Ο δρόμος είναι μπροστά αλλά δεν τον βλέπουμε
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το προ-προηγούμενο κείμενο του Χριστόφορου Κάσδαγλη...
...και σκέφτομαι ότι ένα κλικ αριστερά θέλει για να γυρίσει ο κόσμος τούμπα.
Και για να γυρίσει ο κόσμος τούμπα χρειάζεται ο καθένας ξεχωριστά να αποφασίσει ότι ΑΥΤΟ ακριβώς θέλει: Την Αλλαγή!
Τη ριζική αλλαγή της σημερινής κατάστασης κοινωνικά αλλά και ατομικά.
Οσο εύκολο όμως κι αν ακούγεται αυτό έχει μία βασική προϋπόθεση: τη συνειδητή αποδοχή ότι τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει να πίσω. Τίποτα δεν μπορεί να είναι ξανά το ίδιο όπως πριν λίγα χρόνια, όπως πριν την κρίση. Τίποτα όμως!
Κι από την άλλη, ότι μπροστά μας υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Ενα φαράγγι χωρίς καμιά εμφανή γέφυρα με το απέναντι μέλλον.
Συμβαίνει όμως πράγματι αυτό; Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα διέξοδο του μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα; Και; Αυτοκτονούμε;
Η δυστυχία του να έχουμε αποκοπεί από την ιστορική γνώση, όχι μόνο αυτής που εμπεριέχεται στα βιβλία, αλλά της άλλης που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και γίνεται κοινωνικό DNA δεν μας επιτρέπει να δούμε μπροστά παρά μόνο αυτό το κενό.
Στην πραγματικότητα εκείνο που μας λείπει είναι το εργαλείο με το ποίο θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τις παραπάνω από μία γέφυρες που μας περιμένουν για να διαβούμε το δρόμο προς την επόμενη ημέρα.
Κι αυτό το εργαλείο δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η πολιτική, όχι με την τρέχουσα φθαρμένη σημασία της αλλά με το πρωτογενές νόημά της, δηλαδή την έκφραση της συλλογικής απαίτησης για αλλαγή.
Αισθανόμενοι ότι η εξέλιξη έχει παγώσει, αφημένοι στη μοίρα των οικονομικών κύκλων και του τροχού που -που θα πάει;- θα γυρίσει από μόνος του κάποια στιγμή, αποδεχόμενοι την κρίση σχεδόν ως φυσικό φαινόμενο, περιμένουμε να κοπάσει η καταιγίδα. Κι όσο το κάνουμε αυτό τόσο η καταιγίδα δυναμώνει μέσα μας και γύρω μας.
Με αυτόν τον τρόπο, ηθελημένα ή αθέλητα κρατάμε όρθια τα απομεινάρια του παρελθόντος, όλα αυτά δηλαδή που μας έφεραν ως εδώ και ορθώνονται ακόμη ως τείχη ή ως φαράγγια μπροστά μας. Ταυτόχρονα προσπαθούμε να κολυμπήσουμε ανάποδα το ποτάμι της ιστορίας νομίζοντας ότι κάπου εκεί πίσω βρίσκεται η σωτηρία. Το αποτέλεσμα είναι κάθε τι πάνω στο οποίο κρατιόμαστε ή να αποκόβεται ή να μας πληγώνει. Το να αφεθούμε στη ροή του ποταμιού και να παρασυρθούμε θα ήταν σωτήριο από μόνο του ως ένα βαθμό. Το να επιταχύνουμε αυτή την κίνηση κολυμπώντας ή κάνοντας κουπί προς τα εμπρός θα μας έκανε να κερδίσουμε χρόνο μέχρι να βγούμε στη θάλασσα.
Λένε: μας δες ο κόσμος αδιαφορεί, ο κόσμος δεν κατεβαίνει στους δρόμους, ο κόσμος δεν αντιδρά. Και κανείς δεν τους λέει ότι ο κόσμος θα κατέβει στους δρόμους όταν νιώσει ότι μετά δεν υπάρχει γυρισμός στο σπίτι. Μετά θα υπάρχει η ανατροπή! Μετά θα υπάρχει η αλλαγή!
Κι αυτή την αλλαγή θα πρέπει τώρα -έστω και με καθυστέρηση- να ξεκινήσουμε να την περιγράφουμε. Γιατί αυτή η αλλαγή είναι ο δρόμος μπροστά που δεν βλέπουμε!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου