Και η θάλασσα θα μας ακολουθεί
Ούτε ο Τορωναίος μπροστά μου ούτε κι ο γλάρος που πετάει πάνω από το κεφάλι μας επιτρέπουν τη συγκέντρωση στο σημερινό άρθρο. Πολύ περισσότερο η κούραση του τελευταίου χρόνου, σωματική και ψυχική, που αδειάζει στην ψιλή άμμο της παραλίας της Ποτίδαιας. Κούραση την οποία μοιράζομαι με εκατομμύρια συμπολίτες μου και που τελειωμό δεν έχει.
Ανήκω στους τυχερούς που έχουν αγαπημένους συγγενείς σε ένα από το ομορφότερα μέρη της Ελλάδας, τη Χαλκιδική, και που η πόρτα τους παραμένει ανοιχτή για μια οικογένεια ταλαίπωρων «Αθηναίων» που κατάφεραν να ανηφορίσουν ξεκλέβοντας μερικές ημέρες του Αυγούστου. Δυστυχώς –όπως βλέπει κανείς και στην ψηφοφορία, δεξιά στη σελίδα- είμαστε λίγοι πλέον όσοι μπορούμε να έχουμε μια τέτοια «πολυτέλεια». Οι περισσότεροι θα «παραθερίσουν», όπως δηλώνουν, σπίτι τους καθώς δεν έχουν πλέον τα χρήματα ούτε για τις βενζίνες ή τα εισιτήρια να μετακινηθούν από αυτό.
Το κακό παρατράβηξε σε διάρκεια και δυστυχώς, όλα δείχνουν, τα πράγματα χειροτερεύουν παρά τα όσα δηλώνουν οι κυβερνώντες. Ο κύκλος της κρίσης έχει δρόμο ακόμη για να πάρει τη στροφή προς το κλείσιμό του. Σχέδιο δεν υπάρχει, ούτε εναλλακτικός δρόμος ούτε καν διάθεση να σώσουν οτιδήποτε μπορούσε να σωθεί. Στη χειρότερη περίοδο που έχει περάσει ο κόσμος από τον Παγκόσμιο πόλεμο και μετά, μας έλαχε να έχουμε τους πλέον «μικρούς», τους πλέον ανίκανους κυβερνήτες. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, μην πούμε και στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Όμως, την παραπάνω παράγραφο την έχουμε γράψει και ξαναγράψει σε εκατοντάδες εκδοχές, οι δημοσιολογούντες, τα τελευταία χρόνια και το μόνο που καταφέρνουμε αφού κανένας από τους παραλήπτες δεν την εισπράττει, είναι να προσθέτουμε επιπλέον φορτία μιζέριας στους αναγνώστες μας. Δεν έχουν νόημα οι διαπιστώσεις τέτοιου τύπου. Ιδιαίτερα τον Αύγουστο…
Κι αφού «δεν έχω νέα ευχάριστα να πω, καλύτερα να μην σας πω κανένα». Όχι ότι δεν υπάρχουν ειδήσεις όπως αρλουμπολογώντας ισχυριζόταν κάποτε ο Εκο. Ευχάριστες όμως δεν είναι. Ούτε σε εθνικό ούτε και διεθνές επίπεδο. Οσο για τους απολογισμούς, συλλογικούς και ατομικούς, ας τους αφήσουμε κι αυτούς καλύτερα. Οι απώλειες και οι απουσίες βαραίνουν περισσότερο κι από τα σύννεφα που έχουν μαζευτεί στον Χολωμόντα και τη βροχοκουρτίνα πάνω από το Μεταγγίτσι… Το ίδιο και το «σαν σήμερα» της 6ης Αυγούστου. Βαρύ σαν την βόμβα που πριν 69 χρόνια αφάνισε 70.000 ζωές στη Χιροσίμα…
Εκείνο που μας μένει είναι μια μυρωδιά καλοκαιριού, τα παιδιά μας που δεν λένε να χορτάσουν τη θάλασσα, η γεύση από τα νεκταρίνια και η φωνή της Κάρμεν Μακ Ρέι στο «I’m Glad There Is You”. Κι εκείνη η βεβαιότητα ότι ο Αύγουστος θα έρχεται και θα ξαναέρχεται όταν πια λέξεις και ονόματα όπως «Κρίση», «ΕΝΦΙΑ», «Σαμαράς», «Βενιζέλος», «Στουρνάρας», «Χαρδούβελης», «Πάγκαλος», «Γεωργιάδης» θα έχουν σβηστεί σαν γραφές πάνω στην άμμο…
Ας γεμίσουμε το βλέμμα και την καρδιά μας με Αύγουστο. Είναι το μόνο αντίδοτο σε έναν ακόμη μακρύ χειμώνα που έρχεται!
