Υστερόγραφα
Σε καιρούς πολύ καλύτερους από τους σημερινούς άστραφτε και βροντούσε αυτό τον Blog. Θύελλα γινόταν, ξεχείλιζε οργή, έβγαζε τη γλώσσα σε όλους και όλα, γύριζε την ψυχή μου τα μέσα, έξω σαν κάλτσα.
Πάει καιρός που στόμωσε. Ούτε θυμάμαι πια πόσο. Απόμειναν μόνο κανα δύο φίλοι να μπαίνουν που και που μπας και βρουν καμιά σπίθα αναμμένη, κανένα καρβουνάκι να σιγοκαίει ανάμεσα στα έξι χιλιάδες-τόσα ποστ. Πρέπει να γυρίσουν στο 2010 και ακόμη πιο πίσω για να βρουν στερεοποιημένη λάβα και λοφάκια στάχτης. Ούτε στίχοι ποιητών πια ούτε εικόνες θάλασσας.
Το ηθικό χρέος του να κρατηθούμε όρθιοι έγινε χρέος οικονομικό, σερνάμενο και οι θάλασσες έγιναν νταμάρια από πέτρες που κουβαλάω μέρα και νύχτα.
Γιατί τότε η δυσκολία γινόταν περιπέτεια και ταξίδι. Υποδαύλιζε την απόφαση να προχωρήσουμε. Γινόταν σχέδιο... Τώρα γίνεται σιωπή...
Μέσα στα τότε σκοτάδια έλαμπαν φωτάκια που τα μάζευα ένα-ένα και στόλιζα φωτόδεντρα. Τώρα ακόμη και μέσα στο φως βλέπω μαύρες τρύπες να χάσκουν. Βλέπω καθημερινούς θανάτους. Τις φράσεις μου κόβουν τηλεφωνήματα τραπεζών και λογιστών...
Περιμένω τον Πόλεμο ως τη μόνη σωτηρία... Το μαχαίρι μου αναδεύει κάτω από το χώμα παλεύοντας με τη σκουριά...
Υ.Γ. Μέχρι τότε θα γράφω μόνο υστερόγραφα

Το ηθικό χρέος του να κρατηθούμε όρθιοι έγινε χρέος οικονομικό, σερνάμενο και οι θάλασσες έγιναν νταμάρια από πέτρες που κουβαλάω μέρα και νύχτα.
Γιατί τότε η δυσκολία γινόταν περιπέτεια και ταξίδι. Υποδαύλιζε την απόφαση να προχωρήσουμε. Γινόταν σχέδιο... Τώρα γίνεται σιωπή...
Μέσα στα τότε σκοτάδια έλαμπαν φωτάκια που τα μάζευα ένα-ένα και στόλιζα φωτόδεντρα. Τώρα ακόμη και μέσα στο φως βλέπω μαύρες τρύπες να χάσκουν. Βλέπω καθημερινούς θανάτους. Τις φράσεις μου κόβουν τηλεφωνήματα τραπεζών και λογιστών...
Περιμένω τον Πόλεμο ως τη μόνη σωτηρία... Το μαχαίρι μου αναδεύει κάτω από το χώμα παλεύοντας με τη σκουριά...
Υ.Γ. Μέχρι τότε θα γράφω μόνο υστερόγραφα
το να επιζεί κανείς στους καιρούς αυτούς είναι πράξη αντίστασης
ΑπάντησηΔιαγραφή