμε λεφτά θα τα μοιραζόμαστε, αν δεν βγάζουμε θα μοιραζόμαστε τον πόνο μας και όσο αντέξουμε".
Ενα από όλα. Κανένας "πατριωτισμός" δεν μπορεί να δικαιολογήσει την μετάβαση από το ένα μοντέλο στο άλλο στο όνομα της "σημαίας" ή της ιδέας. Ούτε μπορεί οι μισοί να παίζουν στο ένα μοντέλο και οι άλλοι μισοί στο άλλο. Κοινή η μοίρα!
Το κάθε μοντέλο έχει τους κανόνες του που ισχύουν για όλους. Η παραβίαση τους έχει συνέπειες.
Και, είπαμε, αν δεν περπατήσει το εγχείρημα: λουκέτο.
Εκείνο που θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι μια εναλλακτική, δίκαιη επιχειρηματικότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει με τα παλιά μοντέλα που έχουν χρεοκοπήσει ακόμη και για τους καπιταλιστές.
Επιχειρήσεις-πυραμίδες του Χέοπα δεν μπορούν πια να υπάρξουν ούτε ως μέγεθος ούτε πολύ περισσότερο ως δομές. Ομως και οποιοδήποτε εναλλακτικό μοντέλο δεν μπορεί να ξεφύγει από τη λογική έσοδα-έξοδα όπου αν τα δεύτερα είναι μεγαλύτερα από τα πρώτα κάτι δεν πάει ΚΑΘΟΛΟΥ καλά. Εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι μπορεί να βρέξει χρήματα και κάποιος άλλος ότι θα συνεχίσει χωρίς να πληρώνει.
Η υπόθεση του "Κόκκινου" είναι πολύ πιο σοβαρή από τη δήλωση του Κώστα Αρβανίτη περί "εκβιασμού" των απεργών. Εχει να κάνει με το πως οραματιζόμαστε το μέλλον, πως απαντάμε στα προβλήματα του σήμερα και τι έχουμε μάθει από το παρελθόν.
Και λύσεις υπάρχουν!

Και θα επανέλθω...